Η δημοκρατία στο απόσπασμα…! (Διαμαντή Βαχτσιαβάνου)

Η δημοκρατία στο απόσπασμα…! (Διαμαντή Βαχτσιαβάνου)

Πόση δημοκρατία παρέχει το καπιταλιστικό κράτος; Ή μήπως είναι αυτό που έλεγε ο φιλόσοφος Νίκος Πουλαντζάς, ένα στρατηγικό πεδίο μέσα στο οποίο υφαίνονται δίκτυα και κόμβοι εξουσίας, πλήρη αντιθέσεων και αντιφάσεων;

Θεωρεί ο Ν. Πουλαντζάς ότι το αστικό κράτος είναι ένα πλέγμα συμφερόντων με διαπλεκόμενους βιομηχάνους, τραπεζίτες, εμπόρους, γαιοκτήμονες και τους ανθρώπους επιχειρηματίες των ΜΜΕ, μέσω των οποίων ελέγχεται η μάζα των λαών. Πάλι μπροστά ο διαβρωτικός ρόλος των ΜΜΕ, που νοθεύουν την έννοια και την ουσία της δημοκρατίας.

Ουσιαστικά, μέσα σε όλα αυτά, λειτουργεί ένα κρυπτο-αυταρχικό κράτος, κατ’ όνομα δημοκρατία, στο οποίο η εκτελεστική εξουσία χειραγωγεί τις άλλες δύο (νομοθετική – δικαστική), καταπατώντας το νόμο και επιβάλλοντας δια της νομοθεσίας τη νομιμοποίηση των προνομίων του. Και το πιο επικίνδυνο, τα ξένα κέντρα αποφάσεων αποφασίζουν και τα εντός των τειχών εκτελούν!

Φέτος η Ελλάδα θα γιορτάσει τα 50 χρόνια αδιατάραχτης κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Έτσι είναι όμως οι δημοκρατίες; Με νέο νομοθέτημα οι ψηφοφόροι καλούνται να επικυρώσουν εκ του μακρόθεν ή εκ του σύνεγγυς, με φυσική παρουσία ή με ηλκτρονική ψήφο, τις αποφάσεις μιας κυρίαρχης ελίτ, η οποία αποφασίζει για εμάς, χωρίς εμάς. Οι αποφάσεις είναι ήδη ειλημμένες, προπαγανδίζονται για χώνεψη από τα ΜΜΕ και ο ψηφοφόρος απλά επικυρώνει τις αποφάσεις των ελίτ, όταν καλείται στο «πλυντήριο» της κάλπης!

Η ηλεκτρονική ή έντυπη πληροφόρηση διαμορφώνει τις απόψεις που έχουν περάσει πρώτα από το «πλυντήριο – στεγνωτήριο». Με την ψήφο του ο «κυρίαρχος λαός» επικυρώνει – για το γνήσιο της υπογραφής – ιδέες ήδη επεξεργασμένες. Είναι τελικά ελεύθερη βούληση ή ψευδαίσθηση ότι αποφασίζουμε ελεύθερα υπό καθεστώς δημοκρατίας;

Ο δυτικός άνθρωπος, εξέλιξη του homo sapiens, που είχε συνηθίσει να λειτουργεί μέσα σε δημοκρατικά πλαίσια, από τις αρχές του 21^ου αιώνα, άρχισε να καταργεί τον εαυτό του. Πάντοτε στο όνομα της προόδου, όπως λένε οι «ειδικοί επιστήμονες» και εν πολλοίς στο παραπλανητικό επιχείρημα, πάντα «για το καλό τους». Έτσι άρχισε να εκχωρεί τα δικαιώματά του! Αποδέχτηκε την υποβάθμιση της ποιότητας της δημοκρατίας και της συρρίκνωσης της ελευθερίας της άποψης. Αποδέχτηκε «υποχρεωτικότητες» που του στερούν την ίδια του ελευθερία.

Κάποτε η δημοκρατία της δύσης έθετε την πολιτική προ της οικονομίας. Τώρα οι κυρίαρχες ελίτ νιώθουν ανασφάλεια με αυτού του τύπου δημοκρατία και οι πολιτικοί «νέου τύπου» έχουν μια φωτογραφία των χρηματοπιστωτικών οίκων, την προσκυνούν ταπεινά με ευλάβεια μόλις ξυπνούν και την φιλούν γονατιστοί πριν κοιμηθούν!

