Η Παναγία μητέρα του Χριστού, η Θεοτόκος υπήρξε μετά τον θεάνθρωπο γυιό της το πιο αντιλεγόμενο πρόσωπο της ιστορίας. Σ΄ αυτήν οι πρόγονοί μας απέδωσαν τις μεγαλύτερες τιμές, ως πρόσωπο ανθρώπου. Από αυτήν έπαιρναν παρηγοριά και την ικέτευαν να μεσιτεύει σε κάθε δυσκολία. Οι υμνωδοί της Εκκλησίας συνέθεσαν πολλούς ύμνους, για να εκφράσουν την ευγνωμοσύνη τους, στη γυναίκα, που έγινε πρόξενος της σωτηρίας των ανθρώπων. «Χαίρε θαυμάτων Χριστού το προοίμιον, χαίρε δογμάτων αυτού το κεφάλαιον» εξυμνείται η Παναγία στον Ακάθιστο ύμνο. Η άσπορος σύλληψη της Θεοτόκου αποτελεί κεφαλαιώδες δόγμα της Εκκλησίας, το οποίο δέχθηκε και δέχεται πλήθος επικρίσεων και χλευασμών, οι οποίοι συνοδεύονται από πονηρά υπονοούμενα. Συνάνθρωποί μας μάλιστα καταντούν να τη βλασφημούν σε κάθε δυσκολία που αντιμετωπίζουν στη ζωή τους! Αυτά είναι συνέπειες του ιδεολογικού υλισμού, που μας δίδαξαν οι «διαφωτισμένοι» στη Δύση, μόλις απελευθερωθήκαμε με την επέμβαση των «προστατών» μας. Θεωρούσαν αυτοί την άρνηση του Θεού της ιστορίας ως προϋπόθεση για την πρόοδο και ευημερία του Γένους μας. Έτσι, με την πάροδο του χρόνου, η Παναγία, που για γενιές αποτέλεσε παράδειγμα, ταπείνωσης και σωφροσύνης, η γοργοϋπήκοος, κατά ένα από την πληθώρα των γνωρισμάτων της, απαξιώθηκε και περιφρονήθηκε στο έπακρο, ώστε η σύγχρονη γυναίκα, που τρέφεται με την ψευδαίσθηση της απελευθέρωσής της από τη μακραίωνη δουλεία υπό τον άνδρα, όχι μόνο να μη τη θεωρεί αιώνιο πρότυπο, αλλά να απαξιώνει ακόμη και την εξωτερική της εμφάνιση, όπως αποτυπώνεται στις εικόνες. Οι συνέπειες είναι πλέον ορατές και πολύ οδυνηρές στις κοινωνίες του πρακτικού υλισμού. Η αντιπαλότητα των φύλων, εντέχνως καλλιεργηθείσα, οδήγησε στην διάσπαση και διάλυση της οικογένειας με οδυνηρές τις συνέπειες για τα παιδιά, που ανατρέφονται σε περιβάλλον, από το οποίο έχουν φυγαδευθεί η ταπείνωση, η αγάπη και το πνεύμα θυσίας και κυριαρχούν ο άκρατος εγωισμός και η δίψα για επιβολή και επικράτηση. Η Παναγία διήλθε τον βίο της με σιωπή χωρίς την παραμικρή διάθεση καύχησης, για τον ρόλο, τον οποίο της ανέθεσε ο Θεός, και επέμβασης, εν ζωή, προς τον Υιό της, προκειμένου να δείξει στους ανθρώπους του καιρού της τη δύναμή της. Υπήρξε πραγματική βασίλισσα και όχι όπως οι πλείστες της ιστορίας, αλαζονικές, επιδειξιομανείς και υστερόβουλες. Η Παναγία δίδαξε και διδάσκει με τη σιωπή της, την ταπείνωσή της, που είναι στοιχεία ανυπόφορα για τον σύγχρονο άνθρωπο του άκρατου ατομισμού.
