Στην Γη της Επαγγελίας, στη σημερινή γη των δύο λαών και των τριών θρησκειών, χιλιάδες χρόνια έχουν περάσει κι όμως η ειρήνη παραμένει φευγαλέα.
Τον Ιούνιο του 1982, ο Ισραηλινός στρατός εισβάλλει στον Λίβανο στο πλαίσιο των αέναων προσπαθειών του για πλήρη εξουδετέρωση της Παλαιστινιακής Αντίστασης. Στόχος αποτελεί η Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης (Palestine Liberation Organization, PLO) αλλά και η Φατάχ οι οποίες είχαν εκδιωχθεί από τις πατρογονικές τους εστίες και είχαν περάσει τα σύνορα. Τον Αύγουστο του ίδιου έτους πλησιάζει έξω από την Βηρυττό και ο κλοιός για τον Γιάσερ Αραφάτ στενεύει επικίνδυνα.
Εκείνες τις δύσκολες ώρες για τον Παλαιστινιακό λαό και την Αντίσταση του ελληνικά πλοία φθάνουν στην Βηρυττό, στα οποία επιβιβάζονται ο Αραφάτ και όλοι οι σκληρά αγωνιζόμενοι Παλαιστίνιοι αντάρτες, οι τραυματίες και δοκιμαζόμενοι χωρίς νερό και τρόφιμα Φενταγίν, και αναχωρούν για την Ελλάδα. Τα έχει στείλει η ελληνική κυβέρνηση του ΠΑ.ΣΟ.Κ. και τα υποδέχεται στο Φάληρο ο ίδιος ο Έλληνας πρωθυπουργός, σε ένα πρωτοφανές δείγμα Διεθνιστικής αλληλεγγύης, παίρνοντας ξεκάθαρα θέση εναντίον της πολιτικής του Σιωνισμού και της συντελούμενης εθνοκάθαρσης του Παλαιστινιακού λαού. Οι τιμές με τις οποίες γίνεται δεκτός ο Αραφάτ από τον σύντροφο και φίλο του Ανδρέα Παπανδρέου παραπέμπουν σε τιμές αρχηγού κράτους, τη στιγμή που το σύνολο των Δυτικών χωρών χαρακτηρίζουν επίσημα την PLO ως τρομοκρατική οργάνωση! Σε ερώτηση δημοσιογράφου : «γιατί επιλέξατε την Αθήνα» ο Αραφάτ απαντά «ήταν η κοντινότερη Αραβική πρωτεύουσα» και εκφράζει την ευγνωμοσύνη του Παλαιστινιακού λαού και του Αραβικού έθνους προς τους Έλληνες. Στη συνέχεια οι δύο ηγέτες παραχωρούν κοινή συνέντευξη τύπου στο ξενοδοχείο Μεγάλη Βρετανία ενώ οι τραυματισμένοι Φενταγίν περιθάλπονται σε ελληνικά νοσοκομεία.
Γιάσερ Αραφάτ και Ανδρέας Παπανδρέου
Σχεδόν αμέσως ξεκινούν αφόρητες διεθνείς πιέσεις προς την Ελλάδα προκειμένου να πάψει να παίρνει θέση πάνω στο ζήτημα. Άλλωστε η συμφωνία που υπέγραψε ο Αραφάτ με τους Ισραηλινούς αναγνωρίζοντας την ήττα του στον πόλεμο προέβλεπε τη μετεγκατάσταση των αρχηγείων της PLO στην Τυνησία και την αποχώρηση των μαχητών της προς διάφορες χώρες. Έτσι λοιπόν ο Αραφάτ αποχωρεί από την Ελλάδα με προορισμό την Τύνιδα. Από εκεί εκφράζει δύο αιτήματα: το πρώτο είναι να μεταφερθούν Παλαιστίνιοι μαχητές σε κάποιο ελληνικό νησί. Κι εδώ οι πιέσεις είναι αφόρητες, και το σχέδιο δεν καρποφορεί. Το δεύτερο είναι να σχηματισθεί μια πολυεθνική δύναμη με τη συμμετοχή και της Ελλάδας και να εγκατασταθεί στον Λίβανο, φοβούμενος εκκαθαριστικές επιχειρήσεις στους καταυλισμούς Παλαιστίνιων προσφύγων που έμειναν αποκλεισμένοι από τους Ισραηλινούς. Ούτε το δεύτερο αίτημά του γίνεται αποδεκτό και μερικές ημέρες αργότερα οι χειρότεροι φόβοι του Αραφάτ γίνονται πραγματικότητα.
