Η ιστορίατης Φρυγίας (Πολιτισμός, γλώσσα, διαχρονικές ονομασίες). Σταύρου Π. Καπλάνογλου

Η ιστορίατης Φρυγίας (Πολιτισμός, γλώσσα, διαχρονικές ονομασίες). Σταύρου Π. Καπλάνογλου Συγγραφέα – Ιστορικού ερευνητή

2. Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΦΡΥΓΙΑΣ

(Πολιτισμός,γλώσσα,διαχρονικές ονομασίες)

Σταύρου Π. Καπλάνογλου Συγγραφέα – Ιστορικού ερευνητή

Στην πρώτη δημοσίευση για την Φρυγία δώσαμε μια γενική εικόνα της γράφοντας κυρίως για την καταγωγή τους που δεν ήταν άλλη από την Βορειοδυτική Μακεδονία από την περιοχή που βρίσκεται στο βόρειο τμήμα των Πρεσπών που στην αρχαιότητα λεγόταν περιοχή Βρυγιήδος ( εξ’ ου και Βρυγία ή Φρυγία ) , τις μετακινήσεις τους στον Μακεδονικό και το Θρακικό χώρο στο τέλος της 2ης χιλιετίας π.Χ. και την μόνιμη εγκατάσταση του στην κεντροδυτικη Μικρά Ασία , και δώσαμε περιληπτικά λίγες πληροφορίες για αρκετές πόλεις της

Στην σημερινή δημοσίευση αφού πρώτα αναφερθούμε στον πολιτισμό που ανέπτυξαν στην νέα τους εγκατάσταση και την γλώσσα που μιλούσαν θα δώσουμε λίγο περισσότερες πληροφορίες για την καταστροφή του ισχυρού βασιλείου τους που υπήρχε από το 1200 π.Χ. εως το 669 μ.Χ. από τους Κιμμέριους και όλους όσους στην συνέχεια εγκαταστάθηκαν σε εκείνα τα μέρη .

Ο ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΦΡΥΓΙΑΣ

Να επαναλάβουμε αυτό που γράψαμε και στην πρώτη δημοσίευση μας ότι η Φρυγία ήταν ένα αρχαίο βασίλειο στη Φυγοκεντρική Μικρά Ασία που ξεχώρισε από τον 12ο έως τον 7ο αιώνα π.Χ., γνωστό για την πρωτεύουσά του στο Γόρδιο και τον θρυλικό βασιλιά Μίδα.

Αναδείχθηκαν μετά την κατάρρευση της Χετταϊκής Αυτοκρατορίας, ανέπτυξαν εκλεπτυσμένη τέχνη, συμπεριλαμβανομένης της περίπλοκης υφαντικής .

Ο Φρυγικός πολιτισμός ήταν πλούσιος σε καλλιτεχνικά και αρχιτεκτονικά επιτεύγματα.

Δημιούργησαν εντυπωσιακούς μνημειώδεις τάφους (τύμβους) και εντυπωσιακά πέτρινα μνημεία σε θρησκευτικούς χώρους όπως η «Πόλη του Μίδα».

Ο τάφος του βασιλιά Μίδα, ηταν ένας μεγάλος ταφικός θάλαμος στην αρχαία πόλη Γόρδιο, και παραμένει ένα σημαντικό αρχαιολογικό εύρημα.

Ο πολιτισμός τους χαρακτηρίστηκε από πολιτιστικές ανταλλαγές με γειτονικούς πολιτισμούς, την υιοθέτηση του Ελληνικού αλφαβήτου και μια πλούσια παράδοση λιθοτεχνίας και τελετουργικής αρχιτεκτονικής.

Το βασίλειο τελικά έπεσε στις Κιμμέριες εισβολές τον 7ο αιώνα π.Χ., οδηγώντας στην παρακμή και την απορρόφησή του από τα Λυδικά, τα Περσικά και αργότερα τα Ρωμαϊκά εδάφη.

Ο πιο διάσημος Φρύγας βασιλιάς, ο Μίδας, είναι γνωστός στους θρύλους για την ικανότητά του να μετατρέπει σε χρυσό οτιδήποτε άγγιζε.

