“Η Συμφωνία του Χριστού” το διαμάντι της ελληνικής μουσικής από τον  Χαρίλαο Περπέσα γιο Σιατιστινής οικογένειας. Τη Μ. Τρίτη στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης

• Η Συμφωνία Του Χριστού (Christus Symphony) του Χαρίλαου Περπέσα είναι ένα ξεχασμένο διαμάντι της ελληνικής μουσικής

• Ο συνθέτης γεννήθηκε το 1907 στην Λειψία της Γερμανίας και το 1927 βρέθηκε στο Βερολίνο, στην τάξη του Arnold Schoenberg

• Η τελική μορφή της Συμφωνίας Του Χριστού σμιλεύθηκε από το 1948 (χρονιά που ο Περπέσας μετανάστευσε στη Νέα Υόρκη) έως το 1950

• Το τελευταίο τρίμηνο εκείνου του έτους ο Μητρόπουλος και η Φιλαρμονική Ορχήστρα της Νέας Υόρκης παρουσίασαν με πολύ μεγάλη επιτυχία το έργο στο Carnegie Hall, σε μια σειρά από συναυλίες και μία ραδιοφωνική μετάδοση

• Παρουσιάστηκε επίσης το 1956 από την Philadelphia Orchestra και τον Eugene Ormandy

• Οι προγραμματικοί συσχετισμοί επεκτείνονται σε κάθε μέρος, με τίτλους ή εκτενή αποσπάσματα της Αποκάλυψης του Ιωάννη: o «Χριστός» του γενικού τίτλου είναι ο Ιησούς της Δευτέρας Παρουσίας

• Το 1ο μέρος ξεκινά δυσοίωνα με τις συγχορδίες των πνευστών να ξεδιπλώνονται πάνω σε ένα επαναλαμβανόμενο ρυθμικό μοτίβο του ταμπούρου, το οποίο δίνει την αίσθηση του επείγοντος καθώς από μία ανοιχτή θύρα στον ουρανό ακούγεται μία φωνή «σαν σάλπιγγα», καλώντας τον Ιωάννη να ανέβει για να του δείξει τι θα συμβεί στον κόσμο. Οι τρομπέτες ηχούν το σάλπισμα, ενώ ξύλινα πνευστά και έγχορδα προσφέρουν μία ιμπρεσιονιστικού στυλ απεικόνιση του ουράνιου μεγαλείου.

• Στο 2ο μέρος η «μεγάλη φωνή από τον θρόνο» προφητεύει την επικείμενη έλευση του Χριστού στη γη για να εξαλείψει τον πόνο, την θλίψη και εν τέλει τον θάνατο. Ένα γαλήνιο θέμα εμφανίζεται στο Adagio και διαπερνά την ορχήστρα σαν καθησυχαστικό μήνυμα που σκορπά διάχυτη αισιοδοξία· το χαρμόσυνο άγγελμα μεταδίδεται με χάρη στο σύντομο Allegro, και επιβεβαιώνεται στο Adagio που κλείνει αυτό το μέρος με το κάλεσμα του κόρνου.

• Το 3ο μέρος τιτλοφορείται «Η νόσος της ανθρωπότητας: αυτοκαταστροφή». Εξαρχής το Allegro con fuoco φέρνει μεγάλη αναταραχή, σαν να μεταφερόμαστε μεταφορικά σε ώρα αιχμής στο κέντρο μίας πολύβουης, χαώδους αμερικανικής μεγαλούπολης (της Νέας Υόρκης, όπου ζούσε ο Περπέσας;). Το αγωνιώδες ύφος, η ρυθμική πολυπλοκότητα, η υπερδιάφωνη αρμονία που οδηγεί σε κακοφωνία και η θορυβώδης ενορχήστρωση (χάλκινα και κρουστά) θυμίζουν κατά περίπτωση Gershwin, Ives και Stravinsky. Μετά την ηχητική δυστοπία που συμβολίζει την αποσύνθεση, στο Adagio ξεπροβάλλει ένα ανοδικό μοτίβο γεμάτο οδύνη που βυθίζεται χωρίς ελπίδα στην άβυσσο

• Στο 4ο μέρος μετά την «αυτοκαταστροφή» ανατέλλουν τρεις αξίες: «Αγάπη, Πίστη, Ελπίδα». Ακούστε το αρχικό μοτίβο του κόρνου και την μεγαλοπρεπή επανεμφάνισή του από το tutti.

• Στο Presto του 5ου μέρους επανέρχονται τα μελωδικά μοτίβα του 3ου με αστείρευτη ρυθμική ενέργεια σε μία επική μάχη ουρανού και γης, η οποία σταδιακά τα μετουσιώνει σε ένα μεγαλειώδες «Αλληλούια», σύμφωνα με το απόσπασμα της Αποκάλυψης, που ψάλλουν τα ουράνια πλήθη καθώς αγάλλονται και δοξάζουν την «Επιστροφή του Ιησού» και την δίκαιη κρίση του.

• Το 6ο μέρος έχει τίτλο «Ω, Εσύ, Ιησού μου»: το κουαρτέτο των εγχόρδων αναπέμπει μια προσευχή, έναν ύμνο σε υφή χορικού πάνω σε ένα γαλήνιο θέμα που αναπτύσσεται και επεκτείνεται μελωδικά και ηχοχρωματικά, για να καταλήξει στην μουσική αποθέωση της Δευτέρας Παρουσίας του Σωτήρα.

Μην τη χάσετε!

Μ. Τρίτη, 15 Απριλίου, ώρα 20:00

Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης