Ήταν ο Ελευθέριος Βενιζέλος αντικομμουνιστής; Τι λέει ο ίδιος για το «Ιδιώνυμο», Νόμος 4229; Γράφει ο Διαμαντής Θ. Βαχτσιαβάνος

Ήταν ο Ελευθέριος Βενιζέλος αντικομμουνιστής; Τι λέει ο ίδιος για το «Ιδιώνυμο», Νόμος 4229; Γράφει ο Διαμαντής Θ. Βαχτσιαβάνος

Δεν έχουμε την επιθυμία να γράψουμε ιστορία, ούτε και είμαστε ιστορικοί. Απλά θα αναφερθούμε σε γεγονότα που χαρακτηρίζουν κορυφαίες προσωπικότητες και οι οποίες  σημάδεψαν στη διαδρομή τους την πορεία του τόπου μας.

Έγραψε ο Χρ. Χρηστίδης, συγγραφέας και λόγιος: «Οι λαοί πρέπει να θυμούνται και να αξιολογούν το παρελθόν τους. Να κρίνουν τα γεγονότα και τους ανθρώπους που προσδιόρισαν την περασμένη μοίρα τους».

Θα αναφερθούμε στον Ελευθέριο Βενιζέλο, τον πολιτικό που λατρεύτηκε, αλλά και μισήθηκε τόσο πολύ. Ακόμα και σήμερα, 88 χρόνια από τον θάνατό του, κάποιοι έχουν ακόμα τη φωτογραφία του στο εικονοστάσι του σπιτιού τους και άλλοι που με φανατισμό βρίζουν και μόνο στο άκουσμα του ονόματός του. Η ιστορία θα αποδώσει «τα του Καίσαρος τω Καίσαρι». Εμείς εδώ θα μιλήσουμε για τον πολιτικό Ελευθέριο Βενιζέλο, που πήρε ριζικά μέτρα κατά του κομμουνισμού στην Ελλάδα. Να δούμε γιατί πήρε αυτά τα μέτρα και ποια η πολιτική κατάσταση εκείνης της εποχής.

Το 1917 έγινε η Οκτωβριανή Επανάσταση στη Ρωσία και το 1919 ιδρύθηκε η Κομμουνιστική Διεθνής. Το όργανο αυτό φιλοδόξησε να παίξει καθοδηγητικό ρόλο όλων των εργατών της γης για την παγκόσμια επανάσταση και ουσιαστικά υπηρέτη της εξωτερικής πολιτικής του σοβιετικού κράτους.

Στην Ελλάδα το ΣΕΚΕ ιδρύθηκε το Νοέμβριο του 1918 και η ένταξη στην Κομμουνιστική Διεθνή έγινε κατά το 3^ο έκτακτο συνέδριο του 1924, κατά το οποίο το κόμμα μετονομάστηκε σε ΚΚΕ – Ελληνικό τμήμα της Κομμουνιστικής Διεθνούς.

Η πολιτική της Διεθνούς ήταν η αυτονομία της Μακεδονίας και της Θράκης, κάτι όμως που δεν το δέχθηκε η ηγεσία του Ελληνικού κόμματος. Είχαμε πολλές αντιδράσεις και παραιτήσεις από τα όργανα. Το «εθνικό ζήτημα» δημιουργούσε πολλά προβλήματα στη λειτουργία του ΚΚΕ και γι’ αυτό έγινε η άνωθεν παρέμβαση της Κομμουνιστικής Διεθνούς το Φθινόπωρο του 1931, όταν τοποθετήθηκε στην ηγεσία του κόμματος ο Νίκος Ζαχαριάδης. Αρχίζει η εποχή που το ΚΚΕ λειτουργεί με τις «Ντιρεκτίβες της Κομιντέρν», όπως αυτές καταγράφονται από τα αρχεία που έχουν ανοίξει τα ρωσικά, τα γαλλικά και τα γερμανικά και τα οποία σκιαγραφούν την ιστορία του ΚΚΕ.

Την περίοδο αυτή που δίνεται η σκληρή μάχη για το Εθνικό Ζήτημα της «Ανεξάρτητης Μακεδονίας και Θράκης», στο τιμόνι της οποίας βρίσκεται ο Ελευθέριος Βενιζέλος. Ο πολιτικός που δημιούργησε είδος σχολής πολιτικών ηγετών (Θεμ. Σοφούλης, Αλ. Παπαναστασίου, Ανδρ. Μιχαλόπουλος, Γ. Καφαντάρης, Εμμ. Τσουδερός, Γ. Παπανδρέου, Νικ. Πλαστήρας, Αλ. Διομήδης, Σοφοκλής Βενιζέλος, Απ. Δοξιάδης κ.α.).