Η βασιλεία του θεωρείται η κορύφωση της Φρυγικής δύναμης.

Οι Φρύγες ήταν γνωστοί για τη λατρεία τους στη θεά Κυβέλη και είχαν επίσης μια πλούσια μουσική παράδοση.

Οι Φρύγες ήταν μια αγροτική κοινωνία, αλλά ασχολούνταν επίσης με την κτηνοτροφία και την εξόρυξη μεταλλευμάτων .

Η πρωτεύουσά τους, το Γόρδιο, βρισκόταν σε στρατηγική τοποθεσία σε μια σημαντική εμπορική διαδρομή ανατολής-δύσης, συμβάλλοντας σε μια ακμάζουσα οικονομία.

Παρά την τελική τους αφομοίωση μετά την καταστροφή τους από τους Κιμμέριους , οι Φρύγες άφησαν πίσω τους μια διαρκή πολιτιστική κληρονομιά, με επιρροές που παρατηρούνται στις Ελληνικές και Ρωμαϊκές πρακτικές και τέχνη.

Η κληρονομιά του Φρυγικού λαού, συμπεριλαμβανομένης της τέχνης, της αρχιτεκτονικής και της λατρείας της θεάς τους Κυβέλης, συνέχισε να επηρεάζει τους γειτονικούς λαούς

ΤΑ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ ΤΗΣ ΦΡΥΓΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ ΚΑΙ Η ΣΧΕΣΗ ΤΗς ΜΕ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ

Φρυγική ήταν μια αρχαία ινδοευρωπαϊκή γλώσσα με σημαντικές ομοιότητες με την Ελληνική, ανήκοντας στην ίδια πρώιμη ινδοευρωπαϊκή διαλεκτική ομάδα.

Χαρακτηριστικά της ήταν η ινδοευρωπαϊκή γραμματική δομή με 4 κλίσεις, 3 γένη και ρήματα σε συζυγία, καθώς και η χρήση προθήματος (επιρρηματική κατάληξη) για τον σχηματισμό του παρελθοντικού χρόνου, και συζυγία ρημάτων ως προς χρόνο, φωνή, διάθεση, άτομο και αριθμό όπως και στα Ελληνικά.

Η στενή αυτή σχέση αποδεικνύεται από κοινές λέξεις και γραμματικά χαρακτηριστικά, με τα Μυκηναϊκά , που αντανακλούν κοινή κληρονομιά και όχι δάνειο.

Αυτό παρατηρήθηκε και στις Φρυγικής επιγραφές

Η Φρυγική επιγραφή από τον τάφο του Μίδα υποδεικνύει μια κοινή καταγωγή με την Ελληνική, καθώς ο όρος lawagetas,* αν και υπάρχει στα Μυκηναϊκά, θεωρείται ότι αντανακλά κοινή κληρονομιά.

*lawagetas,

Ο όρος εμφανίζεται στις πινακίδες της Γραμμικής Β, μια γραφή που χρησιμοποιούσαν οι Μυκηναίοι για την καταγραφή οικονομικών και διοικητικών πληροφοριών.

Στο πλαίσιο της αρχαίας Μυκηναϊκής κοινωνίας, ο όρος lawagetas αναφέρεται στον «ηγέτη του λαού» ή «αρχηγό του στρατού», έναν υψηλόβαθμο αξιωματούχο δεύτερο μόνο μετά τον βάνακα (βασιλιά).

Ο lawagetas κατείχε σημαντική εξουσία και γη, επιβλέποντας τις στρατιωτικές επιχειρήσεις και διατηρώντας την τάξη του κράτους. Η λέξη προέρχεται από τις Μυκηναϊκές Ελληνικές λέξεις για «στρατό» (λαός) και «ηγούμαι» (άγος).

Οι Φρυγικές λέξεις και οι αλλαγές στα φωνήεντα (π.χ. g’h > ζ σε εμπρόσθια φωνήεντα) δείχνουν κοινή καταγωγή με την Ελληνική, αν και υπάρχουν διαφορές που δεν είναι εύκολο να εξηγηθούν.

