“Η κεμαλική εθνικιστική εκκαθάριση του Φουντουκλί (Λεβέντκιοϊ-Καντάρκιοϊ-Ασαγίκιοϊ)” στις 24 Ιουνίου 1920. Δρ Θωμά Αλεξιάδη

“Η κεμαλική εθνικιστική εκκαθάριση του Φουντουκλί (Λεβέντκιοϊ-Καντάρκιοϊ-Ασαγίκιοϊ)” στις 24 Ιουνίου 1920. Δρ Θωμά Αλεξιάδη

Ομιλία του Δρ Θωμά Αλεξιάδη στο ετήσιο μνημόσυνο, στον Ιερό ναό Αγίου Γεωργίου Μελισσίων Κοζάνης, υπέρ αναπαύσεως των ψυχών των σφαγιασθέντων προγόνων μας το 1920:

Είναι απαραίτητο να περιγραφεί το ιστορικό πλαίσιο, μέσα στο οποίο διαδραματίστηκε η τραγωδία της Ρωμιοσύνης, κατά τα έτη 1916-1922, για να αντιληφθούμε τι συνέβη, αλλά και γιατί συνέβη στην περιοχή του Φουντουκλί (Λεβέντκιοϊ-Καντάρκιοϊ-Ασαγίκιοϊ).

Οι Νεότουρκοι, μετά την επιτυχημένη επανάσταση του 1908, αποφάσισαν να μετατρέψουν την πολυπολιτισμική και πολυεθνική Οθωμανική Αυτοκρατορία σε εθνικό κράτος, με την έννοια που το γνωρίζουμε σήμερα, εξοντώνοντας τις χριστιανικές μειονότητες που δε θα δέχονταν να τουρκοποιηθούν, βάσει των συνεδρίων τους της Θεσσαλονίκης μεταξύ Σεπτ-Οκτ 1911, και, από το 1913, εκδιώκοντας αυτούς που θα απέμεναν.

Κατά τους ατυχείς γι’ αυτούς Βαλκανικούς Πολέμους (1912-1913) έχασαν σχεδόν το σύνολο των Ευρωπαϊκών κτήσεών τους, που είναι μέχρι σήμερα τα όρια της γειτονικής χώρας στην Ευρώπη, επειδή οι υπόδουλοι λαοί της αυτοκρατορίας προσπαθούσαν να ανακτήσουν την ιστορική τους πατρίδα. Οι εκτοπισμοί των Ελλήνων στην ανατολική Θράκη άρχισαν στα τέλη του 1913 και κορυφώθηκαν το πρώτο τρίμηνο του 1914.

Την ίδια εποχή, και μέχρι τον Ιούλιο του ιδίου έτους, γνώρισαν μεγάλη ένταση οι διωγμοί σε βάρος των Ελλήνων των παραλίων της Δυτικής Μικρασίας, όπου υπήρχαν συμπαγείς ελληνικοί πληθυσμοί, και τερματίστηκαν με τη έκρηξη του Α΄Π.Π. στις 14 Ιουλίου 1914.

Στη διάρκεια του Α΄Π.Π., από το 1916, οι εκτοπισμοί μαζικοποιήθηκαν σε βάρος των Ελλήνων του Πόντου, όπου και εκεί υπήρχαν συμπαγείς ελληνικοί πληθυσμοί.

Αυτό όμως που συντελέστηκε κατά την κεμαλική περίοδο εθνικιστικής εκκαθάρισης στον Πόντο και τη Δυτική Μικρασία, μεταξύ των ετών 1920-1922, ξεπερνά και την πιο αρρωστημένη φαντασία. Η ωμή πραγματικότητα, η οργανωμένη βαρβαρότητα και η θηριωδία είναι αδύνατο να περιγραφούν. Οι σύμμαχοι είχαν διακηρύξει από το 1917 το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης των υπόδουλων λαών της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και οι υπόδουλοι Έλληνες είχαν κάθε δικαίωμα να ονειρεύονται, μετά το ακριβό τίμημα που πλήρωσαν σε αίμα, κατά τη νεοτουρκική εθνικιστική εκκαθάριση. Μετά την Ανακωχή του Α΄Π.Π. (30 Οκτωβρίου 1918) οι σύμμαχοι αποφάσισαν το διαμελισμό της αυτοκρατορίας. Στους Έλληνες θα παραχωρούνταν η ευρύτερη περιοχή της Σμύρνης στη Δυτική Μικρασία.

