Άμα τσακώσ’ ου Δικαπιντάβγουστους, η Λέγκου η μάνα μ’, π’ πάτσιν τα ινινίντα, κάθι χαραή π’ μι ξιπρουβουδάει, μι λιέει:
– Μπρε, έχ’ του νου σ’. Να βρεις απού κάναν χουριάτ’ καμιά ιξηνταρά αβγά, να φκιάσουμι ψίχα πέτουρα, να φέρ’ς κι γιαούρτ’, να φκιάσουμι καμόσο τραχανά. Καμια δικαπινταρά ντουμάτσις, να στιγνώσουμι για τουν χειμώνα κι πατλιτζιάνια να βάλουμι στου ξύδ’. Άμα βρεις κι τίπουτα γινουμένα ρουδάκ’να, να τα πάρ’ς, να φκιάσουμι κι μαρμιλάδα. Κι μην αστουχνάς κι γινουμένις ντουμάτσις απού κάναν παλιουχώριατου, απ’ τ’ ιδώ σιακάτ’ απ’ τ’ Βάντσα, να φκιάσουμι σάλτσα. Ν’ ανοίξ’ς κι μιαν, να μην έχ’ τρανά σπόρια. Έρχιτι χειμώνας, να γιουμώσουμι τ’ς άκρις.
– Καλά, καλά!
– Καλούδια σ’. Πέμπτ’ φουρά είνι π’ σι λιέου!
– Ε μαρ’ μάνα! Τι χαλέβ’ς τώρα; Ν’ αφήκου τ’ δλειά μ’ κι ν’ αραδώ ντουμάτσις χουρίς σπόρια; Ύστιρας, τι τα χαλέβ’ς όλ’ αυτάϊα; Απ’ όλα π’λούν σιαπάν. Χαλέβ’ς πέτουρα, τραχανά, μαρμιλάδις; Πααίν’ς στα μαγαζιά κι τ’ αγουρά’εις. Όσα θέλ’ς κι φρέσκα. Όσου για τ’ς ντουμάτσις π’ χαλέβ’ς να στιγνώ’εις στουν ήλιου κι τ’ς φτουν οι μύγις κι γιουμώζ’ν μια ουκά σκόν’, βγαν’ η Κρήτ’ ακόμα κι τα Χ’στούιννα, να ’νι κι φρέσκις. Τι τ’ς χαλέβ’ς τ’ς στιγνουμένις;
– Αμ, κατάλαβα ιγώ ότ’ ισύ είσι δασκαλιμένους κι τα φκιάν’ς αυτάϊα τα νούμιρα, κι έφτασιν είκουσ’ ου Αύγουστους κι ακόμα δεν ίφιρις καντίπουτα. Κατάλαβα ποιος στα λιέει αυτάϊα μπρε. Η Κατίγκου, αυτήν η φκιασίδου. Γιόμ’σιν του στόμα τ’ς ψουμί κι ύστιρα μι λιες, ότ’ δεν σας φτάν’, χαντακουμένι. Αστουχνάς πως σας τράνιψα!
– Ε μα, ένα κι ένα ν’ Κατίγκου στου στόμα σ’. Αφού γλέπ’ς. Τα μ’κρά δεν αξαμών’ απ’ τ’ αυτά π’ χαλέβ’ς να φκιά’εις.
– Ναι μπρε, για τ’ αυτό ιπέρσ’ μ’ έστειλες στ’ Γκατζιαρίινα κι χάλιψα μια βρασιά δαν’κά τραχανά, να σι φκιάσου, π’ σι πουνούσιν του κιφάλ’. Α, μα, ξέρου ιγώ ποιος σι δασκάλιψιν, αυτή η στιγνάδου η Κατίγκου. Δε χαλέβ’ να τα φκιάνουμι αυτά, γιατί λιαρώνιτι του σπίτ’.
– Τι μα σι τσάκουσιν κι τ’ βάν’ς αράδα στου στόμα σ’ τώρα; Τι έπαθις; Αστουχνάς π’ σι ίφιριν βρακιά στ’ γιουρτή σ’ κι τα χάρκις τι λουής; Άσι μι τώρα να πααίνου στ’ δ’λειά μ’.
– Άϊντι τράβα! Α μα, ισύ να ξέρ’ς. Άμα δε μι τα φέρ’ς αυτάϊα π’ χαλέβου, να φκιάσου τα χειμουνιάτ’κα, τα ρθεις καμιάφρα μιτζμένους, τα χαλέβ’ς τραχανά να στρώσ’ του στουμάχ’ κι γω τα τσακώσου τουν κουβά μι του νιρό κι να στου σιαρτώσου ουπάν στου κιφάλι σ’, για να ξιμιθύ’εις.
Μπουρεί τώρα να τ’ χαλάει’ς του χατίρ’, π’ μι τα χάλιψιν όλα τόσου ιβγινικά;
Μάνα κι πάλ’ μάνα ρα!!!
