Η Μικρασιατική καταστροφή και η κατάρα του Διχασμού (Διαματή Βαχτσιαβάνου)
Μικρασιατική καταστροφή. Μια καταστροφή από τις πολλές που έχει υποστεί η Ελλάδα, αλλά είναι αυτή που άφησε το σημάδι της, μετά από τον Εθνικό Διχασμό.
Η καταστροφή της Σμύρνης, τότε που χάθηκε η Ελληνικότατη Ιωνία, δεν έχει την ημερομηνία 13 Αυγούστου 1922 στο Αφιόν Καραχισάρ. Η αρχή του τέλους αρχίζει πολλά χρόνια πριν.
Ήταν Σεπτέμβριος του 1916, όταν ο λαός έχει διχασθεί από τους ηγήτορες και χωρίσθηκε σε Βασιλικούς, με αρχηγό του «του αετού τον γιο» και σε Βενιζελικούς με ηγέτη τον «γιο του Ψηλορείτη».
Οι μεν ήθελαν την πάσει θυσία ουδετερότητα και οι δε την Ελλάδα εμπόλεμη στο πλευρό της «Entente». Τότε η Ελλάδα χωρίστηκε στα δύο. Το κράτος των Αθηνών με τον Κωνσταντίνο Α και το κράτος της Θεσσαλονίκης με τον Βενιζέλο!
Σημάδι διχασμού αποτελεί το «ανάθεμα» στον Βενιζέλο στο Πεδίο του Άρεως, όταν ο μητροπολίτης Αθηνών Θεόκλητος καλεί τους πιστούς γι’ αυτό το σκοπό.
Σημάδι διχασμού είναι όταν τον Ιούνιο του 1917 το γαλλικό πλοίο «Δικαιοσύνη» θα φέρει στον Πειραιά τον γερουσιαστή Ζονάρ, ως ύπατο αρμοστή των «συμμάχων», να απαιτήσει την απομάκρυνση του Κωνσταντίνου.
Ευτυχισμένα τα έθνη που δεν έχουν προστάτες, αλλά οι «σύμμαχοι-προστάτες» της Entente εισέβαλαν στην Ελλάδα, παραβιάζοντας το πολίτευμα και επέβαλαν το «θέλω» τους, με εξουσιοδότηση της μιας πλευράς.
21 Φεβρουαρίου 1913 απελευθερώνονται τα Ιωάννινα από τους Τούρκους, από την «Στρατιά της Ηπείρου» και στις 21 Φεβρ. 1915 αρχίζει ο διχασμός. Η διαμάχη των δύο κορυφαίων της Πολιτείας (Κωνσταντίνος και Βενιζέλος) μεταφέρεται στο πεζοδρόμιο, τα πάθη γίνονται μίσος και τα πλήθη φανατίζονται. Οι δυο Ελλάδες είναι γεγονός.
Μετά την επικράτηση του Βενιζέλου και την εκδίωξη του Κωνσταντίνου, αρχίζει η Μικρασιατική εκστρατεία στις 2 Μαΐου 1919.
Η Ι Μεραρχία Ζωγράφου αποβιβάζεται στη Σμύρνη και όλη η Ελλάδα πανηγυρίζει. Όλη; Όχι. Η μισή Ελλάδα, η Βενιζελική.
Στη Μικρά Ασία παλεύει η μισή Ελλάδα με όλη την Τουρκία και η άλλη μισή Ελλάδα παλεύει με την άλλη μισή! Ο διχασμός ως μεταδοτική ασθένεια έχει δηλητηριάσει τη χώρα και ο δρόμος της αυτοκαταστροφής είναι ορατός.
Η Ελλάδα έμπλεξε άσχημα με την εκστρατεία στη Μικρά Ασία και δικαιώθηκε το ρηθέν του λοχαγού Ιω. Μεταξά στον Ελ. Βενιζέλο… και να μας την χαρίζουν τη Μ. Ασία, δεν πρέπει να πάμε εκεί. Πώς θα κρατούσαμε έναν απέραντο τόπο, με ποια οικονομικά μέσα και ποια στρατιωτική δύναμη; Με την εγγύηση ποιων «συμμάχων»; Αγγλία, Γαλλία, Ιταλία, Ρωσία, Αυστρία, ηκάθε μια είχε τα δικά της συμφέροντα και η Ελλάδα χρησιμοποιήθηκε πολύ άγρια. Ο Εθνικός Διχασμός «σταύρωσε» το τελικό αποτέλεσμα!