Αν αυτό που προαποφασίζουν οι οικονομικές ελίτ δεν είναι όντως δημοκρατία, τότε τι είναι δημοκρατία για μια χώρα; Τι λένε γι’ αυτό εκλεγόμενοι και ψηφοφόροι; Ποιος απολαμβάνει και τι; Τι κέρδος θα έχει ο ψηφοφόρος από αυτή την ιστορία; Θα πληρώσει λιγότερο φόρο σε φως, νερό, τηλέφωνο, εφορία; Ο αέρας που θα αναπνέει θα είναι πιο καθαρός με τις «πράσινες φτερωτές» στα ψηλά βουνά και τα «γυαλιά» στους κάμπους; Τα «πράσινα άλογα» θα τον ταξιδέψουν σε ονειρεμένους τόπους ή σε τόπο χλοερό, ταπεινό και καταφρονεμένο; Θα περνάει το ίδιο καλά με τον «εκπρόσωπό» του στη Βουλή των Ελλήνων; Θα περνάει ζωή χαρισάμενη όσο όλοι αυτοί και ο διαμορφωτής της κοινής γνώμης στα ΜΜΕ;

Όλοι αυτοί που διαμορφώνουν την κοινή γνώμη και οι ένοικοι στο «παλάτι» της Βουλής έχουν καμία σχέση με την ισονομία και την ισοπολιτεία και είναι συνειδητότεροι  δημοκράτες από τους κοινούς ψηφοφόρους;

Αυτοί που έχουν το φωτοστέφανο της δημοκρατίας, θα έστελναν το γιο τους στην πρώτη γραμμή εάν το καλούσε η Πατρίς; Θα έστελναν τα παιδιά τους στα δημόσια σχολεία και πανεπιστήμια ή θα συνέχιζαν με τα κολλέγια των ελίτ;

Επειδή πάντα θα είναι επίκαιρο, ειδικά αυτή την περίοδο, τι γίνεται με τα εθνικά θέματα και την αμφισβήτηση στην εδαφική μας ακεραιότητα;

Γράφει ο μπαρουτοκαπνισμένος μαχητής του ’74 στην Κύπρο Κων/νος Αργυρόπουλος στο βιβλίο του «ΟΙ ΑΔΙΚΑΙΩΤΟΙ» «Μας δίνουν την εντύπωση ότι σαν πολιτισμένη χώρα που είμαστε, δεν χρειάζεται να καταφύγουμε σε πόλεμο. Κάτι τέτοιο πλανάται στην ελληνική ατμόσφαιρα. Κάπως έτσι, κάνοντας ένα σύντομο και απολογιστικό συλλογισμό, και η Κωνσταντινούπολη. Πολιτισμένη και ανώτερη. Καλή ώρα, όπως εμείς τώρα, οι Ευρωπαίοι. Δεν αποφεύγεται έτσι ο πόλεμος. Κι ύστερα; Ποιος από μας διαβεβαιώνει ότι τώρα ζούμε εν ειρήνη; Κάθε μέρα είναι πόλεμος, κηρυγμένος και ακήρυκτος. Παντού και πάντα, πόλεμος όλων και από όλους. Ο μικρομπακάλης αμύνεται στις επιθέσεις του μεγαλοκαρχαρία του σούπερ μάρκετ. Τα μεγάλα κόμματα εναντίον των μικρών και πόλεμος να γίνεται. Και η φουκαριάρα η Ελλάδα, κάθε μέρα χάνει κι από κάτι. Σήμερα μια βιομηχανική ομάδα. Αύριο κάποιο δημόσιο – διεθνές νομικό στήριγμα. Μεθαύριο λόγω κατακλύσεως του εδάφους της από μιλιούνια  λαθρομετανάστες, θα δημιουργηθεί αλλότρια κοινότητα, η οποία και θα απαιτήσει τον έλεγχο της χώρας. Και παραμεθαύριο κάποιοι ιστορικοί θα λένε ότι κάποτε υπήρχε μια χώρα που την έλεγαν Ελλάδα…».

Για να έρθουμε εν κατακλείδι στον Έρμαν Έσσε και σε αυτό που έλεγε: «Αυτός που είναι απροσάρμοστος στον κόσμο, βρίσκεται πάντα στο σημείο που είναι δυνατόν να ανακαλύψει τον εαυτό του. Αυτός που έχει προσαρμοστεί, δεν βρίσκει ποτέ τον εαυτό του, απλώς καταλήγει να γίνει υπουργός»!

Θα κλείσουμε τις σκέψεις μας περί δημοκρατίας με τα λεγόμενα του δημοσιογράφου Μανώλη Κοττάκη, για όλους αυτούς που εξευτελίζουν τον καλύτερο αυτό θεσμό «Κάποτε σπεύδαμε να παρακολουθήσουμε κοινοβουλευτικούς ρήτορες και ηγέτες. Τώρα στέλνουμε τα παιδιά μας σε άλλο δωμάτιο ή ακόμη χειρότερα, γελάμε με τα όσα ακούμε στο κοινοβούλιο. Εποχές ματαίων επιδόσεων και πνευματικής καταπτώσεως…».

Διαμαντής Θ. Βαχτσιαβάνος