Η οπτασία του Παντελή Πουλιόπουλου!… Γράφει ο Ζαγκανίκας Συμεών

Μουντό και κρύο το ηλιοβασίλεμα. Ο ήλιος κουρασμένος από την ολοήμερη πορεία του, έστελνε ασθενικά τις τελευταίες αδύναμες αναλαμπές του… Στη λιθοστρωμένη μικρή πλατεία του Μικρού Χωριού, σκυφτός από την αταξινόμητη έγνοια,  καθόταν,  σ ένα σαρακοφαγωμένο παγκάκι, ο «αιρετικός», ο σύντροφος Παντελής Πουλιόπουλος. 123 χρονών τώρα, με νου και γνώση ενός αιώνα και είκοσι τριών χρόνων. Η σφαίρα των Ιταλών, στις 6 Ιούνη του 1943, εκεί στο Κούρνοβο, με 105 συντρόφους του, τον έστειλε στην αθανασία. Έκτοτε δεν τον αγγίζουν τα γερατειά. Βλέπει και θωρεί, σκέφτεται και αναθεωρεί τις αρχές και τις ιδέες του… Βλέπει την μουνταμάρα των χρόνων μας, τις χρεωκοπημένες λογικές, τις κουρασμένες ιδέες που δεν αντέχουν στον σύγχρονο βηματισμό της εποχής μας, τον καιροσκοπισμό των κομματικών ηγεσιών, τον οπορτουνισμό της Αριστεράς, την ποδηγέτηση της Δημοκρατίας, την εμπορευματοποίηση της Δικαιοσύνης, τον ασφυκτικό κλοιό των ατομικών ελευθεριών, που όλο και περισσότερο σφίγγει για την κοινωνία των πολλών. Βλέπει, βλέπει και αναλογίζεται, θλιμμένα. Έμεινε ασυμφιλίωτος με την κοινωνική αδικία, αλλά, με την εμπειρία των 135 χρόνων του δεν θα ήθελε να ζήσει ούτε μια μέρα κάτω από τη δικτατορία, ακόμη, και των αγγέλων, και τούτο γιατί δεν πίστεψε ποτέ πως υπάρχουν άγγελοι. Πόσο μάλλον,  αγγελόψυχοι άνθρωποι!.. Έζησε την οσφυοκαμψία των ανθρώπων στους κομματικούς μηχανισμούς και το νεποτισμό για την διαμόρφωση των ερεισμάτων στην εδραίωση της εξουσίας. Τον γλοιώδη τρόπο αναρρίχησης στην εξουσία, και την αυταρχικότητα για τη συγκάλυψη των μη νόμιμων πρακτικών στην άσκηση της! Έμαθε πολλά από τη διαγραφή του, από τον ιστορικό πυρήνα  του ιδεολογικού του φορέα, το 1926, που αγωνίστηκε για τη σύστασή του. Οι συνωμοτικοί συσχετισμοί στην πάλη τους για την επικράτηση, χωρίς καμία συντροφική αναστολή, του αφαίρεσαν την δυνατότητα της συνύπαρξης και της ιδεολογικής εμβάθυνσης του πολιτικού Χώρου. Όπου υπάρχει ανελευθερία δεν σιτίζεται η αξιοπρέπεια!.. Και αυτοί που έχουν το κοκαλάκι στη σπονδυλική στήλη και δεν μπορούν να σκύψουν, αποδεκατίζονται,  ως αντιδραστικοί στο σύστημα των αναδιπλωμένων αβρόκολων γραφειοκρατών!…

Έβαλε την παλάμη του πάνω από τα πυκνά φρύδια του και εκτόξευσε έναν βαθύ αναστεναγμό! Μαύρη είναι η νύχτα που μας έρχεται … Υπάρχει όμως, ακόμη ελπίδα, να δομήσουμε ένα κόμμα για τον άνθρωπο και όχι για την εξουσία!… Η εξουσία σε αλλοτριώνει , σε μετατρέπει όπως η Κίρκη, τους συντρόφους του Οδυσσέα… Και σίγουρα θα πρέπει να δομήσουμε μια Αριστερά που θα κυβερνά με τις ιδέες της,  χωρίς να είναι στην εξουσία!… Εξάλλου η κοινωνία των ανθρώπων ανελίσσεται μέσα από τις ήττες της. Όπου με κάθε ήττα της επεκτείνεται και διευρύνεται η γνώση και ο κοινωνικός προβληματισμός, δημιουργώντας έτσι μια μεγαλύτερη και ανθεκτικότερη ασπίδα για την προάσπιση και την προώθηση της κοινωνικής συνεκτικότητας και της  κοινωνικής δικαιοσύνης!

