Η Παρέμβαση της καρδιάς μου – 40 χρόνια μετά
(της Δήμητρας Καραγιάννη)
Μετρώ τις μέρες, μετρώ τις ώρες, μετρώ τα βήματα. Σαράντα χρόνια, σαράντα κύματα. Έτσι λέει το τραγούδι. Κάπως έτσι λέω κι εγώ. Από το 1984 -όταν ο Β. Π. Καραγιάννης έκανε το πρώτο βήμα- μέχρι σήμερα, έγιναν πολλά. Άλλαξαν πολλά. Η Παρέμβαση της καρδιάς μου, εκτός από 40 ολόκληρα χρόνια, μετράει 220 τεύχη περιοδικού, αμέτρητες εκδηλώσεις και δράσεις πολιτισμού και περίπου 150 τίτλους βιβλίων που εκδόθηκαν.
Το περιοδικό άλλαξε πολύ στο πέρασμα του χρόνου. Μέσα κι έξω. Ώσπου μετατράπηκε σε αμιγώς λογοτεχνικό. Στις σελίδες του φιλοξένησε ανθρώπους, λέξεις και σκέψεις, έδωσε βήμα απλόχερα σε πολυάριθμους δημιουργούς∙ στα φτερά του φώλιασαν, μεγάλωσαν και άνθισαν σημαντικές λογοτεχνικές φωνές. Το 2013 τιμήθηκε με το Κρατικό Βραβείο Λογοτεχνίας. Δεν ξέρω τι ακριβώς μπορεί να αντιπροσωπεύει ένα βραβείο -τα πάντα και τίποτα ενδεχομένως-, είναι όμως ίσως μία κάποια αναγνώριση του μόχθου που κρύβεται πίσω από κάθε τέτοια μακρόχρονη προσπάθεια. Και την αναγνώριση αυτή, όπως και τον μόχθο φυσικά, τα «χρεώνεται» γενικώς και ειδικώς ο Β.Π.Κ.
Παρουσιάσεις βιβλίων, εκδηλώσεις πολιτισμού, συνέδρια, ημερίδες -με κορυφαίο το Συμπόσιο Λογοτεχνίας (αισίως οδεύουμε προς το 8ο)-, αν επιχειρήσω να μετρήσω τις δράσεις της Π, μάλλον θα χάσω τον λογαριασμό. Σ’ αυτές μαθητεύσαμε, ανδρωθήκαμε δημιουργικά, βιώσαμε κάθε πλευρά του πολιτισμού, τον απολαύσαμε, τον μυθοποιήσαμε -και τον απομυθοποιήσαμε φορές. Όμως, το ωραιότερο απ’ όλα, το πιο «αισθηματικό» της υπόθεσης, είναι οι ανθρώπινες σχέσεις που γεννήθηκαν στη ζεστή αυτή λογοτεχνική και πολιτιστική αγκαλιά.
Οι εκδόσεις βιβλίων, που ξεκίνησαν χρόνια πριν και αυξήθηκαν αισθητά από το 2020 και μετά, αφορούν διαφόρων ειδών βιβλία: ποιητικές συλλογές, μυθιστορήματα, μελέτες, λευκώματα, παιδικά βιβλία, δοκίμια, διηγήματα, λαογραφικά βιβλία, και άλλα πολλά. Εμπλέκοντας την έκδοση των βιβλίων με την ευρύτερη πολιτιστική δραστηριότητά της, η Π επιχείρησε να συνδέσει το εκδοτικό με το δημιουργικό κομμάτι της λογοτεχνίας.
Η Παρέμβαση δεν είναι μόνο περιοδικό. Δεν είναι μόνο φορέας πολιτισμού. Ούτε μόνο εκδόσεις. Είναι μία πολιτιστική «κατάσταση» δημιουργίας. Δεν ξέρω αν πέτυχε λίγα ή πολλά. Σημαντικά ή ασήμαντα. Γνωρίζω, όμως, με σιγουριά πως είναι μια ασταμάτητη μηχανή παραγωγής πολιτισμού, που συνεχίζει και συνεχίζει, κόντρα στις αμέτρητες αντιξοότητες των καιρών. Τώρα το πώς μία δύναμη πολιτισμού, που γεννήθηκε και μεγάλωσε στην επαρχία και όχι στο κέντρο, κατάφερε αυτά τα λίγα ή τα πολλά, αυτό είναι ένα ερώτημα δυσαπάντητο, που όμως μ’ αρέσει να το κάνω στον εαυτό μου, ψάχνοντας την απάντηση. Οι ερωτήσεις, άλλωστε, είναι αυτές που γεννούν τις απορίες, κι αυτές με τη σειρά τους, τις δημιουργίες.
(Αναδημοσίευση από τα Χρονικά της Δυτικής Μακεδονίας)
