Οβίδες βαρέος πυροβολικού σκάνε μπρός και πίσω από τις ελληνικές θέσεις. Ό,τι οχυρώσεις έχουν ετοιμαστεί τινάζονται στον αέρα. Βλήματα πεδινού πέφτουν σα βροχή. Θραύσματα από όλμους σκορπάνε τον θάνατο.
Από τα χαρακώματα τους οι φαντάροι μας αλαλάζουν! Είναι η πρώτη φορά που αντικρίζουν άρματα του εχθρού. Τα πολυβόλα τους αρχίζουν να κελαηδούν. Μέσα στη σκοτεινιά αυτή του πολέμου και την ομοβροντία των επιθέσεων μια ιαχή υψώνεται από παντού. Για πρώτη φορά στον πόλεμο αυτό.
Η ιστορική κραυγή: «Α Ε Ρ Α Α!».
Στην αρχαία Ελλάδα, όταν άρχιζε κάποια μάχη, οι πολεμιστές έπεφταν πάνω στον αντίπαλό τους, φωνάζοντας «αλαλά», λέξη που δεν είχε κανένα νόημα, αλλά ήταν απλώς πολεμική κραυγή. Απ’ αυτό βγήκε η λέξη «αλαλάζω». Ο αλαλαγμός χρησιμοποιήθηκε και στους νεότερους πολέμους, τόσο για εμψύχωση των πολεμιστών, ιδίως στις εφόδους, όσο και σαν επωδός της νίκης. Αργότερα η λέξη «Αλαλά» αντικαταστάθηκε με τη λέξη «Aέρα». Αλλά ποιο ήταν το γεγονός εκείνο που έκανε τη λέξη «Αέρα» να επικρατήσει σαν πολεμική κραυγή;
Κατά την πολιορκία των Ιωαννίνων (1912-13), οι οβίδες του εχθρού, που χτυπούσαν εναντίον των οχυρωματικών θέσεων του στρατού μας, δεν έφερναν σχεδόν κανένα αποτέλεσμα, εκτός από τον δυνατό αέρα, που δημιουργούσαν ολόγυρα οι εκρήξεις. Σε κάθε τέτοια αποτυχημένη βολή, οι Έλληνες στρατιώτες και οι θρυλικοί Τσολιάδες, φώναζαν όλοι μαζί «Αέρα!», θέλοντας με τον τρόπο αυτό να εκδηλώσουν τη χαρά τους για την εχθρική αποτυχία.
Η λέξη «Αέρα» έγινε ένα πραγματικό σύμβολο κατά τον πόλεμο του 1940. Σκορπούσε τον τρόμο και τον πάνικο. Φόβος κυρίευε τους Ιταλούς φασίστες.
Ο Έλλην φαντάρος φωνάζοντας «Αέρα» γέμιζε το παγωμένο κορμί του με την φλόγα της Ελευθερίας. Ορμούσε στις ιταλικές ορδές χωρίς να λογαριάζει Θάνατο. Αυτόν οι Έλληνες δεν τον λογαριάζουν όταν απειλείται η Ελευθερία τους, η Πίστη τους και η Πατρίδα τους.
«ΑΕΡΑΑΑΑ» και οι Έλληνες φάνταζαν ανίκητοι. Άτρωτοι. Αθάνατοι.Έμοιαζαν σαν τους Θεούς του Λεωνίδα, του Αχιλλέα και του Θεμιστοκλή.
Επικράτησε μάλιστα ακόμα και στους αντιπάλους μας. Σε πολλές μάχες οι Ιταλοί έκαναν επιθέσεις φωνάζοντας και αυτοί, «Αέρα», νομίζοντας ίσως ότι η κραυγή είχε μαγικές ιδιότητες και ότι θα τους χάριζε τη νίκη…
Κείμενο: Μωραΐτες εν Χορώ
