Το Πολυτεχνείο είναι η ιστορία του πρόσφατου παρελθόντος, μια ιστορία που γράφτηκε με αγώνες και σφραγίστηκε με αίμα. Δεν μιλάμε απλά για επετειακή ημερομηνία αλλά για μια ιστορική ημερομηνία που έθεσε το τέλος μιας εποχής που δεν άρμοζε στις αξίες και τα ιδανικά της Ελλάδας, στις αξίες και τα ιδανικά της Δημοκρατίας.
Το 1973 μετά από έξι χρόνια δικτατορικού καθεστώτος, με συλλήψεις, στρατοδικεία, ξερονήσια, πολιτικά κόμματα και συνδικάτα σε παύση, φιμωμένο τύπο, με «υπόπτους» παντού και την Ελευθερία σε ομηρία, άνθιζε η μεγάλη εξέγερση της 17 Νοέμβρη.
Πρωτοπόρο το φοιτητικό κίνημα και οι καταλήψεις της Νομικής τον Φλεβάρη και του Πολυτεχνείου τον Νοέμβρη αποτέλεσαν κομβικό σημείο και έδωσαν την αφορμή στο λαό να ξεχυθεί στους δρόμους. Με το σύνθημα «Κάτω η χούντα» και την ανάγκη για Ελευθερία ο δρόμος είχε ανοίξει και πολλοί δεν δίστασαν να ανταλλάξουν τη ζωή με την αθάνατη μνήμη. Ο αγώνας μέχρι τέλους δικαιώθηκε, η χούντα έπεσε και η εξέγερση του Πολυτεχνείου αναδείχθηκε μεταπολιτευτικά σε σύμβολο του αγώνα των φοιτητών, σε σύμβολο του φοιτητικού και του αντιδικτατορικού κινήματος.
Η περίοδος της χούντας είναι αδιάψευστη και ιστορικά τεκμηριωμένη, έχει ονόματα και γεγονότα που άφησαν πληγές και αν κάποιοι αμφισβητούν την εξέγερση του Πολυτεχνείου και τους νεκρούς, προσπαθούν απλά να ασπαστούν ένα καλό αφήγημα των νοσταλγών, γιατί τους «δρόμους» δεν τους «έφτιαξε» καμία χούντα, τους δρόμους τους άνοιξε το αθάνατο αγωνιστικό πνεύμα όλων των δημοκρατικών ανθρώπων. Η χούντα, ήταν και θα είναι μία από τις μεγάλες πληγές της ιστορίας.
Οφείλουμε να μην ξεχνάμε, να αγωνιζόμαστε με αυταπάρνηση, να σεβόμαστε και να υπερασπιζόμαστε το δικαίωμα κάθε ανθρώπου, να διψάμε για ελευθεριά και δικαιοσύνη, να γίνουμε ο νέοι εκφραστές του αγώνα της γενιάς μας.
Έφη Κατσόγιαννου Τριανταφύλλου
thesocialist.gr