Ο αγωνιστής του 1821 και διακριθείς σε πολλές μάχες, ο Γιάννης Μακρυγιάννης, στο δεύτερο έργο του, το άτιτλο, που από τον επιμελητή της έκδοσης έλαβε τον τίτλο «Οράματα και θάματα» έπλεξε το εγκώμιο της Παναγίας καυτηριάζοντας συνάμα την απιστία των κάποιων λογίων, που είχαν αφιχθεί από χώρες της δυτικής Ευρώπης με σκοπό να «ξεστραβώσουν» τον λαό μας, απαλλάσσοντάς τον από προλήψεις και δεισιδαιμονίες του παρελθόντος με τη «διαφωτιστική» τους διδασκαλία. Ως δεισιδαιμονία, μεταξύ άλλων, εκείνοι θεωρούσαν και την πίστη στον Θεό! Σε ξέσπασμά του ο Μακρυγιάννης έγραψε:
«Εμείς αφού είμαστε αχάριστοι και εξεκλίναμε όλως διόλου από αυτά, τι κάνομεν ακόμα! Η νηστεία δεν είναι τίποτας, η εκκλησία το ίδιον, ανώτερον δεν υπάρχει, φύση είναι και όχι παντουργός, και τι ΄ναι Θεός και πώς ο Χριστός και τι η Παναγία, και αφού καταντήσαμεν αχάριστοι εις την εσπλαχνίαν της, την βλαστημούμεν κιόλα, ότι δεν μας είπε τα μυστήριά της, και αφού οι άπιστοι εκλαμπρότατοι και εξοχότατοι και οι κλέφτες και οι λησταί, εμείς οι γενναιότατοι, όλοι μαζί, με τους εκλαμπροτάτους και μεις, πωλούμεν το πολυτίμητόν μας τζιβαϊρικόν εις τους αλλοθρήσκους, δια τί; Δια ένα τραπέζι, δια μιάν γλυκή και δολερά καλημέρα των πρέσβεγων, των ανθρωποφάγων, οπού τρώνε ζωντανούς τους ανθρώπους, και γενόμαστε και ποταποί και πουλημένοι εις την δικήν μας βασιλείαν, χωρίς πατριωτισμό και χαρακτήρα, και μας κατακερματίζει όλα αυτά και μας κάνει σκούπρα, ότι τέτοιοι είμαστε και τ΄ς λέμε: Σε περικαλώ, βασιλέα μου, βασίλισσά μου, κυβέρνησή μου πουλημένη και φκιασμένη από τοιούτους καταχρηστάς της πατρίδος, σας περικαλούμε, μεγάλους και μικρούς, να μας βγάλετε από την πατρίδα μας βουλευτάς, να μας κάμετε γερουσιαστάς, να μας κάμετε δημάρχους και τα εξής. Και μπαίνομεν και κλέβομεν δια να φκιάσουμεν ένα χρυσό φόρεμα, δια να βάλομεν χερότια και μεγάλες πολυτέλειες, και δι΄ αυτά όλα μας λέγει ο βασιλέας και η κυβέρνησή του: Πέταξε ο γάιδαρος; Πέταξε, λέμεν, και ότι στραβά νομοσκέδια φέρνουν εις τις βουλές αναντίον της λευτεριάς της πατρίδος και της θρησκείας, ευτύς τα ΄πογράφομεν με χέρια και με ποδάρια, χωρίς καμίαν παρατήρησην, και καταντήσαμεν εδώ οπού είμαστε, και χύνομεν ποταμούς αίματα αθώα και αφανίζομεν και γενικώς την πατρίδα μας».
Η νοοτροπία εκείνων, που αισθάνονταν μειονεκτικά έναντι των «πολιτισμένων» Ευρωπαίων, των κατακτητών, των γενοκτόνων, των εμπόρων δούλων, που αιματοκύλισαν κατ’ επανάληψη τον πλανήτη μας, διαπότισε τη νεοελληνική κοινωνία και δρέπουμε τους πικρούς καρπούς στις ημέρες μας. Έκτοτε και μέχρι σήμερα οι πολιτικοί, σε συνεργασία με τους οικονομικούς παράγοντες του τόπου αλλά και με τους πανεπιστημιακούς και τη διανόηση, μοχθούν να εκδυτικίσουν πλήρως την ελληνική κοινωνία!
Παναγία μας συγχώρεσέ μας και σκέπε το Γένος μας συ, που και μετά την κοίμησή σου δεν εγκατέλειψες τον κόσμο. Ας μην επαναληφθεί ένας ακόμη χαλασμός, για να σε θυμηθούμε και να ξανατραγουδήσουμε «στη γλυκειά Παναγιά προσευχόμαστε όλες». Μπορεί εσύ να μη θυμώνεις με την καθημερινή απαξίωσή σου από μέρους μας, όμως εμάς δεν μας τιμά διόλου, το να σε σκεφτόμαστε μόνο όταν έχουμε την ανάγκη σου.
«ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ»