Όταν οι νέοι ενστερνίζεται τις παροτρύνσεις, με τη μακιαβελική λογική «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα», που εκτόξευσε ο βουκολοθυμοφιλόσοφος της «αμετακίνητης» Αριστεράς, και μπλέξεις στα δίκτυα της παραπολιτικής, άντε μετά να ξεχωρίσεις την Αριστερά από τις τυχοδιωκτικές, ατομικοκεντρικές λογικές της Δεξιάς, που, ως «κεφάλαιο» δεν έχει πατρίδα και κοινωνικές ευαισθησίες!… Όλος αυτός ο δρόμος από την απολίτικη σύμπτυξη με τη Δεξιά, μέχρι τώρα, είναι ο δρόμος της παραπολιτικής, ή, όπως θα λέγαμε η παραμόρφωση της πολιτικής!….

Όπως, δεν έχει καμιά σχέση με την Αριστερά, αυτό το μόρφωμα που μετεξελίσσεται με το σύνθημα «Εγώ τον κερδίζω το Μητσοτάκη» Η παραπολιτική στο μεγαλείο της!… Έχασαν το εργαλείο της πολιτικής, αν και πιστεύω ότι το θυσίασαν στο βωμό της εξουσίας!… Πως μπορούν άραγε, εθισμένοι, εδώ και χρόνια, να περάσουν στην οικοδόμηση της  «μεγάλης εικόνας», της «μεγάλης αφήγησης», ξεπερνώντας ακόμη και τις μικρότητες της πολιτικής?  Χρειάζεται να βουτήξουμε το μυαλό μας στην ηθική των ιδεών της Αριστεράς, να γίνουμε κόμμα αρχών και να στήσουμε με πολιτικές προτάσεις τις γέφυρες με τη Μεταπολιτική!… Οι ιδέες και ο κόσμος είναι εδώ, εδώ, που τρέφεται η ελπίδα, και μας περιμένει! Όσοι δεν συνταυτίζονται με τις ιδέες και την ηθική του χώρου, ας μας απαλλάξουν από την παρουσία τους!…

Οι άνθρωποι φεύγουν, αλλά οι ιδέες μένουν… Όχι πως και αυτές δεν έχουν φθορά. Πολλές φθείρονται και χάνονται, άλλες πάλι αλλοτριώνονται και παραμένουν προσωρινά, γιατί έχασαν το θήλαστρο που τις τροφοδοτούσε με περιεχόμενο. Και είναι κάποιες, οι οποίες είναι διαχρονικές και έχουν την ιδιότητα να λαμπυρίζουν μέσα στους στοιβαγμένους  αιώνες!… Όπως η Ελευθερία, η Δημοκρατία, ο Κοινοτισμός, η Κοινωνική Δικαιοσύνη, ο Συνεργατισμός…

Ο Παντελής Πουλιόπουλος ανασηκώθηκε, έβαλε την πίπα του στα ζερβά και ρούφηξε θεριακλήδικα τον καημό. Ζει ανάμεσά μας, που και που μας επισκέπτεται! Έφυγε για σήμερα, σαν αέρινη οπτασία. Χάθηκε μέσα στη αξημέρωτη καταχνιά των ημερών μας. Το σκοτάδι ήταν πυκνό και δυσοίωνο αλλά και η μέρα που θα ξημέρωνε, θα είχε έναν ήλιο σαν αχινό,  που σίγουρα, δεν θα μας ζεσταίνει με τα πενιχρά επιδόματα της πελατειακής εξάρτησης!…