Η σύγκρουση Ρωσίας-Ουκρανίας σε διασταλτική ερμηνεία αλλά και στην ουσία της, είναι μια σύγκρουση μεταξύ μιας ομάδας ανεπτυγμένων Δυτικών κρατών δλδ. ενός συστήματος που στην πραγματικότητα χαρακτηρίζεται από το χρέος και ενός κράτους, που επί της ουσίας σε γεωπολιτική θεώρηση πρόκειται περί ενός συστήματος που βασίζεται σε πόρους της Ανατολής.
Εξ αυτού του λόγου έχει προκληθεί ηλίου φαεινότερο, ένας μάταιος και απάνθρωπος πόλεμος που 18 μήνες από την έναρξή του έχει δημιουργήσει τέτοιους φόβους στις Δυτικές χώρες, που πλέον ανησυχούν ότι ένα δυσμενές για την υποστηριζόμενη από αυτές Ουκρανία θα έχει ως αντίκτυπο την απώλεια της παγκόσμιας επιρροής για αυτές τις χώρες.
Παρά τις προσπάθειες τους που εστιάζονται, σε μια άνευ προηγουμένου ενίσχυση (οικονομική & στρατιωτικού εξοπλισμού-πυρομαχικών)
στην σημερινή κυβέρνηση της Ουκρανίας, με στόχο η σύγκρουση αυτή να επιφέρει την Οικονομική – στρατιωτική κατάρρευση της Ρωσίας, αυτό που έχει συμβεί μέχρι τώρα είναι η εκκόλαψη μιας συμμαχίας Ρωσίας ,Κίνας, Ιράν και χωρών της ευρύτερης Ευρασίας που ήταν ο απόλυτος εφιάλτης του πολωνικής καταγωγής Αμερικανού Διπλωμάτη & συμβούλου εθνικής ασφάλειας των ΗΠΑ επί προεδρίας Κάρτερ Zbigniew Brzezinski :
«πρέπει να γίνουν τα πάντα για να αποτρέψουμε μια τέτοια εξέλιξη»: έλεγε.
Ιστορικά βρισκόμαστε πλέον στο σημείο της μεγαλύτερης καμπής στην ιστορία των νεότερων χρόνων και αυτό γιατί:
Η αντίδραση των Δυτικών χωρών με την επιβολή κυρώσεων κατά της Ρωσίας, έφερε τις ΗΠΑ και την ΕΕ σε μια πορεία που θα μπορούσε να οδηγήσει στην καταστροφή του (€) ευρώ, ίσως και του δολαρίου($) αλλά και ολόκληρης της Δυτικής οικονομίας κυρίως όμως της Ευρωπαικής οικονομίας.
Εστιάζοντας στις χώρες της ΕΕ παρατηρούμε ότι:
– έχουν χάσει έναν σημαντικό εμπορικό εταίρο, πληρώνουν πολύ περισσότερα για την αγορά ενέργειας από τις ΗΠΑ & από άλλες χώρες, πράγμα που μοιραίως αυξάνει το κόστος παραγωγής και καθιστούν διεθνώς τα βιομηχανικά προϊόντα τους σχεδόν μη ανταγωνιστικά.
– Η ΕΕ έχει αναγκαστεί εκ των πραγμάτων να χρηματοδοτεί το ουκρανικό καθεστώς με συνέπεια να μειώνει τις παροχές προς τους πολίτες της.
– Έχει απαγορεύσει στα ρωσικά αεροπλάνα να πετούν πάνω από το έδαφός των κ-μ της και ως αντίποινα οι Ρώσοι απαγορεύουν στις Ευρωπαικές εταιρίες να πετούν πάνω από τη Ρωσία, τη μεγαλύτερη χώρα στον κόσμο, καθιστώντας τις αεροπορικές εταιρείες της ΕΕ που πετούν στην Ασία μη ανταγωνιστικές.
– Ευρωπαικές κυβερνήσεις έχουν διατάξει τη δέσμευση ρωσικών περιουσιακών στοιχείων με αποτέλεσμα η ΕΕ να χάνει τη διεθνή εμπιστοσύνη με αυτήν τη συμπεριφορά της η οποία έχει ξεκινήσει το ντάμπινγκ του ευρώ και έχασε το καθεστώς του αποθεματικού νομίσματος.
Βέβαια ο στόχος ήταν η καταστροφή της ρωσικής οικονομίας, ωστόσο 18 μήνες μετά παρατηρείται το φαινόμενο η ευρωπαϊκή οικονομία να έχει μπει σε ύφεση ενώ η ρωσική να αναπτύσσεται.
Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση της Γερμανίας: (της Ευρωπαικής ατμομηχανής) πληθωρισμός, ανεργία, πτώση όλων των οικονομικών δεικτών, αγανάκτηση του απλού πληθυσμού.
Πέραν όλων αυτών μεγάλες Ευρωπαικές επιχειρήσεις αναγκάζονται να μετακομίσουν στην Αμερική από την Ευρώπη για να επιβιώσουν μετά τη θέσπιση από την κυβέρνηση των ΗΠΑ ειδικών νόμων που δίνουν κίνητρα για την εκεί εγκατάσταση και όλα αυτά εγκρίθηκαν μετά την επιβολή αντιρωσικών κυρώσεων.