Στις 14 Σεπτεμβρίου ο Μπασίρ Τζεμαγέλ, νεοεκλεγείς τότε πρόεδρος του Λιβάνου και ηγέτης των κομμάτων της Δεξιάς (χριστιανοί φαλαγγίτες), δολοφονείται ακριβώς την ημέρα αποχώρησης της τριμερούς ειρηνευτικής δύναμης (Η.Π.Α., Γαλλία, Ιταλία). Ο Τζεμαγέλ υπήρξε στενός και πιστός σύμμαχος του Ισραήλ από το 1976. Απόλυτα ενδεικτική των απόψεών του ήταν η ρήση του τον Ιούλιο του 1982, σε συνέντευξή του στο Nouvel Observateur: «υπάρχει ένας παραπανίσιος λαός στην Εγγύς Ανατολή, και αυτός είναι ο παλαιστινιακός»… Οι καταυλισμοί Παλαιστίνιων προσφύγων Σάμπρα και Σατίλα στα περιχωρα της Βηρυττού περικυκλώνονται από τον Ισραηλινό στρατό στις 15 Σεπτεμβρίου, ο οποίος έχει τον πλήρη έλεγχο εισόδου και εξόδου και ακολουθεί τις εντολές του Υπουργού Άμυνας του Ισραήλ Αριέλ Σαρόν διακόπτοντας την ηλεκτροδότηση σχεδόν σε ολόκληρη την Βηρυττό. Στις 16 Σεπτεμβρίου 1500 ακροδεξιοί χριστιανοφαλαγγίτες Λιβανέζοι πολιτοφύλακες παίρνουν την άδεια να εισέλθουν στους καταυλισμούς, έχοντας ως δικαιολογία «την απομάκρυνση εναπομεινάντων θυλάκων τρομοκρατών» και το μακελειό ξεκινάει.
Πολλοί απλοί Ισραηλινοί στρατιώτες και κατώτεροι αξιωματικοί σύντομα αντιλαμβάνονται ότι αυτό που εξελίσσεται δεν είναι «εκκαθάριση τρομοκρατών» αλλά ανθρωποσφαγή. Άλλωστε οι κραυγές και οιμωγές των Παλαιστίνιων φθάνουν εύκολα μέχρι το στρατηγείο και τον σταθμό ανεφοδιασμού που έχουν στήσει οι Ισραηλινοί ακριβώς στην είσοδο των καταυλισμών, ούτε 200 μέτρα από τα πρώτα σπίτια. Επί τρία μερόνυχτα οι αφιονισμένοι χριστιανοφαλαγγίτες πυροβολούν ότι κινείται, εισβάλουν σε σπίτια, εκτελούν εν ψυχρώ οικογένειες ολόκληρες, παιδιά, ηλικιωμένους, ανάπηρους, βιάζουν κατ’ εξακολούθηση γυναίκες, ακρωτηριάζουν για το γούστο τους ενώ παράλληλα γλεντοκοπούν. Στους καταυλισμούς δεν υπάρχει κανένας «τρομοκράτης», καθόλου ελαφρύς ή βαρύς οπλισμός, σχεδόν κανένας άνδρας σε μάχιμη ηλικία. Δεν υπάρχει οργανωμένη αντίπαλη ένοπλη δύναμη. Οι παλαιστίνιοι πρόσφυγες είναι άοπλοι, αποτελούνται από γυναίκες, ηλικιωμένους και παιδιά.