Ο Βενιζέλος έκανε πολλά για τον απλό λαό με τα οικονομικά μέτρα και γι’ αυτό χαρακτηρίστηκε «κοινωνιστής». Τα πολλά ριζοσπαστικά του μέτρα συνετέλεσαν ώστε το μεγάλο κεφάλαιο να τον χαρακτηρίσει – καταγγείλει ως σοσιαλιστή.

Ο Βενιζέλος θα απαντήσει «αν και έχω διαβληθεί πολλάκις ως αριστερίζων και υπεράγαν φιλεργατικός, οφείλω να είπω ότι ανήκω εις την αστικήν τάξιν».

Στο συγκεκριμένο ζήτημα τώρα, αν ο Βενιζέλος ήταν προστάτης της Δημοκρατίας ή αντικομμουνιστής. Στα 1929 ο Βενιζέλος ήταν ανήσυχος με την πολιτική της Διεθνούς στα Βαλκάνια, για τα περί αυτονομίας Μακεδονίας και Θράκης. Μια πολιτική που τώρα στήριζε το ΚΚΕ του Ν. Ζαχαριάδη. Τότε θα καταθέσει το νόμο 4229, τον γνωστό και ως «Ιδιώνυμο», περί προστασίας του κοινωνικού καθεστώτος και προστασίας των ελευθεριών των πολιτών. Με το νόμο αυτό τιμωρούνταν η επιδίωξη εφαρμογής ιδεών, που απέβλεπαν στην δια βιαίων μέσων ανατροπή του κρατούντος κοινωνικού συστήματος ή την απόσπαση μέρους της επικρατείας ή τη διενέργεια προσηλυτισμού για την εφαρμογή τους.

Για το «Ιδιώνυμο» ο Βενιζέλος είπε ότι «το νομοσχέδιο δεν επιδιώκει να χτυπήσει τον κομμουνισμόν, αλλά τον μπολσεβικισμόν. Εννοώ με την λέξιν «μπολσεβικισμός» την υποστήριξιν της γνώμης, ότι το κοινωνικόν καθεστώς πρέπει ν’ ανατραπεί δια της βίας από την μειοψηφίαν. Πάσα απόπειρα διαταράξεως ή βιαίας ανατροπής του κοινωνικού καθεστώτος, του οποίου στέρεα θεμέλια είναι η πατρίς, η θρησκεία, η οικογένεια και η ιδιοκτησία, θα εύρη αντιμέτωπον την πυγμήν του κράτους».

Η μεγάλη καινοτομία του νομοσχεδίου αφορούσε την αντιμετώπιση της κομμουνιστικής προπαγάνδας. Όπως επισήμανε ο Βενιζέλος «ερχόμεθα να ζητήσωμεν την τιμωρίαν εκείνων, οι οποίοι προπαγανδίζουν την δια βιαίων μέσων ανατροπήν του κοινωνικού καθεστώτος». Το «Ιδιώνυμο» ήταν η αρχή των τόπων εξορίας αντιφρονούντων.

Ο Ελευθέριος Βενιζέλος υπήρξε, συνεπώς, ο πρώτος Έλληνας πολιτικός που πήρε ριζικά μέτρα κατά του κομμουνισμού στην Ελλάδα.

Στο ίδιο μήκος κύματος βρέθηκαν αργότερα και όλοι οι αρχηγοί των Φιλελευθέρων. Ο γιός του και πρωθυπουργός Σοφοκλής Βενιζέλος (το 1944 κατέστειλε τη ναυτική ανταρσία του ΕΛΑΝ στην Αίγυπτο), ο Γ. Παπανδρέου (Δεκεμβριανά), ο Ν. Πλαστήρας (Συμφωνία της Βάρκιζας), ο Θ. Σοφούλης (Γράμμος-Βίτσι) κλπ.

Ο Ελ. Βενιζέλος ίδρυσε σχολή πρωθυπουργών και κορυφαίων στελεχών, οι οποίοι συνέχισαν την πολιτική του μέχρι σήμερα

Πηγή: – Τίτου Ιω. Αθανασιάδη

• Ντιρεκτίβες της Κομιντέρν προς το ΚΚΕ/πώς η Μόσχα καθοδήγησε τους Έλληνες κομμουνιστές (Γιάννης Παπαθεοδώρου).

Διαμαντής Θ. Βαχτσιαβάνος