Έγινε αρκετή συζήτηση αυτές τις μέρες, για την υπουργοποίηση της Σοφίας Ζαχαράκη, στο νεοσύστατο υπουργείο οικογένειας. Είδα την κριτική να εστιάζεται στο “άγαμη και άτεκνη” και νομίζω ότι είναι λανθασμένο και άδικο σαν επιχείρημα.
Η εμπειρία της οικογένειας δεν υπάρχει μόνο μέσα από τις οικογένειες που δημιουργήσαμε, αλλά και μέσα από τις πατρικές μας οικογένειες.
Αυτό που με προβλημάτισε περισσότερο δεν ήταν το “άγαμη και άτεκνη” , αλλά οι ίδιες οι δηλώσεις της υπουργού, που είπε ότι έμεινε “άγαμη και άτεκνη” από επιλογή. Δηλαδή προτάσσει αυτήν την επιλογή, αντί της οικογένειας και εδώ βρίσκεται η ένσταση και η απορία μου.
Μπορεί ένας άνθρωπος να υπηρετήσει σωστά κάτι που είναι αντίθετο προς τα πιστεύω του;
Μπορεί ένας άθεος, να είναι καλός αρχιεπίσκοπος;
Μπορεί ένας που είναι αντίθετος στο γάμο και την τεκνογονία, να είναι κατάλληλος για υπουργός οικογένειας;
Πως αντιλαμβάνεται η κυρία υπουργός, αυτό που τάχθηκε να υπηρετήσει;
Μήπως η παρουσία της σε εκδηλώσεις της λοατκι κοινότητας έχουν να κάνουν με μια διαφορετική κυβερνητική αντίληψη, για το τι είναι οικογένεια;
Αυτή η ιστοσελίδα χρησιμοποιεί cookies για να βελτιώσει την εμπειρία σας. Θα υποθέσουμε ότι είστε εντάξει με αυτό, αλλά μπορείτε να εξαιρεθείτε αν το επιθυμείτε. ΑποδοχήΔιαβάστε περισσότερα