Οι φυσικοί αυτουργοί μπορεί να είναι οι ακροδεξιοί χριστιανοφαλαγγίτες Λιβανέζοι πολιτοφύλακες, όλοι όμως αντιλαμβάνονται ποιοι είναι οι ηθικοί αυτουργοί του εγκλήματος αυτού. Οι σφαγές δεν έγιναν μέσα στη σιωπή και στο σκοτάδι. Τις φώτιζαν άπλετα την νύχτα οι φωτοβολίδες των Ισραηλινών, και τις άκουγαν πεντακάθαρα τα αυτιά τους. Για τους λίγους που διατηρούσαν επιφυλάξεις έρχεται η δήλωση του πρωθυπουργού του Ισραήλ Μεναχέμ Μπέγκιν μέσα στην Κνεσέτ (Ισραηλινό κοινοβούλιο) κατά τη διάρκεια έρευνας που διενεργήθηκε για τη σφαγή για να διαλύσει κάθε αμφιβολία: «Μη Εβραίοι σφάγιασαν μη Εβραίους. Και εμάς τι μας νοιάζει;».
Χρόνια αργότερα, με τον Ανδρέα Παπανδρέου νεκρό και τον ίδιο προγραμμένο από την Μοσάντ, ο θρυλικός ηγέτης των Παλαιστινίων θα τονίσει από το βήμα του 6ου συνεδρίου του ΠΑ.ΣΟ.Κ. : «…στεκόμαστε αντίθετοι σε κάθε μορφή τρομοκρατίας, ακριβώς επειδή ήμασταν και είμαστε θύμα της χειρότερης μορφής τρομοκρατίας, που είναι η κατοχή. Η Ισραηλινή κατοχή που συνεχίζεται μέχρι και σήμερα…». Και αφού περιγράψει με μελανά χρώματα την ισραηλινή κατοχή, θα αναρωτηθεί: «Αυτά όλα δεν αποτελούν τρομοκρατία σε βάρος ενός ολόκληρου λαού, αφού του στερεί τα πλέον βασικά δικαιώματα που απολαμβάνουν όλοι οι άλλοι λαοί σήμερα;».
Ο Γιάσερ Αραφάτ απεβίωσε το 2004 σε νοσοκομείο του Παρισιού με το επίσημο ιατρικό ανακοινωθέν να κάνει λόγο για εγκεφαλική αιμορραγία. Το 2013 πραγματοποιήθηκε εκταφή της σορού του Παλαιστίνιου ηγέτη στη Ραμάλα της Δυτικής Όχθης και ελήφθησαν δείγματα από το λείψανό του για να ερευνηθεί πιθανότητα δηλητηρίασης. Στα αποτελέσματα των ιατροδικαστικών εξετάσεων που έκανε ελβετικό εργαστήριο της Γενεύης ανιχνεύθηκε δράση ραδιενεργού πολωνίου-210 στα οστά και στους ιστούς ανώτερη κατά 20 φορές σε σχέση με τις αναφορές που γίνονται στα ιατρικά εγχειρίδια. Η ισραηλινή κυβέρνηση αρνείται πεισματικά μέχρι και σήμερα οποιονδήποτε ρόλο στον θάνατο του.
Αυτά, είναι κομμάτι της ιστορίας της νεότερης Ελλάδας. Για την ιστορία αυτή, κάποιοι προσπαθούν να μας επιβάλλουν τη λήθη. Εμείς θέλουμε την α-λήθεια, που σημαίνει όχι στην λήθη. Σε όλους αυτούς, την απάντηση έδωσε ο Γιώργος Σεφέρης: «σβήνοντας ένα κομμάτι από το παρελθόν, είναι σαν να σβήνεις κι ένα κομμάτι από το μέλλον. Η μνήμη όπου και να τη αγγίξεις πονεί». Λαοί που δεν έχουν μνήμη, δεν έχουν μέλλον, μας λέει λοιπόν με λίγα λόγια ο ποιητής.