Η Φρυγική έχει και χαρακτηριστικά που δεν βρίσκονται στην Ελληνική, όπως η μετατόπιση των μακρών φωνηέντων, η οποία δείχνει ότι οι δύο γλώσσες είχαν διαφορετική πορεία εξέλιξης.

Οι Φρύγες, όπως και οι Έλληνες, είχαν τους δικούς τους τρόπους έκφρασης και χρησιμοποιούσαν τη γλώσσα για να εκφράσουν τις σκέψεις τους.

Η Φρυγική γλώσσα αφομοιώθηκε σταδιακά στην Ελληνιστική Κοινή πριν από το τέλος του 7ου αιώνα μ.Χ.

ΟΙ ΑΙΤΙΕΣ ΔΙΑΛΥΣΗΣ ΤΗΣ ΦΡΥΓΙΑΣ ΣΤΗΝ ΜΙΚΡΑ ΑΣΙΑ

Η κύρια αιτία για τη διάλυση του Φρυγικού βασιλείου ήταν η Κιμμέρια εισβολή στα τέλη του 8ου ή στις αρχές του 7ου αιώνα π.Χ., η οποία κορυφώθηκε με τη λεηλασία και την πυρπόληση της πρωτεύουσάς του, του Γόρδιου, γύρω στο 696 π.Χ.

Αυτό το καταστροφικό γεγονός, που πιθανώς οδήγησε στην αυτοκτονία του βασιλιά Μίδα και στο τέλος της Φρυγικής ανεξαρτησίας, διασπάσε το βασίλειο και οδήγησε στην απορρόφησή του από την ανερχόμενη Λυδική δύναμη, ακολουθούμενη από διαδοχικές κατακτήσεις από τους Πέρσες, τον Μέγα Αλέξανδρο και άλλες αυτοκρατορίες.

Βασικοί παράγοντες στη διάλυση της Φρυγίας οι Κιμμέριοι ηταν ένας νομαδικός ινδοευρωπαϊκός λαός από την Κριμαία, που εξαπέλυσαν εισβολή στην Μικρά Ασία.

Το 696 π.Χ., οι Κιμμέριοι κατέστρεψαν την Φρυγική πρωτεύουσα, το Γόρδιο, ένα πλήγμα από το οποίο το βασίλειο δεν ανέκαμψε ποτέ. Οι επιδρομές τους κατέστρεψαν την περιοχή.

Η αυτοκτονία του Μίδα τερμάτισε την Φρυγική δυναστεία.

Η Κιμμέρια πίεση οδήγησε στην άνοδο των γειτονικών Λυδών, οι οποίοι απορρόφησαν Φρυγικά εδάφη και εγκαθίδρυσαν τη δική τους ηγεμονία στην περιοχή.

Μετά τους Λυδούς, η Φρυγία κατακτήθηκε και αφομοιώθηκε σε μεγαλύτερες αυτοκρατορίες,

Ο λαός της Φρυγίας ενσωματώθηκε σταδιακά στον περιβάλλοντα Ελληνικό και αργότερα Βυζαντινό πολιτισμό.

Το εδαφικό όνομα «Φρυγία» σταδιακά έπαψε να χρησιμοποιείται μετά την Τουρκική κατάκτηση τηςΜ/Ασία από τους Οθωμανούς και την ίδρυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.

ΛΥΔΟΙ

Μετά την καταστροφή της Φρυγίας από τους Κιμμέριους γύρω στο 696 π.Χ., το βασίλειό της διαλύθηκε και η επικράτειά της τελικά απορροφήθηκε από το ανερχόμενο Βασίλειο της Λυδίας.

Μετά την Κιμμέρια εισβολή, το Βασίλειο της Λυδίας, γείτονας της Φρυγίας, αυξήθηκε σε ισχύ και τελικά έδιωξε τους Κιμμέριους και ανέλαβε τον έλεγχο της Φρυγικής επικράτειας, μέχρι τη δεκαετία του 540 π.Χ.