Πολλά έγιναν πριν την καταστροφή. Έχουμε την ατυχή συμμετοχή στην εκστρατεία της Ουκρανίας, τις αόριστες και προφορικές υποσχέσεις για τη Σμύρνη από τον Άγγλο πρωθυπουργό Λόυδ Τζωρτζ και τη στοχοποίηση της Ελλάδας ως πολιορκητικό κριό της βρετανικής πολιτικής στην περιοχή. Έτσι, Γαλλία, Ιταλία και Ρωσία γίνονται εχθροί της Ελλάδας.
Στις 10 Αυγούστου 1920 υπογράφεται η «Συνθήκη των Σεβρών», αλλά είναι άνευ αντικειμένου πρακτικά, διότι ο πραγματικός κυρίαρχος του παιχνιδιού, ο Κεμάλ, την απορρίπτει.
Στη 1 Νοεμβρίου 1920 διεξάγονται οι μοιραίες εκλογές, μετά το θάνατο του βασιλιά Αλεξάνδρου, ο Βενιζέλος ηττάται και φεύγει στο εξωτερικό. Με το δημοψήφισμα στις 6 Δεκεμβρίου επιστρέφει ο Κωνσταντίνος και οι «σύμμαχοι» με αυτό ως πρόσχημα, κηρύσσουν εχθρό τους την Ελλάδα και συναγωνίζονται ποιος θα είναι φιλικότερος με τον Κεμάλ!
Το παιχνίδι είναι ανίερο και παίζεται στις πετρελαιοφόρες περιοχές της Μοσούλης. Θα το κερδίσουν οι αγγλοαμερικανικές εταιρείες πετρελαίων. Η Τουρκία θα υποχωρήσει, η Μοσούλη θα περιέλθει στο Ιράκ, που συμπτωματικά τυχαίνει να είναι βρετανική αποικία. Όμως η Τουρκία δεν χάνει. Η Αρμενία θα πληρώσει κι αυτή το τίμημα από τις αναθυμιάσεις του πετρελαίου.
Το κεμαλικό καθεστώς είναι πλέον κυρίαρχο, με την «επιδότηση» πρώτα των Σοβιετικών και μετά των Ιταλών, των Γάλλων και τέλος των Άγγλων.
Αλλά καλά οι ξένοι «σύμμαχοι». Αυτοί επιδίωξαν να κερδίσουν για την πατρίδα τους. Ο Εθνικός Διχασμός των Ελλήνων όμως είναι αυτός που έφερε την ήττα. Να θυμίσουμε πως αεροπλάνα του Κεμάλ σκόρπιζαν στις Ελληνικές γραμμές του μετώπου αντίγραφα εφημερίδας των Αθηνών, που «έκραζε» τον αγώνα στην Ιωνία, σαν ιμπεριαλιστική εκστρατεία της «αστικοτσιφλικάδικης Ελλάδας»!
Να θυμίσουμε ακόμη πως ο Κεμάλ, για να σπάσει το ηθικό των Ελλήνων φαντάρων του μετώπου, έριχνε με τα αεροπλάνα του προκηρύξεις γραμμένες από χέρια Ελλήνων στην Κωνσταντινούπολη. Είναι οι «Αμυνίτες» αξιωματικοί που θεωρούν τώρα, μετά την επιστροφή του Κωνσταντίνου, τον αγώνα της Μ. Ασίας υπόθεση του Κωνσταντίνου, του Γούναρη, του Θεοτόκη και του Στράτου. Αρχηγός αυτής της ενέργειας ο Κονδύλης και πνευματικός καθοδηγητής ο οικουμενικός Πατριάρχης Μελέτιος Μεταξάκης.
Για να υπονομεύσουν την εκστρατεία δεν διστάζουν να γράψουν στις προκηρύξεις για λιποταξία. «Το αίμα που χύνεται και αι θυσίαι εις τας οποίας υποβάλεσθε είναι μάταιαι… πετάξτε τα όπλα σας και αναχωρήσατε δια τας εστίας σας. Μόνον ο Βενιζέλος δύναται να νικήση και να σώση την Ελλάδα…».
