Κακοδιαχείριση της κακοκαιρίας ή διαχρονική ανικανότητα του πολιτικού συστήματος; Ιωάννη Παπαδόπουλου*

Δεν με εξέπληξε το μπάχαλο στον κρατικό μηχανισμό, που αποκάλυψε η πρόσφατη κακοκαιρία. Όταν γνωρίζεις τις «δυνατότητες» του κράτους, όλα αυτά είναι αναμενόμενα. Προηγήθηκαν βέβαια οι βαρύγδουπες δηλώσεις του υπουργού Στυλιανίδη και στη συνέχεια ήρθε η ωμή πραγματικότητα, για να μας αποδείξει για μια ακόμη φορά, ότι το ισχύον πολιτικό σύστημα είναι η ανίκανο να διαχειρισθεί ικανοποιητικά τα προβλήματα της πατρίδας μας. Και δεν μιλάμε για βιβλική καταστροφή, μιλάμε για καιρικά φαινόμενα που μπορεί να μην είναι συνηθισμένα, αλλά περιοδικά συμβαίνουν και στην Αττική και σίγουρα κανείς δεν θα τους έδινε τον χαρακτηρισμό της Θεομηνίας. Προφανώς οι δηλώσεις έγιναν με την ελπίδα ότι η κακοκαιρία θα είναι ήπια, για να βγει η κυβέρνηση και ο πολυδιαφημισμένος Στυλιανίδης να πανηγυρίσουν, επειδή δε φάνηκε η ανικανότητα του πολιτικού συστήματος. Μια ανικανότητα που έχει αποδειχθεί καταστροφική για τον τόπο, σε πολύ σοβαρότερα θέματα, από την κακοδιαχείριση της κακοκαιρίας.

Αναφέρομαι συνολικά στο πολιτικό σύστημα και όχι στην υπεύθυνη κυβέρνηση, επειδή λίγο πολύ τα ίδια συμβαίνουν από όλες τις κυβερνήσεις και η απαξίωση του κράτους συντελέσθηκε με ευθύνη όλων των πολιτικών δυνάμεων. Ακόμη μεγαλύτερη όμως είναι η ευθύνη του νομοθέτη που δεν φρόντισε με τον υπέρτατο νόμο (το ισχύον σύνταγμα), να εξασφαλίσει υγιείς συνθήκες λειτουργίας στο πολιτικό σύστημα και στο πολίτευμα εν γένει. Δεν αντιπολιτεύομαι την κυβέρνηση και πιστεύω ότι είναι η καλύτερη επιλογή, σε σχέση με τα άλλα δύο κόμματα εξουσίας, αλλά όλο το πολιτικό σύστημα. Αν μάλιστα δεν ήταν τόσο λάθος στημένο το πολιτικό σύστημα, νομίζω ότι και τα ίδια τα κόμματα θα ήταν καλύτερα και αποτελεσματικότερα.

Το υπάρχον πολιτικό σύστημα σαν σύνολο, αδυνατεί να σχεδιάσει για το αύριο της πατρίδας μας και όλος ο σχεδιασμός έχει ορίζοντα τις επόμενες εκλογές, σ΄ όλη τη διάρκεια της μεταπολίτευσης. Αυτό ενδιαφέρει πάνω απ΄ όλα την εκάστοτε κυβέρνηση και όλα τα κόμματα. Κανείς δεν σκέφτεται εθνικά. Το αποτέλεσμα αυτών είναι να μην υπάρχει κανένα μεσοπρόθεσμο ή μακροπρόθεσμο σχέδιο ή εθνικός στόχος για το μέλλον και η πατρίδας μας να φθίνει καθημερινά.

Αντιμετωπίζουμε εδώ και 40 χρόνια το πρόβλημα της υπογεννητικότητας και κανένα σωστό μέτρο δεν πάρθηκε για να λυθεί ή έστω να αμβλυνθεί το πρόβλημα. Σαν να μην έφτανε η ανυπαρξία εθνικής πολιτικής στο σοβαρότερο ίσως πρόβλημα της πατρίδας μας, βλέπουμε και κάποιες κυβερνητικές επιλογές που αντί να λύσουν το πρόβλημα το επιτείνουν, όπως η επιλογή της προηγούμενης κυβέρνησης να σταματήσει να καλύπτει από τα ασφαλιστικά ταμεία τα έξοδα της εξωσωματικής γονιμοποίησης και αντί γι αυτήν αποφάσισε να καλύπτονται τα έξοδα των εκτρώσεων.

