Η σφαγή της Κλεισούρας
Έλαβα από τον αγαπητό μου Θεοφάνη Μαλκίδη, θερμό αγωνιστή υπέρ των εθνικών δικαίων, άρθρο με αφορμή θλιβερή επέτειο συμβάντος στην περιοχή μας, το οποίο και παραθέτω με σχολιασμό στο τέλος του.
5 Απριλίου 1944:
Το ατιμώρητο έγκλημα των Γερμανών κατακτητών στην Κλεισούρα Καστοριάς
Την 5η Απριλίου 1944, το 7ο Σύνταγμα της 4ης τεθωρακισμένης Μεραρχίας των Ες- Ες με διοικητή τον Κάρλ Σίμερς, τον υπεύθυνο της σφαγής στην Ερμακιά Εορδαίας με 63 νεκρούς, στους Πύργους Εορδαίας με 368 νεκρούς, στην Υπάτη και τη Σπερχειάδα με 89 νεκρούς, καθώς και στο Δίστομο με 220 νεκρούς, φθάνει στην Κλεισούρα της Καστοριάς. Στη σημαντική κωμόπολη του Ελληνισμού της Μακεδονίας, πνευματικό κέντρο της περιοχής και με πρωταγωνιστικό ρόλο στην Επανάσταση του 1821 και στον Μακεδονικό Αγώνα.
Οι άντρες των Ες-Ες συνοδευόμενοι από Βούλγαρους συνεργάτες τους με αρχηγό τον Άντον Κάλτσεφ και με σύνθημα τη φωτοβολίδα που άναψε στις τρεις το μεσημέρι της 5ης Απριλίου 1944, ξεχύθηκαν στο μαρτυρικό χωριό της Μακεδονίας όπου και άρχισαν να πυροβολούν. Σκότωσαν χωρίς έλεος όποιαν και όποιον βρήκαν μπροστά τους, έσφαξαν εγκυμονούσες γυναίκες, παιδιά, ηλικιωμένους. Ούτε και τον ιερέα του χωριού, που με τον Σταυρό στο χέρι εκλιπαρούσε για να χαριστεί η ζωή στους ανυπεράσπιστους ανθρώπους, ικετεύοντας για το ποίμνιό του, δε σεβάστηκαν και τον κατακρεούργησαν. Επιπλέον οι Γερμανοί κατακτητές, μαζί με τους Βούλγαρους συνυπεύθυνους της μεγάλης σφαγής, πυρπόλησαν τις οικίες, την εκκλησία, το γυμνάσιο, τη βιβλιοθήκη. Η δικαιολογία πάντα η ίδια: αντίποινα….
Μόλις δύο ώρες ήταν αρκετές για να σκοτωθούν 280 άμαχοι, να τραυματιστούν 40 και να καταστραφούν 150 σπίτια. Την τελευταία στιγμή, σώθηκαν επτά γυναίκες, που είχαν οδηγηθεί στο εκτελεστικό απόσπασμα, αφού πριν πυροβολήσουν οι Γερμανοί, μία δεύτερη φωτοβολίδα σήμανε το τέλος της επίθεσης. Όσες και όσοι επέζησαν, έπρεπε να έρθουν αντιμέτωποι πρόσωπο με πρόσωπο με το τεράστιο έγκλημα. Στο κοιμητήριο του χωριού δεν υπήρχε χώρος και οι διασωθέντες έθαψαν τους νεκρούς τους στις αυλές των σπιτιών τους, της εκκλησίας, ακόμα και στις βουνοπλαγιές.
