Καταραμένοι να είσθε Αχαιοί
να σφάζεσθε μεταξύ σας.
Η έχθρα ανάμεσά σας
να είναι παντοτινός σύντροφος.
Να χύνετε το αίμα σας
σε αδελφοκτόνους πολέμους.
Η διχόνοια να φωλιάζει
πάντα στις φλέβες σας.
Μονιασμένους ποτέ
να μην σάς βλέπει ο ήλιος.
Να έχετε την μοίρα του Σίσυφου.
Να μοχθείτε να ανεβείτε στην κορυφή
και μόλις ανεβείτε να γκρεμίζεσθε πάλι.
Να μοχθείτε ξανά και ξανά
και πάντα να είναι άπιαστο το όνειρό σας.
Μέχρι την συντέλεια του κόσμου
μέχρι τον αιώνα τον άπαντα»
Όσοι πιστεύουν στις κατάρες αποδίδουν την κακοδαιμονία των Ελλήνων στην κατάρα της Εκάβης. Η γυναίκα του Πριάμου, του Έκτορα, πολλών παιδιών της και του εγγονού της, του Αστυάνακτα απευθύνει με οργή την παραπάνω κατάρα στους Έλληνες. Η κατάρα – η αρά για τους αρχαίους – ήταν μία συνήθης έκφραση επιθυμίας να πάθει κάποιος κάτι κακό. Πολλές φορές η κατάρα συνοδευόταν από την επίκληση κάποιας θεότητας….συνέχεια ΕΔΩ