Αλήθεια, τι μέλλον μπορεί να έχει η Ελλάδα όταν συγκροτεί ανοιχτή στρατιωτική συμμαχία με χώρες που πρωτοστατούν σε επιθετικούς πολέμους όπως το Ισραήλ, η Σαουδική Αραβία, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα; Που μπορεί να οδηγήσει μια πολιτική η οποία καθ’ ομολογία των εμπνευστών της στοχεύει αποκλειστικά στις οικονομικές ελίτ των χωρών αυτών και στις κυβερνήσεις που τις εκπροσωπούν (οι περισσότερες δικτατορίες); Σε τι αποσκοπεί; Στην απομόνωση της Τουρκίας; Και με τι αντάλλαγμα; Την προσχώρηση σε ένα άτυπο «μίνι» ΝΑΤΟ της Μέσης Ανατολής που θα έχει ως στόχο την ανάσχεση του Ιράν όπως το κανονικό ΝΑΤΟ είχε στόχο την ανάσχεση της Σοβιετικής Ένωσης αρχικά και της Ρωσίας αργότερα;
Κανείς δεν πρόκειται να «βάλει πλάτη» σε μια ενδεχόμενη σύγκρουση με την Τουρκία. Ούτε το Ισραήλ, ούτε οι Η.Π.Α. Κανείς. Η Ελλάδα δεν έχει κανέναν απολύτως λόγο να σέρνεται πίσω από συμμαχίες και σχήματα που εξυπηρετούν αποκλειστικά αμερικανοισραηλινά συμφέροντα, ξεπλένοντας εγκλήματα πολέμου και εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. Είναι μια πολιτική που αντίκειται σε κάθε έννοια διεθνούς δικαίου και κινδυνεύει να γυρίσει μπούμερανγκ σε περιπτώσεις στις οποίες η Ελλάδα θα ζητήσει η ίδια την εφαρμογή του διεθνούς δικαίου.
Και εκεί που θεωρούνταν αδύνατο να βρεθεί πιο αυτοκτονική και βουλησιαρχική πολιτική, ήρθε η τοποθέτηση του κυβερνητικού εκπροσώπου της Κύπρου σχετικά με την πρόσφατη αναζωπύρωση των συγκρούσεων σε Ανατολική Ιερουσαλήμ και Γάζα για να διαλύσει όλα τα ρεκόρ. «Καταδικάζουμε τις επιθέσεις της Χαμάς κατά αθώων πολιτών» ήταν η τοποθέτηση του κ. Κούσιου, που δεν κατάφερε να αρθρώσει ούτε μια κουβέντα για τα όσα πράττει το Ισραήλ. Θα έπρεπε κάποιος να θυμίσει στους παροικούντες την…Λευκωσία ότι το Ισραήλ είναι κατοχική δύναμη, εποικίζει και πράττει ότι και η Τουρκία στην Κύπρο. Ότι σύμφωνα με το καταστατικό του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου ο εποικισμός ορίζεται ως έγκλημα κατά της ανθρωπότητας. Έχει αλήθεια η Κύπρος την πολυτέλεια να αδιαφορεί για την παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και τις παραβιάσεις του Διεθνούς Δικαίου; Αν αδιαφορεί, τότε δεν έχει κανένα δικαίωμα να τα επικαλείται για την ίδια. Ο Βάσος Λυσσαρίδης, αυτός ο σοσιαλιστής, δημοκράτης, πατριώτης, αγωνιστής, γνήσιο παιδί του αντιαποικιοκρατικού αγώνα, μπορεί να μην ζει πλέον, αλλά τα είπε όλα πριν από χρόνια σε λίγες αράδες:
«Μου είπαν: Είσαι μικρός. Αν κάνεις ένα ακόμα βήμα θα σε αφανίσουν.
Είπα: Αν δεν το κάνω θα είμαι ακόμα πιο μικρός (…)
(…) όσος μού έμεινε χρόνος ανήκει στον αγώνα για λευτεριά και…
δικαίωση.
Τότε μόνο θα αναπαυθώ ζωντανός ή νεκρός,
όταν λεύτεροι πορευτούμε στον λεύτερο Πενταδάκτυλο.
Εγώ θα ξανανέβω στον Πενταδάκτυλο.
Αν δεν προλάβω να με πάτε σεις. Μου το χρωστάτε!»
Βάσος Λυσσαρίδης
http://eleytheroipoliorkimenoi.wordpress.com/2021/06/10/%CE%B7-%CE%B3%CE%B7-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B5%CF%80%CE%B1%CE%B3%CE%B3%CE%B5%CE%BB%CE%AF%CE%B1%CF%82/