Λίγο αργότερα ο πολιτικός εντεταλμένος του Γ’ Ράιχ στα Βαλκάνια, Χέρμαν Νοϊμπάχερ χαρακτήρισε τη σφαγή «λουτρό αίματος», αλλά η Στρατιωτική Διοίκηση Θεσσαλονίκης-Αιγαίου επικρότησε τις ενέργειες του αντισυνταγματάρχη Σίμερς. Το έγκλημα της Κλεισούρας, όπως και τα υπόλοιπα, που διέπραξε η ίδια δολοφονική ομάδα, το 7ο Σύνταγμα της 4ης τεθωρακισμένης Μεραρχίας των Ες-Ες με επικεφαλής τον Καρλ Σίμερς, έμειναν ατιμώρητα. Μάλιστα ο διοικητής των δολοφόνων αφού αθωώθηκε από το στρατοδικείο παρουσιάζοντας τη σφαγή των αμάχων ως ένοπλη αντιπαράθεση, τιμήθηκε με την ανώτατη Ναζιστική διάκριση, το Σταυρό των Ιπποτών του Σιδηρού Σταυρού!
Είναι αυτονόητο να γράψουμε ότι ο αγώνας για τη Δικαιοσύνη και στην Κλεισούρα και στις υπόλοιπες μαρτυρικές πόλεις και χωριά, όπου έγιναν ολοκαυτώματα και σφαγές κατά τη διάρκεια της κατοχής, είναι απαράγραπτος. Καμία πολιτική, κανένα συμφέρον, δεν παραγράφει το έγκλημα και την υποχρέωση του θύτη για αποκατάσταση, επανόρθωση, αποζημίωση!
Υ.Γ. Στη μαρτυρική Κλεισούρα έζησε η Οσία Σοφία (Χοτοκουρίδου), το γένος Αμανατίου Σαουλίδου, η οποία γεννήθηκε το 1883 στο χωριό Σαρή-ποπά (ή Σαρή-παπά) της επαρχίας Αρδάσης Τριπόλεως, Νομού Τραπεζούντας του Πόντου. Η οσία Σοφία, η «εν τη Ιερά Μονή Παναγίας Θεοτόκου Κλεισούρας ασκήσασα», η οποία επέζησε τόσο από τη Γενοκτονία στον Πόντο, όσο και από το Ναζιστικό έγκλημα, απεβίωσε το 1974, αγιοκατατάχθηκε το 2011, ενώ η μνήμη της οποίας τιμάται από την Ορθόδοξη εκκλησία στις 6 Μαΐου. Η ζωή της Οσίας Σοφίας της Κλεισούρας δείχνει ότι όσα εγκλήματα έμειναν ατιμώρητα επαναλήφθηκαν. Από τη Γενοκτονία στον Πόντο, στο ολοκαύτωμα στη κατεχόμενη Ελλάδα. Από τον δάσκαλο Μουσταφά Κεμάλ, στο μαθητή Αδόλφο Χίτλερ!
Για την αντιγραφή
«Μακρυγιάννης»
Ο Μουσταφά Κεμάλ, που και κάποιοι Έλληνες αποκαλούν Αττατούρκ, μη γνωρίζοντας τη σημασία της λέξης στην τουρκική γλώσσα, υπήρξε ο συνεχιστής των Νεοτούρκων κινηματιών, που ανέτρεψαν τη σουλτανική εξουσία. Οι σουλτάνοι υπήρξαν σκληροί και άγριοι και πολλές φορές οι υποταγμένοι λαοί υπέστησαν τις συνέπειες της αγριότητας. Σε κάθε περίπτωση οι σφαγές προκλήθηκαν, μετά από εξέγερση προς αποτίναξη του ζυγού δουλείας. Και οι περισσότερες εξεγέρσεις υποκινήθηκαν από ηγεμόνες χωρών της Δύσης με την ψευδή υπόσχεση παροχής βοήθειας. Ουδείς σουλτάνος διενοήθη να σχεδιάσει και να προβεί σε γενοκτονία υποτελούς χριστιανικού λαού.
