Αισθανόταν σε στιγμές απομόνωσης και περισυλλογής πως πολλές από τις απορίες του ισορροπούσαν πάνω στο τεντωμένο σχοινί της θεϊκής αγάπης, η οποία μπορεί και να φτάνει (σκεφτόταν) μέχρι του σημείου να επιτρέπει ακόμα και τις δοκιμασίες. Δεν υπάρχουν λογικά επιχειρήματα για να εξηγηθούν πολλά από όσα συμβαίνουν γύρω μας και είναι αλήθεια πως ο πόνος είναι ο μόνος τρόπος, τις περισσότερες φορές, για να μας ξυπνήσει από τον υλιστικό μας λήθαργο και να μας θυμίσει τον προορισμό μας και το σκοπό της ύπαρξής μας. Ενίοτε μέσα από τον πόνο γεννιούνται η υπομονή, η αγάπη, η συμπόνια, η αλληλεγγύη, η κοινωνία, η αλήθεια και ένα πλήθος άλλων αρετών.
Και απευθυνόμενος στο φίλο του: Κοντολογίς, μετά από τόσα χρόνια, στην ώριμη πλέον περίοδο της ηλικίας μου, ξέρεις τι κατάλαβα φίλε;
Για τα μεγάλα ερωτήματα, κυρίως τα υπαρξιακά, δεν υπάρχουν έτοιμες απαντήσεις, εκπεφρασμένες από σοφούς και φωτισμένους ανθρώπους που να ισχύουν και να γίνονται αποδεκτές από όλους. Οι φιλοσοφικές και θεολογικές απαντήσεις δεν προσλαμβάνονται το ίδιο από όλους τους ανθρώπους, όπως και τα ερωτήματα ή οι απορίες δεν διατυπώνονται από όλους κατά τον ίδιο τρόπο.
Καθένας μας αναζητεί και βρίσκει την απάντηση που θέλει, μέσα του και τη θεωρεί θεόσταλτη, όταν εξαφανίζει από προσώπου γης κάθε αμφισβήτηση και αμφιβολία που υποδαυλίζει ματαιότητες και συντηρεί κενόδοξες προσδοκίες. Τελικά, όμως, νομίζω ότι όσο μεγάλα, πυκνά και βαριά κι αν είναι τα σύννεφα της λογικής, δεν παύουν να είναι σύννεφα, γι αυτό και με το πρώτο φύσημα του αγέρα της πίστης απομακρύνονται ή και ξεθυμαίνουν με την πρώτη μπόρα, οπότε αμέσως μετά αποκαλύπτεται στον ουρανό το πρόσωπο του Θεού. Κάπως έτσι σήμερα σκέφτομαι φίλε.
Αυτή η ιστοσελίδα χρησιμοποιεί cookies για να βελτιώσει την εμπειρία σας. Θα υποθέσουμε ότι είστε εντάξει με αυτό, αλλά μπορείτε να εξαιρεθείτε αν το επιθυμείτε. ΑποδοχήΔιαβάστε περισσότερα