Στις 15 Μαΐου 1919 ο ελληνικός στρατός αποβιβάστηκε στο λιμάνι της Σμύρνης, με εντολή του Ανώτατου Συμμαχικού Συμβουλίου, για να προλάβει την πραξικοπηματική κατάληψη του σπουδαίου αυτού λιμανιού του Αιγαίου από τους Ιταλούς, που από το Μάρτιο είχαν αποβιβαστεί στον κόλπο της Αττάλειας – χωρίς την έγκριση των Συμμάχων – αλλά και για την αποτροπή διωγμών σε βάρος του ελληνικού στοιχείου της Μικράς Ασίας, που από το 1914, με την εγκατάσταση των μουσουλμάνων προσφύγων από τα Βαλκάνια, γνώριζε πρωτοφανή βία.

Το νεοτουρκικό σχέδιο εξόντωσης των Ελλήνων της Μικρασίας βρισκόταν σε πλήρη εξέλιξη πριν από την είσοδο του ελληνικού στρατού στη Σμύρνη. Όλη η ύπαιθρος χώρα, εκτός της πόλης, είχε ήδη εκδιωχθεί. Το ελληνικό αίτημα, για την πρόληψη συμφορών σε βάρος του Ελληνισμού της Μικράς Ασίας, εξυπηρετούσε κατά τον καλύτερο τρόπο τα γεωπολιτικά, γεωστρατηγικά και οικονομικά συμφέροντα των Συμμάχων και κυρίως των Άγγλων.

Η απόβαση του ελληνικού στρατού στη Σμύρνη των 320.000 Ελλήνων (Αθήνα 120.000) πραγματοποιήθηκε χωρίς όμως ο Βενιζέλος να ζητήσει εγγράφως τη βοήθεια που αναλάμβαναν να του παράσχουν οι Σύμμαχοι. Επιπλέον, η εθνική ολοκλήρωση είχε παραμείνει ημιτελής, μετά τους νικηφόρους Βαλκανικούς Πολέμους (1912-1913), γιατί βρίσκονταν έξω από τον εθνικό κορμό ο Νησιωτικός και Μικρασιατικός Ελληνισμός.

Για τον Ελευθέριο Βενιζέλο υπήρχε ο αλύτρωτος Ελληνισμός της Ανατολής, που επί γενεές ανέμενε τη σωτηρία του. Λίγους μήνες αργότερα ξεκινούσε η εθνικιστική εκκαθάριση των Ελλήνων της Μικράς Ασίας, σε τόπους όπου δεν υπήρχαν πολεμικές επιχειρήσεις, με πρόφαση την είσοδο του Ελληνικού στρατού στη Σμύρνη.

Η Συνθήκη των Σεβρών, που θα καθόριζε τα όρια της ελληνικής ζώνης υπογράφηκε στις 20 Αυγούστου 1920. Όμως, στις 24 Ιουνίου 1920, ημέρα Πέμπτη, πυρπολήθηκε το Φουντουκλί με τα τρία χωριά του Λεβέντκιοϊ, Καντάρκιοϊ και Ασαγίκιοϊ.

Οι άνδρες δολοφονήθηκαν, εσφάγησαν, τοποθετήθηκαν στις εκκλησίες και τα σπίτια και πυρπολήθηκαν. Γυναίκες και παρθένες κόρες διακορεύτηκαν και εσφάγησαν, και, όσες διασώθηκαν, εκτοπίστηκαν. Όσοι πρόλαβαν, κατέφυγαν στο βουνό, όπου παρέμειναν επί πέντε μήνες, ενώ οι τσέτες ερευνούσαν τον τόπο με τα σκυλιά.

