Η κατάρα που δέρνει τη χώρα μου. Του Πασχάλη Τσολάκη

Η πατρίδα μου είναι μια από τις ομορφότερες χώρες του κόσμου. Ο πολιτισμός της θαυμαστός ανά την υφήλιο και η παιδεία της ζηλευτή και διδακτική από την παγκόσμια διανόηση έως σήμερα.

Οι φιλόσοφοι της σε όλες τις επιστήμες αποδεκτοί και σεβαστοί διαχρονικά και αέναα.

Η δημοκρατία έχει τις ρίζες της στην πατρίδα μου. Η ακρόπολη είναι ο φωτεινός φάρος όλης της οικουμένης.

Μετά την άλωση της πόλης, ακολούθησε η κατάκτηση ολόκληρου του Ελλαδικού χώρου. Η χώρα βυθίστηκε στο απόλυτο σκοτάδι.

Πάνω από 30 κινήματα, εξεγέρσεις και επαναστάσεις πραγματοποιήθηκαν στην διάρκεια των 400 χρόνων, ώσπου το 1821 επανήλθε το φως στην Ελλάδα. Η χώρα μπορούσε να ξαναλάμψει και να βρει ξανά την χαμένη της αίγλη.

Δυστυχώς όμως μετά την δολοφονία του Καποδίστρια, που μέλημα του και χρέος του ήταν να βγάλει το «ιερό» πλοίο Ελλάδα σε ήσυχες και ήρεμες θάλασσες, οι μετέπειτα καπετάνιοι του το έριξαν σε άγρια πέλαγα, μέσα σε μάνητες, βράχια , ξέρες και επικίνδυνα νερά.

Καπετάνιοι ανίκανοι, αλαζόνες, δολοπλόκοι, φιλοχρήματοι, υπηρέτες και φερέφωνα αλλότριων οικονομικών και στρατηγικών συμφερόντων.

Αγνόησαν τον ελληνικό πολιτισμό, την ελληνική παιδεία και κουλτούρα και εισήγαγαν ξενόφερτα πρότυπα και από διάκονοι των εθνικών συμφερόντων έγιναν «επίσκοποι» συγκεκριμένων ιδιωτικών συμφερόντων

Όταν ρωτήθηκε ο προφητικός Ελύτης (πριν 50 χρόνια), από τι πάσχει η χώρα και η

η ελληνική κοινωνία – απάντησε «Από μια μόνιμο, πλήρη, και κακοήθη ασυμφωνία μεταξύ του πνεύματος της εκάστοτε ηγεσίας μας και του ήθους που χαρακτηρίζει τον βαθύτερο ψυχικό πολιτισμό του ελληνικού λαού στο σύνολο του!»

Η εξουσία όμως βρήκε πολύ πρόσφορο έδαφος για να περάσει τα δικά της πρέπει.

Για αυτό έγραψε ο ποιητής «Πιάσε το πρέπει από το γιώτα και γδάρε το ίσαμε το πι».

Όταν ξαναρωτήθηκε τι πρέπει να κάνουν οι άνθρωποι, η κοινωνία απάντησε. «Πρέπει να κάνετε μια βαθιά τομή στην πραγματικότητα, για να κερδίσετε πάλι την ελευθερία. Είναι κρημνός αυτός ο ισόβιος εγκλεισμός στην κιβωτό της ανάγκης με καθηλωμένες τις αισθήσεις σε υπηρετικό επίπεδο. Ή θα συνθηκολογήσεις και θα μείνεις από τους εδώθε ή θα περάσεις πέρα»

Αυτά όμως είναι ψηλά γράμματα για τον άνθρωπο. Άλλωστε τι ξέρει ο ποιητής; Η άγνοια, η αμάθεια, η μετριότητα, η υποκρισία και το προσωπικό συμφέρον τα γνωρίζουν όλα!

Δυστυχώς δεν υπάρχουν κυβερνήτες που να ονειρεύονται ξύπνιοι και να ζητάνε πάντα ίσα-ίσα εκείνο που δεν γίνεται.

Διαχρονικός πάντα ο Βίκτωρ Ουγκώ που έγραψε: «Από την κόλαση των φτωχών φτιάχνεται ο παράδεισος των πλουσίων». Δεν διαψεύστηκε ακόμα και φοβάμαι πως δεν θα διαψευστεί ποτέ!!

Οι κυβερνήτες είναι η κατάρα που δέρνει τη χώρα μου και η μεγάλη ευθύνη ανήκει στην κοινωνία που δεν εξορκίζει αυτήν την κατάρα, ώστε να αναγκάσει τους κυβερνήτες της να φροντίσουν το ιερό πλοίο Ελλάδα να ταξιδεύει σε ήρεμα και ασφαλή νερά με σιγουριά, περηφάνια και αξιοπρέπεια.