Η Γενοκτονία των Ποντίων και το Χρέος της Συλλογικής Μνήμης
Η Γενοκτονία των Ποντίων αποτελεί ένα από τα πιο μαύρα κεφάλαια της σύγχρονης ιστορίας. Από το 1914 έως το 1923, περισσότεροι από 350.000 Έλληνες του Πόντου εξοντώθηκαν συστηματικά από τους Νεότουρκους και στη συνέχεια από το κεμαλικό καθεστώς, μέσω σφαγών, εξαναγκαστικών εκτοπισμών, βασανιστηρίων και πορειών θανάτου. Η γενοκτονία αυτή, παρά τη μαρτυρία των επιζώντων και τις αδιαμφισβήτητες ιστορικές αποδείξεις, παραμένει ακόμη χωρίς καθολική διεθνή αναγνώριση.
Η ελληνική πολιτεία έχει κατά καιρούς προβεί σε προσπάθειες για τη διεθνοποίηση του ζητήματος και την επίσημη αναγνώριση της Γενοκτονίας των Ποντίων από άλλα κράτη και διεθνείς οργανισμούς. Ωστόσο, οι ενέργειες αυτές συχνά παραμένουν αποσπασματικές ή έχουν περισσότερο συμβολικό χαρακτήρα παρά ουσιαστικό αντίκρισμα.
Την ίδια στιγμή, όμως, γεννάται ένα ηθικό και πολιτικό παράδοξο: πώς μπορεί η κυβέρνηση της ΝΔ να αξιώνει με συνέπεια την αναγνώριση της γενοκτονίας των Ποντίων, όταν σιωπά ή αποφεύγει να καταδικάσει ξεκάθαρα την απάνθρωπη και βάναυση συμπεριφορά του Ισραήλ απέναντι στους Παλαιστίνιους στη Λωρίδα της Γάζας – μια κατάσταση που ολοένα και περισσότεροι παρατηρητές χαρακτηρίζουν ως σύγχρονη γενοκτονία;
Η επιλεκτική ευαισθησία απέναντι σε τέτοιου είδους εγκλήματα αποδυναμώνει τον αγώνα για δικαιοσύνη και εκθέτει τη χώρα στη διεθνή υποκρισία. Η μνήμη δεν μπορεί να είναι εργαλείο σκοπιμότητας· είναι χρέος διαρκές, συλλογικό και παγκόσμιο.
Σε έναν κόσμο όπου οι φωνές των καταπιεσμένων πνίγονται συχνά από τα συμφέροντα των ισχυρών, η ενίσχυση της συλλογικής μνήμης και η αλληλεγγύη μεταξύ των λαών είναι πιο αναγκαίες από ποτέ. Μόνο μέσα από την αναγνώριση όλων των γενοκτονιών, χωρίς διακρίσεις και συμψηφισμούς, μπορούμε να ελπίζουμε σε έναν πιο δίκαιο και ειρηνικό κόσμο.
ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ
ΝΕ ΠΕ Κοζάνης