ΠΕΡΣΕΣ

Οι Λυδοί στη συνέχεια τέθηκαν υπό την κυριαρχία της Περσικής Αυτοκρατορίας τη δεκαετία του 540 π.Χ., μετά την οποία η Φρυγία έγινε Περσική επαρχία ή σατραπεία , με την περίφημη Βασιλική Οδό να περνάει από αυτήν.

, η Περσική Αυτοκρατορία υπό τον Κύρο τον Μέγα κατέκτησε τους Λυδούς, ενσωματώνοντας τόσο τη Λυδία όσο και τη Φρυγία στην απέραντη Περσική Αυτοκρατορία.

Η Φρυγία ιδρύθηκε ως περσική σατραπεία (επαρχία) και η περίφημη Βασιλική Οδός, μια κρίσιμη εμπορική οδός, κατασκευάστηκε και συντηρήθηκε, περνώντας από τη Φρυγία και ενισχύοντας τη σημασία της ως εμπορικού κέντρου

ΜΑΚΕΔΟΝΕΣ

Η Φρυγία αργότερα έπεσε στον Μέγα Αλέξανδρο,

Το 334 π.Χ., η πόλη Γόρδιο, η πρώην πρωτεύουσα της Φρυγίας, καταλήφθηκε από τον Μακεδόνα διοικητή Παρμενίωνα καθώς ο Μέγας Αλέξανδρος προέλαυνε στην Ανατολία.

Μετά τον θάνατο του Αλεξάνδρου το 323 π.Χ., η Φρυγία πέρασε από τα χέρια αρκετών Ελληνιστικών ηγεμόνων, συμπεριλαμβανομένου του Αντίγονου και των Σελευκιδών βασιλέων της Ασίας.

ΒΑΣΙΛΕΙΟ ΤΗΣ ΠΕΡΓΑΜΟΥ

Στη συνέχεια διάδοχοι ήταν οι ηγεμόνες της Περγάμου Αργότερα, οι Ατταλίδες βασιλείς της Περγάμου που κυβέρνησαν την περιοχή παρέδωσαν την χώρα τους στην Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία.

ΡΩΜΑΙΟΙ

Κατά την διάρκεια της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας , η Φρυγια παρέμεινε μια σημαντική γεωγραφική περιοχή

Ακόμα και μετά την κατάρρευση του Φρυγικού βασιλείου, ο όρος «Φρυγία» συνέχισε να χρησιμοποιείται ως βολική γεωγραφική ετικέτα για την περιοχή εντός αυτών των επόμενων αυτοκρατοριών

ΟΙ ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΟΙ ΔΙΑΙΡΕΣΗ ΤΗΣ ΦΡΥΓΙΑ ΚΑΙ ΟΙ ΟΝΟΜΑΣΙΕΣ ΤΟΥΣ

*Η Φρυγία κατά τη Ρωμαϊκή περίοδο

Κατά τη Ρωμαϊκή περίοδο, η «Μεγάλη Φρυγία» δεν ήταν μια ενιαία επαρχία, αλλά τα τμήματά της είχαν διαφορετική διοίκηση:

Το βόρειο μέρος συγχωνεύθηκε με το βασίλειο της Περγάμου ως Επίκτητος Φρυγία, ενώ τα νότια τμήματα ονομάστηκαν Παρώρειος ή Πισιδική Φρυγία. Τα όρια της αρχαίας Φρυγίας ήταν ασαφή, και η περιοχή συνέχισε να κατοικείται από τους Φρύγες, διατηρώντας την πολιτιστική τους ταυτότητα

*Μεγάλη Φρυγία

Η λεγόμενη Μεγάλη Φρυγία σήμαινε την περιοχή (τα όριά της ποίκιλαν κάπως) που περιβαλλόταν από την Καρία , τη Λυδία , τη Μυσία , τη Βιθυνία , τη Γαλατία, τη Λυκαονία και την Πισιδία

*Μικρή ή Ελλησποντινή ή Επικτήτεια Φρυγία.

