Εξαιρετική πράγματι είναι η συμβολή του Παρμενίδη (με τη διάκριση φαινομενικού – πραγματικού) στην όλη εξέλιξη της φιλοσοφίας, αφού η διάκριση αυτή είναι ζωτικής σημασίας και μας βοηθάει να κατανοήσουμε ότι ενδέχεται να υπάρχουν αλήθειες που κανένας δεν γνωρίζει. Και μπορεί πράγματι να υπάρχουν πεποιθήσεις καθολικά αποδεκτές, αλλά στην πραγματικότητα ψευδείς.
Αυτή η διάκριση φαινομενικού – πραγματικού δείχνει επίσης ότι η επιστήμη δεν προχωράει με την παρατήρηση όπως κάποιος πιθανόν θα μπορούσε να σκεφθεί.
Η παρατήρηση είναι δυνατόν να ορίσει μόνο το φαινομενικό που δεν μπορεί να ελεγχθεί.
Στην πραγματικότητα, η επιστήμη εξελίσσεται με μαθηματικό και λογικό συλλογισμό, ο οποίος καταλήγει σε συμπεράσματα σχετικά με το πώς ορισμένες υποτιθέμενες παρατηρήσεις θα πρέπει να εξηγηθούν και να προσαρμοστούν με συστηματικό τρόπο, ώστε να καθίστανται κατανοητές στα πλαίσια μιας θεωρίας που υπόκειται στη λογική.
Ο Παρμενίδης πραγματικά έδωσε για την επιστήμη κάτι πολύ αξιόλογο: θέτει σε επαγρύπνηση τους πάντες, ως προς το γεγονός ότι οι απόψεις είναι απλώς απόψεις και μπορεί να διαφέρουν σε σημαντικό βαθμό. Μπορεί, όμως, ακόμα και να υπάρχει μια αλήθεια, η οποία δεν χρειάζεται να είναι όπως την είχε σκεφθεί κανείς.
Η αναζήτηση της γνώσης είναι η αναζήτηση της πρόσβασης στην αλήθεια και όχι η συλλογή απόψεων άλλων ανθρώπων. Η φιλοσοφία διεξάγει την αδιάκοπη έρευνά της για την αλήθεια, ακολουθώντας τα βήματα του Παρμενίδη και σεβόμενη περισσότερο τα ισχυρά και αταλάντευτα λογικά επιχειρήματα παρά τον ποικιλώνυμο συρφετό των ανεξέταστων απόψεων.
Ηλίας Μάρκου