Για να γράψει η κεμαλική εφημερίδα Heri, με την φωτογραφία του Κονδύλη: «Ο συνταγματάρχης Κονδύλης σύμμαχος του Κεμάλ». Αυτοί που έγραψαν αυτές τις προκηρύξεις δίκασαν και καταδίκασαν σε θάνατο του «έξι», κατηγορώντας τους για προδοσία!!!
Η πιο αντικειμενική μαρτυρία όμως είναι αυτή του Κεμάλ, ο οποίος στη Μεγάλη Τουρκική Εθνοσυνέλευση, το 1927, θα δηλώσει: «Ας μη λησμονούμεν ότι δεν ενικήσαμεν εμείς τους Έλληνες. Τους ενίκησεν η διχόνοιά των»!
Όταν λοιπόν αναφερόμαστε στη Μικρασιατική καταστροφή, στην καταστροφή της Ιωνίας, να λέμε: Μικρασιατική καταστροφή = Εθνικός Διχασμός!
Η Ελλάδα με εθνική ομοψυχία κάνει θαύματα. Και αυτό θα το δούμε στα βουνά της Β. Ηπείρου, στα Οχυρά, στη μάχη της Κρήτης, στην Εθνική Αντίσταση. Όπως θα δούμε πως μετά την Κατοχή όλα θα γίνουν κόλαση, με τον αιματηρό εμφύλιο 1946-1949. Κατορθώσαμε να μετατρέψουμε την Εθνική Αντίσταση σε αιματηρή αλληλοεξόντωση και πάλι με εντολές ξένων συμφερόντων!
Τα παθήματα όμως, πόσο έγιναν μαθήματα; Κατορθώσαμε να μονοιάσουμε; Η κατάντια της μνημονιακής Ελλάδας δείχνει πως κάτι τέτοιο δεν έγινε.
Όπως έλεγε ο Ιω. Λ. Μπακούρος (υποστράτηγος ε.α.), η πατρίδα μας έχει ολόγυρά της εχθρούς. Κινδυνεύει λιγότερο από αυτούς και περισσότερο από τη διχόνοια. Μόνον αν σκοτώσουμε αυτή τη φαρμακερή οχιά, τη διχόνοια, μόνον τότε θα υπάρξει μέλλον!
Υ.Γ: Όταν οι Αχαιοί, με τη συνδρομή όλων των Ελλήνων κυριεύουν την Τροία, φεύγουν αφήνοντας πίσω τους στάχτη και πτώματα. Στην παραλία οδύρεται η Εκάβη. Η δύστυχη βασίλισσα, αφού είδε νεκρά όλα της τα αγόρια, βλέπει τα πλοία να φορτώνουν τις θυγατέρες και τις νύφες της, επαναστατεί όταν οι Αχαιοί σκοτώνουν και τον Αστυάνακτα, τον γιο του Έκτορα και της Ανδρομάχης. Τότε, με απελπισία, οργή και αγανάκτηση, σηκώνει τα χέρια της στον ουρανό και ξεσπάει σε φοβερές κατάρες… «καταραμένοι να είναι οι Αχαιοί. Να σφάζονται αναμεταξύ τους. Σύντροφός τους παντοτινός η έχθρα ανάμεσά τους. Σε πολέμους αδελφοκτόνους να χύνουν το αίμα τους. Το φαρμάκι της διχόνοιας να φωλιάζει στις φλέβες τους. Μονιασμένους ποτέ να μην τους βλέπει ο ήλιος. Την μοίρα του Σίσυφου να έχουν. Να μοχθούν, να ανεβάζουν τον βράχο στην κορυφή κι αυτός, την ύστατη στιγμή να πέφτει. Να ανηφορίζουν ξανά και ξανά, να αγωνίζονται, να ματώνουν χωρίς τελειωμό και πάντοτε σιμά και άπιαστο να είναι το όνειρό τους. Μέχρι τον αιώνα τον άπαντα. Μέχρι τη συντέλεια του κόσμου».
Σενάριο επιστημονικής φαντασίας; Ίσως. Αλλά η κατάρα της Εκάβης για «παντοτινή έχθρα μεταξύ των Ελλήνων» είναι ένα γεγονός και ο διχασμός είναι ένα σαράκι που τρώει τον Έλληνα διαχρονικά!