Μικρή ή Ελλησποντινή ή Επικτήτεια Φρυγία ήταν το όνομα που δόθηκε στις παράκτιες λωρίδες νότια του Ελλήσποντου και της Προποντίδας .

Η Μικρά ή Ελλησποντική ή Επικτήτεια Φρυγία αναφέρεται σε τρία διαφορετικά, αλλά ιστορικά συνδεδεμένα, γεωγραφικά τμήματα εντός της ευρύτερης αρχαίας περιοχής της Φρυγίας, που βρίσκεται στην Μικρα Ασια /

Η Ελλησποντική Φρυγία ήταν μια Περσική σατραπεία κατά μήκος του στενού του Ελλήσποντου.

Φρυγία Επίκτητος (ή Φρυγία Επίκτητη) ήταν μια περιοχή της Φρυγίας που πιθανότατα προερχόταν από τη Μυσία και χρησιμοποιούνταν πιο συχνά στην Ελληνιστική περίοδο.

Μια δυτική περιοχή της Φρυγίας που μπορεί αρχικά να ήταν μέρος της γειτονικής Μυσίας.

Πρωτεύουσα: Δασκύλιο.

Ιδρύθηκε το 525 π.Χ. και κυβερνήθηκε από τη δυναστεία των Φαρνακιδών, απογόνους ενός συγγενή του βασιλιά Δαρείου Α΄.

Αργότερα καταργήθηκε το 321 π.Χ. και διαδέχθηκε η Μακεδονική Αυτοκρατορία.

Το όνομα χρησιμοποιήθηκε σε μια περιοχή που περιείχε πόλεις όπως οι Αιζάνοι, οι Κάδοι, το Κοτιαίο, η Νακόλεια και το Δορύλαιο.

*Η Μικρά Φρυγία (ή Μικρή Φρυγία)

Η Μικρά Φρυγία (ή Μικρή Φρυγία) ήταν ένα άλλο όνομα για την ίδια Περσική σατραπεία. ή αν θέλετε ένα άλλο όνομα για την Ελλησποντική Φρυγία. Ελλησποντική/Επικτητική Φρυγία:

Αυτές ήταν διακριτές περιοχές εντός της ευρύτερης γεωγραφικής περιοχής της Φρυγίας.

Ουσιαστικά, η Ελλησποντική Φρυγία (Μικρή Φρυγία) ήταν μια περσική επαρχία, ενώ η Επικτητική Φρυγία ήταν μια διαφορετική, πιθανώς πιο δυτική, περιοχή της ευρύτερης φρυγικής επικράτειας.

–Ορεινή Φρυγία

Άλλο όνομα για τη Φρυγία: « ορεινή Φρυγία », με τις κύριες πόλεις

Τιριαίον και Φιλομήλιο, Αντιόχειας

— Πισιδιακή (Πισιδική ) Φρυγία

Ακόμη υπήρχε « Πισιδιακή Φρυγία », με την πόλη της Πισιδιακής Αντιόχειας

Η Πισιδιακή Φρυγία δεν κάλυπτε μία μόνο πόλη, αλλά εκτος απο την Αντιόχεια της Φρυγίας αλλά μια μεγάλη περιοχη που βρισκόταν στα σύνορα των δύο περιοχών, γι’ αυτό και είχε το διπλό όνομα.

Αυτή η στρατηγικά τοποθετημένη πόλη, κοντά στην σημερινή Αντιόχεια ( Γιαλβάτς ) της Πισιδίας , έγινε η πρωτεύουσα της Ρωμαϊκής επαρχίας της Πισιδίας και ήταν ένα σημαντικό κέντρο τόσο για την πολιτική όσο και για τη στρατιωτική διοίκηση, καθώς και για την πρώιμη Χριστιανική ιεραποστολή.

Η Αντιόχεια της Πισιδίας στρατηγικά τοποθετημένη στη συμβολή των περιοχών της Μεσογείου, του Αιγαίου και της Κεντρικής Μικράς Ασίας , ιδρύθηκε από τους Σελευκίδες τον 3ο αιώνα π.Χ. και αργότερα έγινε ρωμαϊκή αποικία υπό τον αυτοκράτορα Αύγουστο.

