του Αριστοτέλη Βασιλάκη
Σκέφτομαι καμιά φορά, τι θα γίνει αν η Ελλάδα καταφέρει κάποια στιγμή να βγει από τα μνημόνια, είτε παραμείνει, είτε φύγει από το ευρώ… Διότι καλός, χρυσός και άγιος ο μπαμπούλας των «τοκογλύφων – δανειστών» που φταίνε για όλα τα δεινά του Ελληνισμού, αλλά κάποια στιγμή το παραμυθάκι – με ή χωρίς δράκο – θα πρέπει να τελειώσει και ν’ αντιληφθούμε ότι θα πρέπει να φτιάξουμε επιτέλους ένα σοβαρό κράτος.
Ένα κράτος που μας το στέρησαν οι «σύμμαχοι» μας, από την εποχή της Ελληνικής επανάστασης. Τότε που μας φόρτωσαν τους Όθωνες και μας μετέτρεψαν σε προτεκτοράτο τους. Ένα προτεκτοράτο, που δεν άφησαν να γίνει πανίσχυρο, την κρίσιμη περίοδο της Μικρασιατικής εκστρατείας. Μια χώρα πλήρως εξαρτώμενη από τα γεωπολιτικά και γεωστρατηγικά τους συμφέροντα, στο κρίσιμο σταυροδρόμι ανατολής και δύσης.
Κι επί του προκειμένου, θα πρέπει όλοι – και πρώτοι απ’ όλους οι πολίτες – πως ακόμα και να βγούμε από τα μνημόνια και τη διεθνή επιτήρηση, αυτό δεν σημαίνει ότι θα επιστρέψουμε στην «κανονικότητα», όπως την γνωρίζαμε πριν έρθουν οι βάρβαροι να μας τα πάρουν όλα… Φυσικά και είναι βάρβαροι… Το γεγονός είμαστε βολεμένοι, απαίδευτοι, κρατικοδίαιτοι, ωχαδερφιστές και – εν τέλει – πιαστήκαμε μαλάκες, δεν σημαίνει πως αυτοί δεν είναι βάρβαροι και «τοκογλύφοι – δανειστές», πρώην σύμμαχοι…
Σημασία έχει να μπούμε στην λογική της ίδρυσης μας, ως κανονικό κράτος. Διότι ποτέ δεν υπήρξαμε σοβαρό κράτος… Αντιλαμβάνομαι, το νοιώθω πρώτος ο ίδιος στο πετσί μου, ότι η κοινωνία δεν αντέχει να πληρώσει άλλο τον λογαριασμό του φαύλου παρελθόντος… Πρόσφατου και απώτερου…
Αντιλαμβάνομαι πως θα πρέπει να γίνει κάτι δραστικό… Και με το δημόσιο χρέος, μα πάνω απ’ όλα με το ιδιωτικό… Δηλαδή τα χρήματα που χρωστούν στο κράτος και στις τράπεζες οι Έλληνες…
Δεν μπορεί να οικοδομηθεί – εκ θεμελίων – μια κοινωνία, με θύτες και θύματα… Το μοντέλο, έχει αποτύχει παταγωδώς και θα πρέπει ν’ αλλάξει… Οι μεσοβέζικες λύσεις δεν είναι λύσεις… Είναι χειρότερες και από τον ξαφνικό θάνατο…
Προσωπικά δεν έχω πρόταση… Διότι είναι τόσο σύνθετο το πρόβλημα, αφού πλέον δεν εξαρτιόμαστε από τον εαυτό μας…