Αντιμετωπίζουμε το πρόβλημα της παράνομης μετανάστευσης και αντί να σταματήσουμε τις ροές και να βρούμε έναν τρόπο ώστε ένα μέρος όσων ήρθαν να επιστρέψουν στις πατρίδες τους ή οπουδήποτε αλλού, φθάσαμε μέσα σε ένα χρόνο να μπουν στη χώρα 850.000 μετανάστες, μετά από πρόσκληση που έκανε η υπουργός μετανάστευσης της προηγούμενης κυβέρνησης. Η σημερινή κυβέρνηση πήρε κάποια μέτρα για περιορισμό των ροών, όπως ο φράχτης του Έβρου, αλλά χτίζει υπερδομές, στα νώτα των στρατιωτικών μας δυνάμεων, κατά μήκος όλης της μεθορίου.

Αντιμετωπίζουμε το πρόβλημα της ερήμωσης της υπαίθρου. Κι εδώ δεν είδαμε ούτε ένα μέτρο που να περιορίσει της αστυφιλία. Τουναντίον είδαμε δεκάδες μέτρα που μεγέθυναν το πρόβλημα, αντί να το επιλύσουν. Είδαμε δημόσιες υπηρεσίες να κλείνουν στην ύπαιθρο, είδαμε να περιορίζεται η αστυνόμευση των περιοχών, η ασφάλεια των συνόρων, είδαμε,παρά την πρόοδο της τεχνολογίας, τη δυνατότητα μετακίνησης με μέσα μαζικής μεταφοράς των κατοίκων της υπαίθρου να δυσχεραίνεται και βιώνουμε την απόλυτη ανυπαρξία κρατικών μέτρων που θα μπορούσαν να αποτρέψουν την ερήμωση της υπαίθρου.

Αντιμετωπίζουμε το πρόβλημα της μετανάστευσης των παιδιών μας στο εξωτερικό. Τα παιδιά μας αποτελούν ένα εξαιρετικό επιστημονικό δυναμικό, αλλά δεν βλέπω την παραμικρή προσπάθεια να σταματήσει αυτό το ρεύμα και να επιστρέψουν τα παιδιά μας. Το αντίθετο μάλιστα. Άκουσα πρόσφατα τον πρωθυπουργό να ανακοινώνει ότι θα δημιουργηθούν θέσεις εργασίας που θα καλυφθούν από το ποιοτικό δυναμικό των μεταναστών που ήρθαν στην Ελλάδα. Και τα παιδιά μας κύριε πρωθυπουργέ τι θα κάνουν; Θα φύγουν όλα στο εξωτερικό; Γι αυτά δεν άκουσα την παραμικρή εξαγγελία. Δεν έπρεπε εδώ να υπάρχει ένα εθνικό σχέδιο, ώστε να δημιουργηθούν θέσεις εργασίας προκειμένου να σταματήσει η φυγή των παιδιών μας και αυτά που έφυγαν να επανέλθουν στην πατρίδα; Μήπως είναι ποιοτικότερο το δυναμικό των μεταναστών από αυτό των παιδιών μας;

Αφήσαμε αναξιοποίητες τις δυνατότητες που μας δίνει η διεθνής νομοθεσία, στο θέμα της οριοθέτησης των θαλασσίων ζωνών. Το αποτέλεσμα της ανυπαρξίας εθνικής πολιτικής ήταν αφ΄ ενός μεν να δημιουργηθεί από την αδράνειά μας το τουρκολυβικό μνημόνιο, που δεν ξέρω πόσο ακριβά μπορεί να το πληρώσουμε σαν χώρα, αφ ετέρου δε με την μη κατοχύρωση των δικαίων μας, να μπορεί η Τουρκία να βρίσκει πατήματα και να διεκδικεί τον εθνικό μας πλούτο.