Οι Τούρκοι, όταν τους εντόπιζαν με τα σκυλιά, από το κλάμα των παιδιών, τους έσφαζαν. Οι μάνες αναγκάστηκαν να θυσιάσουν τα μικρά παιδιά τους ρίχνοντάς τα στο νερό για να πνιγούν και άλλες κόβοντάς τα την ανάσα. Να θυσιαστούν τα λίγα παιδιά για να γλυτώσει ο κατατρεγμένος λαός.

Το βάρος της δυστυχίας που σήκωσαν όλες αυτές οι μάνες ήταν ασήκωτο, μέχρι το θάνατό τους.

Από τους 3.000 κατοίκους των χωριών απέμειναν 800, μετά το τέλος της κεμαλικής εθνικιστικής εκκαθάρισης. Το πρόγραμμα των Νεότουρκων – για εξόντωση των υπόδουλων Ελλήνων της αυτοκρατορίας, που δε δέχτηκαν να τουρκοποιηθούν, και την τελική εκδίωξή τους από τα εδάφη της αυτοκρατορίας – οδηγούνταν προς ολοκλήρωση από το Μουσταφά Κεμάλ προσωπικά, που ήταν και αυτός Νεότουρκος.

Οι βαρβαρότητες, ακρότητες, ωμότητες και θηριωδίες της κεμαλικής εθνικιστικής εκκαθάρισης, σε τόπους όπου δεν υπήρχαν πολεμικές επιχειρήσεις, αποτελούν μέχρι σήμερα ύβρι και στίγμα για τον ανθρώπινο πολιτισμό. Ο Ελληνισμός της Μικρασίας, βάσει των στοιχείων του Οικουμενικού Πατριαρχείου, ήταν 2.200.000 κάτοικοι.

Εκπατρίστηκαν βιαίως συνολικά 1.150.000 υπόδουλοι Έλληνες, που κατέφυγαν στην Ελλάδα. Υπολείπεται 1.000.000 γενοκτονημένων Ελλήνων. Γνωρίζουμε ότι η Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου αφορούσε 353.000 θύματα… Τα θύματα συνολικά από την έκρηξη της Ελληνικής Επανάστασης και μέχρι το τέλος των Βαλκανικών Πολέμων υπολογίζονται σε 800.000. Η Γενοκτονία των Μικρασιατών αφορά τα θύματα μακριά από τις ζώνες των πολεμικών επιχειρήσεων. Όλος ο Ελληνισμός, του Πόντου, της Μικράς Ασίας και της Θράκης είχε εκδιωχθεί από τις προγονικές εστίες του και δε συμπεριλαμβανόταν στη Συνθήκη της Λοζάνης.

Η Συνθήκη αυτή κάλυψε νομικά όλους αυτούς τους πληθυσμούς εκ των υστέρων και νομιμοποίησε τετελεσμένα, γιατί οι ανταλλάξιμοι πληθυσμοί έπρεπε να αποζημιωθούν για τις περιουσίες που άφησαν στις ιδιαίτερες πατρίδες τους. Οφείλουμε να ερμηνεύσουμε αυτά τα γεγονότα για να αντιληφθούμε τι συμβαίνει μέχρι σήμερα, αλλά και γιατί συμβαίνει, και, ακόμη περισσότερο, για να οικοδομήσουμε ένα καλύτερο μέλλον για τις ερχόμενες γενεές.

Η ελληνική πολιτεία έχει χρέος να εντάξει την ιστορία του Μικρασιατικού Ελληνισμού στα σχολικά εγχειρίδια, για να διδάσκεται και να παραδίνεται στις νεότερες γενιές αυτούσια και ανόθευτη, αληθινή. Είναι ένα χρέος που τη βαραίνει.