Τότε που η νέα γενιά έκανε πράξη, με καθυστέρηση πέντε ετών, τα μηνύματα της μεγάλης Πολιτισμικής Έκρηξης, της μεγάλης Επανάστασης των Νέων του ’68 με κινήματα ειρήνης, δημοκρατίας, και ελευθερίας.
Τότε που έπαιζες με την ιστορία χωρίς να το ξέρεις.
Τότε που η αντίσταση σε απογείωνε, και η αλληλεγγύη σε δυνάμωνε.
Τότε που η αξιοπρέπεια ήταν αυτονόητη και η ανιδιοτέλεια στάση ζωής.
Τότε που καταργήθηκαν οι αρχηγοί για να μείνουν τα κινήματα και οι αγώνες.
Τότε που η συμμετοχή ήταν παράσημο και η αγωνιστικότητα, ουσία του πολιτικού ήθους.
Τότε που αρκούσε ένα τραγούδι για να σφίξουν όλοι το χέρι, και ένα σύνθημα για να βγει η οργή στους δρόμους….
Τώρα συχνογυρνάμε σε κείνον τον καιρό.
Ποιος φανταζόταν το Κενό του Παρόντος!
Απουσιάζει το φως και η ελπίδα, το παρόν συστέλλεται, χωρίς νοήματα βάθους και πλάτους, χωρίς όνειρα….
Που πήγε το όραμα για έναν καλύτερο κόσμο?
Πού πήγε η μνήμη?
Αν για κάτι οφείλουμε να θυμόμαστε την Εξέγερση του Πολυτεχνείου, είναι γιατί πάντα θα μας θυμίζει πώς είναι να παλεύεις με τη συνθηκολόγηση, την ανοχή και τον εμπαιγμό.
Θα μας θυμίζει τι σημαίνει ‘έρωτας για μια ζωή που να μας εκφράζει και να μας γοητεύει. Για μια ζωή που μπορεί να γίνει μύθος, ιστορία, τραγούδι.
Όχι μονάχα επιβίωση.
