του Νίκου Λυγερού
Τώρα που βλέπουμε πιο ξεκάθαρα την πραγματικότητα του κυπριακού, μετά το πέρας αυτού του θολού τοπίου που επικρατούσε τόσους μήνες, κατανοούμε ότι η απόσυρση του κατοχικού στρατού δεν ήταν καν ένα προαπαιτούμενο για μερικούς κι ότι αδιαφορούν για την ύπαρξη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ενώ η Κύπρος έχει ενταχθεί από το 2004 και γι’ αυτό συνεχίζουν να μιλούν για εγγυήτριες δυνάμεις, ενώ ξέρουμε πόσο αποτελεσματικές υπήρξαν την ώρα της εισβολής και στη συνέχεια της κατοχής.
Με άλλα λόγια, επειδή στο ενδιάμεσο προχωρήσαμε ακάθεκτα στον τρίτο γύρο αδειοδότησης είναι σημαντικό να εξετάσουμε πόσο δυναμικά μπορεί το πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης και το πεδίο της κυπριακής ΑΟΖ να συμβάλουν στην επίλυση του κυπριακού, ακόμα και στο πρακτικό και το τεχνικό κομμάτι, αντί να περιμένουμε μια τεχνητή επίλυση που δεν βασίζεται ούτε στο ευρωπαϊκό κεκτημένο, ούτε στα ενεργειακά δεδομένα. Ήρθε η ώρα, λοιπόν, να συζητήσουμε σοβαρά μ’ αυτές τις δύο παραμέτρους για να καταλάβουν οι Τουρκοκύπριοι, αλλά και οι έποικοι, ότι το κατοχικό καθεστώς τους κοροϊδεύει στο έπακρον κι ότι οι μεν έχουν δικαιώματα στην Ευρωπαϊκή Ένωση, ενώ οι δε μόνο στην Τουρκία, από την οποία, βέβαια, δεν τα απολαμβάνουν εδώ και δεκαετίες.
Η πραγματική επίλυση του κυπριακού χρειάζεται μια αναθεώρηση των στρατηγικών δεδομένων, μια ανασυγκρότηση των κινήσεων και μια αναδίπλωση των δυνάμεών μας. Οι εξελίξεις που είναι σημαντικές στη στρατηγική και στην ενέργεια, είναι αυτές που θα λειτουργήσουν καταλυτικά και καμία άλλη. Έτσι οι διαπραγματεύσεις θα πρέπει να γίνουν σε διαφορετική βάση.