Μήπως όμως υπάρχει Εθνικό σχέδιο για την παιδεία; Καταστρέψαμε για λόγους κομματικών σκοπιμοτήτων τη γλώσσα μας, αφαιρέσαμε την διαπαιδαγώγηση των παιδιών μας από την εκπαιδευτική διαδικασία και αντί να καλλιεργούνται οι αρχές και αξίες, τα σχολεία προσφέρουν μόνο στείρα επιστημονική γνώση. Αλλά ακόμα και στο επίπεδο της επιστημονικής γνώσης, παρά τις αλλεπάλληλες εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις, ένας σημερινός απόφοιτος Λυκείου έχει λιγότερες γνώσεις από έναν απόφοιτο Δημοτικού πριν από 40 χρόνια, όπως παραδέχονται επίλεκτα μέλη της ακαδημαϊκής κοινότητας.

Μήπως όμως υπάρχει εθνικό σχέδιο, ή εθνικό όραμα για τη χώρα; Έχουμε εθνικούς στόχους; Σχεδιάζουμε ώστε να εξασφαλίσουμε το μέλλον της πατρίδας μας; Ακόμη και όταν σε κάποιες περιπτώσεις εμφανίσθηκε κάτι σαν εθνικός στόχος, αυτό ήταν τελικά καταστροφικό για την πατρίδα και αποσκοπούσε μόνο σε εκλογικά οφέλη, όπως η περιβόητη ένταξη στην ΟΝΕ, από τον Σημίτη.

Η προηγούμενη κυβέρνηση εκχώρησε τα απαράγραπτα εθνικά μας δίκαια στους σκοπιανούς, στην περίπτωση του ονόματος της Μακεδονίας εξ αιτίας της ανυπαρξίας εθνικής πολιτικής. Και ενώ οι παραβάσεις της συμφωνίας είναι συνεχείς από πλευράς σκοπίων η παρούσα κυβέρνηση αντί να καταγγείλει τη συμφωνία και να ζητήσει την ακύρωσή της, κρατάει ένοχη σιωπή, επικυρώνοντας την πολιτική της προηγούμενης.

Ποια αξιοπιστία μπορεί να έχει το πολιτικό σύστημα, όταν ο ίδιος ο πρωθυπουργός (Σημίτης) προέτρεπε τους πάντες να αγοράσουν μετοχές, προαναγγέλοντας άνοδο του χρηματιστηρίου και το αποτέλεσμα ήταν η κατακόρυφη πτώση του και η καταστροφή της Ελληνικής οικονομίας; Να θυμίσω ότι μόνο η ζημιά του χρηματιστηρίου στοίχισε πάνω από 100 δις ευρώ και αντί ο τότε πρωθυπουργός να εξαφανισθεί από το πολιτικό σκηνικό, κέρδισε τις επόμενες εκλογές. Όταν δε αναφέρονταν σε αυτούς που έχασαν τις περιουσίες τους στο χρηματιστήριο ακούγοντας τις προτροπές του, έλεγε: «ας πρόσεχαν».

Δεν πάρθηκε κανένα μέτρο για την σύνδεση της ομογένειας με την μητέρα πατρίδα. Αφήσαμε αναξιοποίητη την δυναμική των λόμπυς των ομογενών και τους αρνηθήκαμε το δικαίωμα του εκλέγειν και εκλέγεσθαι, ενώ το παραχωρούμε με συνοπτικές διαδικασίες σε μη Έλληνες το γένος. Πόσο ισχυρότεροι θα ήταν οι δεσμοί με την ομογένεια αν είχαμε μέσα στο κοινοβούλιο εκπροσώπους της και αν οι ομογενείς συμμετείχαν στην εκλογική διαδικασία;

Υπήρξε πρωθυπουργός που κατέστρεψε τη χώρα παραδίδοντάς την στο ΔΝΤ με αλλοιωμένα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ για το μέγεθος του ελλείμματος, όπως κατέθεσαν υψηλόβαθμα στελέχη της ΕΛΣΤΑΤ και αντί να υποστεί τις νόμιμες συνέπειες κυκλοφορεί ελεύθερος και ευελπιστεί ότι θα μας ξανακυβερνήσει.

Μετά από όλα αυτά μπορούμε να πιστέψουμε ότι με αυτό το πολιτικό σύστημα, που έχει αποτύχει παταγωδώς σε όλους τους τομείς, μπορεί η πατρίδα μας να σταθεί στα πόδια της και να ευημερίσει χωρίς να εξυγιανθεί; Νομίζω ότι την απάντηση τη δίνει η διαχείριση μιας απλής κακοκαιρίας.