Αναμφίβολα τα φαινόμενα αυτα επηρεάζουν το σύνολο των κρατών της ΕΕ.
Από την άλλη όμως η Αμερικανική οικονομία δείχνει να αντέχει. Απλώς χρεοκοπώντας την Ευρώπη.
Για όλη αυτήν την κατάσταση αναμφίβολα έχει παίξει σημαντικό και μάλιστα καθοδηγητικό ρόλο και η πολιτικοοικονομική elite των ΗΠΑ που ελέγχει το χρηματοοικονομικό – στρατιωτικοβιομηχανικό σύστημα της χώρας παρά το γεγονός ότι θα έπρεπε να γνωρίζει ότι:
Η Ρωσία δεν θα μπορούσε εκ των πραγμάτων να ηττηθεί στις νεοϊδρυθείσες δημοκρατίες της πρώην Σοβιετικής Ένωσης και ότι η κυβέρνηση στο Κίεβο με την έναρξη μιας «αντιτρομοκρατικής» εκστρατείας κατά των ρωσόφωνων πολιτών στις Ανατολικές περιοχές, ανταγωνιζόταν απερίσκεπτα τη Ρωσία, ενώ αγνόησε σε υπερθετικό βαθμό τις ανησυχίες και αντιδράσεις των Ρώσων στην Ανατολική επέκταση του ΝΑΤΟ.
Παράλληλα με βάσει σαφών ενδείξεων έκανε το σφάλμα να συνδέσει τα συμφέροντα των ΗΠΑ με αυτά των εθνο-εθνικιστικών φατριών στο Κίεβο, στο Λβιβ και των συμμάχων τους στη Βαρσοβία, τη Ρίγα, το Ταλίν και το Βίλνιους, που ωστόσο δεν έχουν κοινό στόχο και φαίνονται και να αποκλίνουν μεταξύ τους.
Όσον αφορά αυτόν καθαυτό τον πόλεμο οι Ουκρανοί αγωνίζονται απεγνωσμένα να καταλάβουν εδάφη που έχασαν στη αρχή της σύγκρουσης, που όμως η κυβέρνησή τους δεν βλέπει τους ρωσόφωνους κατοίκους ως μέρος ενός κοινού λαού.
Ως αποτέλεσμα μιας τέτοιας προσέγγισης και όπως ήδη διαφαίνεται από την εξέλιξη των μαχών, με απώλεια περίπου 60k ανδρών τους τελευταίους 3 μήνες από την ουκρανική πλευρά, είναι πλέον απίθανο να επαναφερθούν τα παλιά σύνορα. Ούτε οι άνθρωποι που ζουν εκεί, ούτε εκείνοι που αναγκάζονται να πολεμήσουν γνωρίζουν πια για τι πραγματικά αγωνίζονται.
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ – ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΕΙΣ.
Αν η αμέριστη βοήθεια της Δύσης είχε σκοπό την αποδυνάμωση της Ρωσικής οικονομίας αυτό δεν επετεύχθη.
Αν είχε σκοπό την διεθνή απομόνωση της Ρωσίας, η σύνοδος των Αφρικανών ηγετών στην Αγία Πετρούπολη , αλλά και η σύνοδος των BRICS στην Νότια Αφρική έδειξε μια τελείως διαφορετική εικόνα ενώ η «φόρμουλα» ειρήνης του Ουκρανού προέδρου που προωθούν οι ΗΠΑ και κάποιες χώρες της ΕΕ δεν είχε καμία τύχη.
Από την πορεία του πολέμου μπορούμε να εικάσουμε ότι η Ρωσία έχει μια μοναδική στρατηγική:
Να εδραιώσει τα κέρδη, να κατοχυρώσει τη νέα της θέση και να περιμένει να εξαντληθούν οι Ουκρανοί στην επιθετική τους προσπάθεια και στη συνέχεια μια ρωσική αντεπίθεση με τις εφεδρείες των 500k να διαλύσει τον Ουκρανικό στρατό και να προχωρήσει μέχρι την Οδησσό.
Αν και δεν γνωρίζουμε επακριβώς τις επιχειρησιακές δυνατότητες των ρωσικών δυνάμεων, ίσως τα ρωσικά στρατιωτικά λάθη να γίνονται «εσκεμμένα», για να διατηρηθεί η πεποίθηση στο ΝΑΤΟ περί πιθανής ουκρανικής νίκης ώστε να παροτρύνει τις χώρες μέλη του να υποστηρίζουν την Ουκρανία.
Όπερ εστι ΜΕΘΕΡΜΗΝΕΥΟΜΕΝΟ ότι η ρωσική στρατηγική δεν αποσκοπεί μόνο σε νίκη επί της Ουκρανίας αλλά παράλληλα αποσκοπεί στην εξοπλιστική «αφαίμαξη» των χωρών του ΝΑΤΟ που θα επιβαρυνθούν οικονομικά εν μέσω μιας εκκολαπτόμενης ύφεσης για την αντικατάστασή τους.
Δημήτρης Ζακοντίνος
Οικονομολόγος
MSc stragetic & defence Analyst