Ήταν ένα πολυσύχναστο μητροπολιτικό κέντρο, που λειτουργούσε ως γέφυρα μεταξύ των πολιτισμών της Φρυγίας και του ευρύτερου Ελληνορωμαϊκού κόσμου.

Η πόλη ήταν μια βασική τοποθεσία για την πρώιμη χριστιανική ιεραποστολή, την οποία επισκέφθηκε κυρίως ο Άγιος Παύλος, και αργότερα υπηρέτησε ως σημαντική επισκοπή.

Τα ερείπια είναι γνωστά ως Αντιόχεια της Πισιδίας και βρίσκονται στην περιοχή της Σπάρτης της Μικράς Ασίας

ΕΠΙ ΒΥΖΑΝΤΙΟΥ

. Στη Βυζαντινή Αυτοκρατορία , τα ονόματα ήταν Πρώτη Φρυγία και Δεύτερη Φρυγία .

Η «Πρώτη Φρυγία» και η «Δεύτερη Φρυγία» αναφέρονται σε διαφορετικές γεωγραφικές και ιστορικές περιόδους της περιοχής της Φρυγίας στην αρχαία Μικρά Ασία , αλλά δεν αποτελούν επίσημους όρους της αρχαίας γεωγραφίας ή ιστορίας. Αντίθετα, οι όροι είναι πιθανότατα προϊόν μιας σύγχρονης, μη επίσημης, προσπάθειας διάκρισης μεταξύ της αρχαιότερης, βασιλικής περιόδου της Φρυγίας και των μεταγενέστερων, ελληνιστικών/ρωμαϊκών περιόδων.

* Πρώτη Φρυγία

Θα μπορούσε να αναφέρεται στην περίοδο του Φρυγικού Βασιλείου, που κυριάρχησε στην περιοχή από τον 8ο έως τον 7ο αιώνα π.Χ., και συνδέεται με τον μυθικό βασιλιά Μίδα. Ήταν μια περίοδος πολιτικής ισχύος και πολιτιστικής ανάπτυξης, που άφησε σημαντικά αρχαιολογικά ευρήματα, όπως η πόλη του Γόρδιου.

* Δεύτερη Φρυγία

Θα μπορούσε να αναφέρεται σε μεταγενέστερες περιόδους της περιοχής, όταν η Φρυγία γνώρισε την Ελληνιστική και Ρωμαϊκή κυριαρχία.

Αυτή η περίοδος βλέπει την ίδρυση και ανάπτυξη ελληνιστικών πόλεων, όπως η Λαοδίκεια της Φρυγίας, η οποία γνώρισε ιδιαίτερη άνθηση κατά τους ελληνιστικούς και ρωμαϊκούς χρόνους.

Η Φρυγική γλώσσα αφομοιώθηκε σταδιακά από την Ελληνιστική Κοινή κατά το τέλος του 7ου αιώνα μ.Χ., δείχνοντας μια πολιτισμική μετάβαση.

Η ΔΙΑΡΕΣΗ ΣΕ ΘΕΜΑΤΑ ΤΟΥ ΒΥΖΑΝΤΙΟΥ

Τα Βυζαντινά θέματα ήταν ένα στρατιωτικο-διοικητικό επαρχιακό σύστημα που συνδύαζε τη στρατιωτική και πολιτική εξουσία υπό έναν στρατιωτικό κυβερνήτη (στρατηγό) για την υπεράσπιση της επικράτειας της αυτοκρατορίας. Ιδρύθηκε στα μέσα του 7ου αιώνα λόγω σημαντικών εδαφικών απωλειών και στόχευε στη δημιουργία ενός αυτοδύναμου, αποκεντρωμένου αμυντικού δικτύου, παραχωρώντας γη σε αγρότες που παρείχαν στρατιώτες.