Οι πρωτεργάτες του κινήματος Νεότουρκοι υπήρξαν αξιωματικοί του οθωμανικού στρατού, οι οποίοι θήτευσαν σε στρατιωτικές Ακαδημίες δυτικών χωρών και ήρθαν σε επαφή με παράγοντες, στρατιωτικούς και διπλωματικούς των «πολιτισμένων» δυτικών χωρών. Και πλήθος ιστορικών στοιχείων μαρτυρούν ότι ακόμη και αυτοί δεν θα πραγματοποιούσαν τη γενοκτονία των χριστιανικών πληθυσμών στη Μικρά Ασία, αν δεν είχαν ως συμβούλους Γερμανούς, οι οποίοι τότε ανταγωνίζονταν με τους αντιπάλους τους Άγγλους και Γάλλους για την αρπαγή των πλουσίων κοιτασμάτων πετρελαίου της Μέσης Ανατολής, που κατείχαν οι Οθωμανοί. Ο ανταγωνισμός οδήγησε στον πρώτο μεγάλο πόλεμο του 20ου αιώνα. Οι Νεότουρκοι, στο πλευρό των Γερμανών, βρήκαν πρώτης τάξεως ευκαιρία να εφαρμόσουν το σχέδιο της γενοκτονίας κατά Αρμενίων, Ασσυρίων και Ρωμηών. Έχασαν όμως μαζί με τον πόλεμο και την αυτοκρατορία τους. Όσοι Ρωμηοί είχαν απομείνει υπέστησαν δεύτερη γενοκτονία με την αμέριστη συμπαράσταση προς τον Κεμάλ Ιταλών και Γάλλων φανερά και Άγγλων ύπουλα. Βέβαια στους γενοκτόνους συμπαραστάθηκαν και οι Σοβιετικοί της νέας εξουσίας στη Ρωσία. Όλοι αυτοί οι υποστηρικτές και ηθικοί αυτουργοί της δεύτερης γενοκτονίας είναι και αυτοπροβαλλόμενοι ως υπερασπιστές των πανανθρωπίνων ιδανικών και θριαμβευτές, κατά τον δεύτερο μεγάλο πόλεμο του ίδιου αιώνα, επί του φασισμού!
Ευτυχώς υπήρξαν και κάποιοι, ελάχιστοι, που είχαν το πνευματικό σθένος να αναλύσουν τα συμβάντα αντικειμενικά και όχι στη βάση ιδεοληψιών ή δημαγωγικού λόγου. Ο Αλμέρ Καμύ σχολιάζοντας τις τραγικές συνέπειες του πολέμου έγραψε: «Όταν ο Ἀγγλος δημόσιος κατήγορος παρατηρεί ότι από το Μάιν Καμπφ (το ιδεολογικό κείμενο του Χίτλερ ) ο δρόμος οδηγούσε ολόισια στους θαλάμους αερίων του Μαϊντάνεκ, θίγει το ουσιαστικό θέμα της δίκης, δηλαδή την ιστορική ευθύνη του δυτικού μηδενισμού, πού όμως ήταν το μόνο που δεν συζητήθηκε στη Νυρεμβέργη για ευνόητους λόγους. Δεν μπορείς να διεξάγεις μια δίκη διακηρύσσοντας τη γενική ενοχή ενός πολιτισμού. Δίκασαν τις πιο κραυγαλέες στην επιφάνεια του πλανήτη πράξεις».
Ο δυτικός μηδενισμός θριαμβεύει και οδηγεί σε αιματοχυσίες, εξανδραποδισμούς και εξαθλίωση μεγάλου τμήματος του πληθυσμού του πλανήτη. Και οι κυριευμένοι από τη μηδενιστική ιδεολογία ηγέτες ετοιμάζονται για γενικευμένες συρράξεις εφαρμόζοντας πολιτική στο επίκεντρο της οποίας είναι η ένταση των εξοπλισμών. Και οι λαοί, ζαλισμένα κοπάδια, παρακολουθούν άβουλοι να τους ετοιμάζουν οι «ηγέτες» τους για νέες σφαγές.
Οι λαοί που δεν κυβερνώνται από Θεό κυβερνώνται από τυράννους.
«Μακρυγιάννης»
