Λίγες μέρες πριν το κρίσιμο δημοψήφισμα στην Βρετανία, δεν χρειάζεται να είσαι ευρωσκεπτικιστής για να διαπιστώσεις το αυτονόητο… Δηλαδή πως το διακύβευμα της πολιτικής ένωσης της Ευρώπης έχει ναυαγήσει οριστικά και δυστυχώς αμετάκλητα…
Έχω την αίσθηση πως στα ζητήματα που απαιτείται σύνθεση εντελώς διαφορετικών απόψεων και συμφερόντων, τις αγεφύρωτες διαφορές μπορούν να τις αμβλύνουν, μόνο μεγάλες και χαρισματικές προσωπικότητες…
Η Ευρώπη απ’ ότι φαίνεται έχει ξεμείνει από τέτοιου είδους προσωπικότητες, γι’ αυτό τον λόγο, τα τελευταία 6 χρόνια, κάποιοι κατάφεραν «να την πάνε» 50 χρόνια πίσω…
Είναι πραγματικά λυπηρό να «κυβερνούν» την Ευρώπη, πολιτικοί του – πολύ μικρού – αναστήματος και διαμετρήματος μιας Μέρκελ κι ενός Ολάντ. Πολιτικοί φοβικοί, ανέμπνευστοι, χωρίς όραμα και το κυριότερο χωρίς την προσωπικότητα να πάρουν ιστορικές αποφάσεις, που μπορούν να διαμορφώσουν ένα νέο κοινωνικό πλαίσιο για τους λαούς της Ευρώπης.
Βλέπεις την – υποτίθεται πανίσχυρη – καγκελάριο της κραταιάς Γερμανίας, τα τελευταία 6 χρόνια να μην έχει το θάρρος να πάρει τις πρωτοβουλίες που απαιτούνται για να λήξει οριστικά και αμετάκλητα το «ελληνικό ζήτημα»… Ένα ζήτημα που ΑΠΑΙΤΕΙ πολιτική και όχι τεχνοκρατική λύση. Την βλέπεις όποτε ζορίζεται να επιλέγει να κρύβεται πίσω από τους «θεσμούς», παίζοντας τον ρόλο του ποντίου πιλάτου και πραγματικά απογοητεύεσαι.
Η παρουσία του Ολάντ κατά την γνώμη μου είναι ακόμα χειρότερη και απ’ αυτή της Μέρκελ… Ακόμα χειρότερη και απ’ αυτή του πολιτικού γελωτοποιού που ακούει στο όνομα Σαρκοζί. Η Γαλλία, μια πανίσχυρη χώρα, με βαριά βιομηχανία έχει παραδώσει εδώ και χρόνια πνεύμα στο Γερμανικό κατεστημένο…
Πολιτικές καρικατούρες όπως ο Σαρκοζί και ο Ολάντ έβαλαν την ταφόπλακα σε μια ενωμένη Ευρώπη, η οποία υπήρξε καταρχήν γαλλικό όραμα. Επειδή η Γαλλία είναι μια χώρα με διαφορετική κουλτούρα και πολιτισμό και σε σχέση με τους Γερμανούς και τους Βρετανούς, ανέκαθεν οι θέσεις της, είχαν περισσότερο ανθρωποκεντρικό χαρακτήρα… Γι’ αυτόν τον λόγο άλλωστε η «Ενωμένη Ευρώπη», δεχόταν τρικλοποδιές από τους Βρετανούς, στο πλαίσιο του προαιώνιου γαλλοβρετανικού αποικιακού ανταγωνισμού…
Φτάνουμε στο σήμερα… Οι Βρετανοί βλέποντας το όραμα της Ενωμένης Ευρώπης, το οποίο επί της ουσίας ποτέ δεν πίστεψαν, να κινδυνεύει να καταρρεύσει σαν χάρτινος πύργος, αισθάνονται πως είναι η κατάλληλη στιγμή για να επιστρέψουν στο προσκήνιο του γεωπολιτικού ανταγωνισμού… Και απ’ ότι φαίνεται δεν έχουν καθόλου άδικο… Η φούσκα 73 τρις δολαρίων της Deutsche Bank που είναι έτοιμη να σκάσει και να συμπαρασύρει σε όλεθρο την Γερμανική οικονομία, αποτελεί την τέλεια ευκαιρία για τους Βρετανούς, να επανακτήσουν τα ηνία της Ευρώπης…