Σκοπός των θεμάτων ήταν να παρέχουν γρήγορες, τοπικές στρατιωτικές απαντήσεις σε απειλές, να εποικίζουν κατακτημένες περιοχές και να δημιουργούν έναν μόνιμο, πιστό στρατό πολιτών, ενισχύοντας έτσι την άμυνα και την οικονομική σταθερότητα της αυτοκρατορίας.

Όταν χωρίστηκε σε θέματα το Βυζάντιο , το όνομα «Φρυγία» εξαφανίστηκε και έγινε μέρος των θεμάτων Οψικίου και Ανατολίου .

–Θέμα Οψίκιου

Το Οψίκιο (ή Οψίκιον) ήταν ένα από τα μεγαλύτερα και πιο στρατηγικά σημαντικά θέματα (στρατιωτικές διοικητικές μονάδες) της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, που βρισκόταν στη βορειοδυτική Μικρά Ασία κοντά στην Κωνσταντινούπολη.

Αυτό το θέμα είχε ιδιαίτερη επιρροή λόγω της τοποθεσίας του και εξασφάλιζε την ασφάλεια της πρωτεύουσας.

Βρισκόταν κοντά στην Κωνσταντινούπολη, γεγονός που το καθιστούσε ένα από τα πιο σημαντικά θέματα για την άμυνα της αυτοκρατορίας.

Ως θεματικό σύστημα γενικά, το Οψίκιο βασιζόταν στις γαιοκτημοσύνη των στρατιωτικά υπεύθυνων στρατιωτών, οι οποίες παρείχαν στο Βυζάντιο στρατό. Καλύπτει σημαντικές εκτάσεις στη βορειοδυτική Μικρά Ασία.

Αν και η αναφορά δεν αναφέρει άμεσα ότι το Οψίκιο ήταν γνωστό για την ευνουχική του κυριαρχία, μπορεί έμμεσα να υποδηλώνει το προνομιακό καθεστώς αυτού του θέματος, καθώς οι ευνούχοι κατείχαν υψηλές θέσεις και μπορούσαν να ελέγχουν τη διακυβέρνηση του κράτους στο σύνολό του. Οψίκιο –

— Θέμα Ανατολικών

Το Θέμα Ανατολικών ήταν ένα από τα σημαντικότερα και αρχαιότερα στρατιωτικά θέματα της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, τοποθετημένο στη Μικρά Ασία, και υπήρξε το κύριο κέντρο για την αντίσταση κατά των Αράβων. Δημιουργήθηκε πιθανώς μετά τη δεκαετία του 640, έγινε ιδιαίτερα ισχυρό μετά τη διάσπαση του Θέματος Οψικίου στα μέσα του 8ου αιώνα.

Αργότερα, οι περιοχές του αναδιαμορφώθηκαν σε άλλα θέματα, και το Θέμα Ανατολικών έπαψε να υπάρχει μετά την κατάκτησή του από τους Σελτζούκους μετά το 1077

ΠΟΙΕΣ ΕΠΑΡΧΙΕΣ ΤΗΣ ΣΗΜΕΡΙΝΗΣ ΤΟΥΡΚΙΑΣ ΚΑΤΕΛΆΜΒΑΝΕ Η ΜΕΓΆΛΗ ΦΡΥΓΙΑ

Τα εδάφη αυτής της αρχαίας περιοχής εκτείνονται σε διάφορες επαρχίες της σύγχρονης Τουρκίας και φέρουν ίχνη του Φρυγικού πολιτισμού.

Η περιοχή της Μεγάλης Φρυγίας περιλαμβάνει το σύνολο των σημερινών επαρχιών :

Ακρόινον ή Νικόπολης / Αφιόν Καραχισάρ,

Δορυλαίου /Εσκί Σεχίρ και

Άγκυρας / Άνκαρα

Περιλαμβάνει επίσης :

Ένα μεγάλο μέρος του Κοτύαιον ή Κοτυάειον / Κιουτάχειας .

Τα βόρεια τμήματα του Ικονίου / Κόνια

Της Σπάρτης / Ισπάρτας και

Του Πολυδώριο ή Βουρδουρίου / Μπουρντούρ.

Υ.Γ.