Η εικουστή συνάντησ’ απ’ τ’ς προυσκόπ’ στου Κουρί. Γιάνν’ς Λέγκους απ’ τα Κατσκάθ’κα

Απέρασιν τόσους κιρός κι ακόμα έχ’ν να λιεν για ν’ τρανή ιπιτυχία που ’χειν φέτους τ’ αντάμουμα απ’ τ’ς παλιοί τ’ς προυσκόπ’ στου Κουρί. Κι έχ’ν να λιεν γιατί φέτους ήρθαν κι ίσια μι καμιά ιξηνταρά απού μακρά, απ’ τ’ Δανία, ν’ Αυστρία, τ’ Βραζιλία κι απ’ αλλού. Μέχρ’ απ’ τ’ν Ταγκανίκα ήρθιν ένας.

Τα ’φκιασαν όλα, τόσου ουργανουμένα, π’ μέχρ’ τ’ς Δανοί σκέφκαν, π’ τρων’ ψίχα ουμά τα κρέατα κι έβαλαν του Σαββάτου του βράδ’ τρανές ψησταριές, έδουκαν στουν καθένα μια μπριτζιόλα κι ένα λουκάν’κο, να τα ψήσ’ν μαναχοί τ’ς, όπους χάλιβαν αυτοί. Του χάρ’καν πουλύ.

Μούγκι π’ καμόσ’ θ’κοί μας έκαμαν αλάθουν κι σουντούσαν κι άρπαζαν απού κάνα κουμμάτ’ παραπάν’ απ’ τ’ς διπλανές.

Η βραδά απέρασιν μι πουλί κασμέρ’.

Οι ξέν’ ζουρλατίσκαν ντιπ για ντιπ κι χόριψαν μέχρ’ ροκ, π’ βάρ’σιν ου Πανούλης κι ου Τσαγάνης τ’ άργανα. Αφού απόκαμαν όλ’, κατά τ’ς τρεις τα ξιμιρώματα, του συμβούλιου έφκιασιν ένα σμάζουγμα, τι τα γέν’ απ’ τ’ ιδώ κι πέρα. Πήραν απόφασ’ ν’ αφήκ’ν του Σάκη τ’ χαραή, όταν ξυπνήσ’ν οι ξέν’ να τ’ς φκιάσ’ του τσιάϊ.

–          Ω ρα, τ’ς λιέει ου Σάκης, δεν ξέρου να ουμιλώ, πώς τα συννουϊθούμι;

–          Ι! τουν λιέει ου Στύλας, τ’ς πααίν’ς του τσιάϊ στου τραπέζ’ κι τ’ς λιες «γκουτ μόρνιγκ, τσιάϊ βέρι-βέρι γκουτ. Γιλιές Καλαμών γκρικ» κι τ’ς αφήν’ς να καταλάβ’ν αυτοί μαναχοί τ’ς τα υπόλοιπα. Ισύ πρέπ’ να του φκιά’εις αυτό, γιατί ιμείς έχουμι σπίτ’ φιλουξινούμιν’.

Ξημέρουσιν η άλλ’ η μέρα, σκώθκαν, τιριάσκαν κι έκατσαν στου τραπέζ’ όλ οι ξέν’.

Ου Σάκης μαναχός τ’ μ’ έναν μ’κρόν, κατασκουτώθκιν να τ’ς βάλ’ του τσιάϊ κι τ’ς γιλιές. Αλλά έγλιπιν ότ’ τ’ ανακάτουναν όλ’ κι καγκάνας δεν ίπινιν. Τουν τηρούσαν κι τ’ς τηρούσιν.

Νο γκουτ, τουν λιέει ένας, νο ίγκλις τσάϊ.

Σώπα ρα, τουν λιέει ου Σάκης. Μέχρ’ βουζιλάνθ’ έχ’ μέσα κι καντιλίνα κι μέντα!

–          Νο ίγκλις τσάϊ, λιέει  πάλ’ ένας.

–          Γκρικ τσιάϊ, τουν λιέει ου Σάκης. Βουνό, βουζιλάνθ’, καντιλίνα.

Κι απ’ του πουλί του ζόρ’ ανιβαίν’ ουπάν σ’ ένα δέντρου βουζιλάνθ’ς, κόβ’ ένα κλουνάρ’ κι κάμ’ να κατιβεί. Ικείν’ τ’ν ώρα τ’ς γλέπ’ όλ’νους ν’ αρπάζ’ν τ’ς φουτουγραφ’κές μηχανές κι να τουν τραβούν αράδα κι να γιλούν όλ’ αντάμα.

Ικεί π’ γένουνταν όλ’ αυτάϊα κι ου Σάκης ήταν ανταριασμένους, ιά τους ου Στύλας έρχιτι.

–          Ωϊ Τάκη, τουν λιέει, προυσπαθώ να τ’ς ιξηγήσου, ότ’ του τσιάϊ έχ’ μέσα απ’ όλα τα καλούδια, κι το φκιασα μι μιράκ’ κι αυτοί μι τραβούν φουτουγραφίις κι γιλούν. Τι έπαθαν α ρα, ζουρλατίσκαν;

–          Ι, άσ’ τ’ς α ρα, τουν λιέει ου Στύλας. Αυτοί ικεί σιαπάν δεν ξέρ’ν απ’ αυτά κι πίν’ αυτό του τσιάϊ στα χαρτιά, του ιβρουπαϊκό, π’ του πίνουμι ιμείς όταν μας τσακών’ κόψιμου.

Δημοσίευση της εφημερίδας ΚΟΖΑΝΗ το 1994