Η μονογονεϊκή οικογένεια. Γράφει η Βάια Λαμπροπούλου

Η οικογένεια που έχει τον έναν γονέα, μητέρα ή πατέρα,είναι σημαντικό να στηρίζουν τα παιδιά με όλες τις δυνάμεις τους. Δεν θα αναφερθώ στο ανύπαρκτο κράτος πρόνοιας ούτε στην κοινωνική αδιαφορία. Όταν ο ένας γονέας δεν είναι στη ζωή είναι δύσκολο και σκληρό αλλά και μη αναστρέψιμο. Δυστυχώς δεν μπορείς να κάνεις τίποτα άλλο . Όταν όμως ο άλλος γονέας είναι εν ζωή και ανύπαρκτος στα παιδιά του για όσα χρόνια είναι διαζευγμένος και κατά πάσα πιθανότητα το ίδιο ανύπαρκτος και εντός γάμου είναι μια πληγή για τα παιδιά που αιμορραγεί σταθερά.

Σε μια κατάσταση που η μάνα ή πατέρας που μένει με τα παιδιά διεκδικεί ,  γιατί μπορεί να το κάνει, καθώς οι περισσότερες γονείς και ιδιαίτερα οι μητέρες δεν μπορούν να διεκδικήσουν τα δικαιώματα των παιδιών και την ίδιας μετά από ένα διαζύγιο είναι λίγο πιο εύκολα τα πράγματα στην καθημερινότητα.Έχουν την αίσθηση κάποιοι γονείς που φεύγουν , πατεράδες και μητέρες , πως μαζί με το διαζύγιο δεν έχουν καμιά σχέση και με τα παιδιά. Ποια νομοθεσία το τροφοδοτεί αυτό; Άκουσα από πατέρα να λέει : “Τι σας έχω πια; Τίποτα.” Κάνετε λάθος κύριοί μου και κυρίες μου, οι γονείς είναι πάντα γονείς και κανένα διαζύγιο δεν σου δίνει διάζευξη από τα παιδιά σου.

Μετά το διαζύγιο και τα βαρίδια στην μία πλευρά των καθημερινών ευθυνών έρχεται και η παθητική βία του ενός γονέα στον άλλον, που μάλλον συνέβαινε και στο γάμο αλλά δεν ήταν διακριτό. Είναι πολύ άσχημο να μάχονται δυο γονείς για ποιος θα κάνει κάτι για το παιδί και ποιος όχι και ιδιαίτερα όταν λέει ο γονέας που έχει εγκαταλείψει τα παιδιά:Γιατί να το κάνω εγώ και όχι εσύ; Γιατί να το πάω εγώ στο φροντιστήριο; Γιατί να πληρώσω τον ορθοδοντικό; Γιατί να το έχω στο σπίτι μου; ΑΓιατί κάτι πρέπει να κάνεις και εσύ και να ευγνωμονείς τον γονέα που δίνει τη δυνατότητα να έχεις αυτό το χρόνο με τα παιδιά σου είτε το θέλεις είτε όχι. Πόσα παιδικά ιμάτια έχουν ξεσκιστεί σε διαμάχες άνευ ουσίας και πόσες παιδικές ψυχές τραυματίζονται καθημερινά χωρίς σοβαρό λόγο ,αλλά από αυτή την αδιαφορία και τη μάχη  για το ποιος γονέας θα κάνει κάτι για αυτά. Και απορώ ο γονέας που έχει την πλήρη επιμέλεια των παιδιών θα πει στο παιδί του να μην φάει δεύτερο πιάτο από την κατσαρόλα, γιατί ένα δικαιούσαι; Μα είναι δυνατόν; ( μήπως υπάρχουν και τέτοιες περιπτώσεις ποτέ δεν ξέρεις) Και αυτές οι φθηνές συζητήσεις δεν συμβαίνουν μόνο σε ανθρώπους κατώτερου οικονομικού και πνευματικού επιπέδου ,αλλά σε όλα τα κοινωνικοοικονομικά επίπεδα.

Δεν είναι πως η ανάγκη της μάνας ή του πατέρα ή  του μονογονέα  είναι το χρηστικό κομμάτι μόνο,που σε κάποιες περιπτώσεις είναι σημαντικό και αναγκαίο όταν δεν υπάρχει η οικονομική βοήθεια ή και η πρακτική βοήθεια ,είναι η συνεχή απόρριψη του πατέρα στα παιδιά που δημιουργεί ζήτημα στην μονογονεϊκή οικογένεια και στα παιδιά του. Πόσα να επωμιστεί αυτός ο μονογονέας απέναντι στα παιδιά που κάθε μέρα αιμορραγούν;

Κανένας γονέας δεν είναι πια σωστός άνθρωπος όταν εγκαταλείπει τα παιδιά του . Για μένα προσωπικά υπεύθυνοι είναι και η μητρική του οικογένεια και οι φίλοι και οι συνάδελφοι και όλοι αυτοί έχουν μεγάλο βαρίδιο στην πληγή των παιδικών ψυχών. Από το να λένε θεωρίες για την ανατροφή των παιδιών και το τι συμβαίνει με τις κακοποιήσεις και τα οικογενειακά δράματα,, ας αγαπήσουμε τα παιδιά μας και ας προσφέρουμε σε αυτά χωρίς δικλίδες και εμπόδια. Καλά είναι αν έχετε έναν φίλο ή φίλη που εγκατέλειψε τα παιδιά του να του προτείνετε να τα πάρει μια εβδομάδα το Πάσχα και να χαμογελά ακόμη και αν δεν το θέλει.

Δεν είναι όλα στη ζωή μιας μονογονεικής οικογένειας στρωμένα με ροδοπέταλα, εμείς όμως κάποιοι καταφέρνουνε να στρώσουμε ροδοπέταλα και να εξελιχτούμε και να αγαπηθούμε και να αγγίξουμε την ευτυχία. Αυτοί αξίζουν τουλάχιστον το σεβασμό μας. Είναι ένα παράδειγμα για μια καλύτερη κοινωνία.

Μην συντηρείτε την εγκατάλειψη παιδιών,δεν υπάρχει δικαιολογία σε κανέναν να μην αναλαμβάνει τις ευθύνες του απέναντι στα παιδιά είτε εντός γάμου είτε εκτός γάμου. Αυτοί οι άνθρωποι θα γίνουν πολίτες με πληγές, ποιος θα ενδιαφερθεί για αυτούς;

Με συγχωρείτε για την αδυναμία μου.

Με συγχωρείτε για την συγκίνηση.

Βάια Λαμπροπούλου