Η μοναξιά του Εθνομάρτυρος

Η μοναξιά του Εθνομάρτυρος

Ευαγγελία Κ. Λάππα

Η απόφαση να θυσιασθεί κάποιος για το Έθνος – να γίνει δηλαδή Εθνομάρτυρας – δεν είναι καθόλου εύκολη. Απαιτεί πολύ καλή πνευματική κατάσταση, προκειμένου να μην προδώσει τα ιδανικά του και, χάριν αυτών, να είναι αποφασισμένος να θυσιάσει τα πάντα. Υπήρξαν περιπτώσεις Εθνομαρτύρων, που θυσιάστηκαν, χωρίς να γίνουν αντιληπτοί από τους άλλους Έλληνες. Πολλές φορές, και το μαρτύριό τους φάνταζε τόσο σκληρό, τόσο αδιαπέραστο, ώστε να μην έχουν οι άλλοι το σθένος να τους συμπαρασταθούν. Γι’ αυτό, στάθηκαν μόνοι τους, εμπρός στον θάνατο. Παρ΄ όλα αυτά, κατόρθωσαν με την βοήθεια του Θεού να πέσουν ηρωικά.

Το παρακάτω ποίημα αφορά μία τέτοια περίπτωση Εθνομάρτυρος. Δεν αναφέρεται το όνομά του, ο χρόνος και ο ακριβής τόπος, όπου βρέθηκε, καθώς δεν έχουν και σημασία εμπρός στο μήνυμα, που το ποίημα αυτό φέρει.

Η μοναξιά του Εθνομάρτυρος

Τέκνο Ελλήνων εσύ στην ψυχή σου,

Χριστό και Ελλάδα κρατείς,

τώρα που την Πατρίδα βυθίζουν

ιούδες σε σκότος βαθύ…

✶✶✶

Θέλησες, αν και ήσουν μόνος

υπέρ του Έθνους να δοθείς

Ήξερες πως ο αγώνας είχε κόστος

πως στο τέλος θα θυσιαστείς!

✶✶✶

Πρόβαλλαν ξάφνου, εμπρός σου,

του Έθνους ορκισμένοι εχθροί,

μα τίμησες τον ιερό σκοπό σου

παρά τη δική τους απειλή.

✶✶✶

Διάλεξες δρόμο μαρτυρίου,

σταυρό στους ώμους να δεχθείς

-σύμβολο πόνου και μεγαλείου-

για της Ελλάδος την τιμή!

✶✶✶

Πέπλο το σκότος απλώνει…

απέραντη νιώθεις μοναξιά,

πόσο την σκέψη σου θολώνει;

Βαθιά, σου πληγώνει την καρδιά.

✶✶✶

Βρόχος σε πνίγει αγχόνης,

μα δεν σου λυγίζει τη ψυχή.

Τι και αν θέλεις, φωνή να υψώσεις;

μοιάζει ο κόσμος μια σιωπή.

✶✶✶

 Μόνος στο ψύχος του χειμώνος,

– αχ! – έκθετος έμεινες εσύ!

Τόσα να υποφέρεις μόνος

βαθύτατα έχοντας πληγεί!

✶✶✶

Μα ο Θεός δεν σε έχει ξεχάσει,

με νεύμα, σου ανάβει την ψυχή.

Άφθονο δίνει το δικό Του χάδι

σβήνει του πόνου την πληγή.

✶✶✶

Νιώθεις ψηλά να έχεις πετάξει,

στους ώμους σου να έχεις φτερά.

Σαν λιθορριπή πάνω σου σπάζει

κύματα που ορμούν σαν τα θεριά.

✶✶✶

Ποιος το φρόνημά σου να κάμψει

μπορεί, -στ΄ αλήθεια- ποιος;

Ούτε η καταχνιά, ούτε το σκοτάδι

πηγή ανδρείας σου το Φώς!