Κι όπως δεν ήμουν μάγκας και νταής…
Στην κρύα βροχή του Νοέμβρη και στους ανέμους των καιρών, που λυσσομανούν θέλοντας να κρατούν υποταγμένους τους πολλούς, και ταπεινούς, έρχονται σκόρπιοι στη μνήμη, οι στίχοι του Μάνου Ελευθερίου, με την κρυστάλλινη ερμηνεία του Χαράλαμπου Γαργανουράκη και την βαθύρριζη, υποβλητική μουσική του Γιάννη Μαρκόπουλου και μας υποβάλλουν σε μια διαδικασία αυτογνωσίας!
Κι όπως δεν ήμουν μάγκας και νταής…
Με δέσαν στα στενά και στους κανόνες
Με πήραν και με βάλαν σε κλουβί…
Με την έκφραση, σε πρώτο ενικό, ο ποιητής, δεν αναφέρεται σε κάποιο πρόσωπο μυθικό, αλλά προσωποποιεί, συνταυτίζει και δίνει ψυχή πρωταγωνιστή στον πολύπαθο Ελληνικό λαό.
Ένας λαός σεμνός και ειρηνικός, μέσα από τις ιώβειες δοκιμασίες του, που ανυστερόβουλα του επιφύλαξε η ιστορική του διαδρομή. Χωρίς να φέρει αντίσταση, αδιαμαρτύρητα, και όπως μας ανιστορεί, χωρίς να πάρει χαμπάρι, λέει στην ειλικρινή του ομολογία: «Με εγκλώβισαν με τα στενά δεσμά της ιδιωτικής εξάρτησης και με βάλανε μέσα σε νέους εθιμικούς κανόνες, ιδιοφυώς, περιοριστικούς της σκέψης και της αντίληψης. Ήτοι, στις λογικές, του φιλοτομαρισμού και της ιδιωτικότητας». Κι έτσι στην αγωνία να σταθούμε πιο πονηροί από τους άλλους Συνέλληνες, συμβάλαμε να συγκεντρωθεί ο πλούτος στους λίγους, στους εσαεί λιπαρούς αριστοκράτες. Ο εγχώριος πλούτος έφυγε από τη χώρα, για τις εξωχώριες, υπεράκτιες, offshore εταιρείες, με στόχο το κέρδος, αφήνοντας πιο φτωχό και ενδεή το λαό μας. Αυτοί ζουν καλά και κάθε χρόνο θα ζουν ακόμη καλύτερα και η δική μας ζωή θα επιδεινώνεται κάθε ημέρα και χειρότερα… Τώρα κλέβουν και τα προγράμματα της Ευρωπαϊκής Στήριξης και στέλνουν τα κλεμμένα, για να τα εξασφαλίσουν έξω από τη χώρα.. Απαιτείται γρήγορα αλλαγή- απαλλαγή από τα τρωκτικά του νεοφιλελευθερισμού για να ανασάνει η Πατρίδα του Ελληνισμού. (Πρόσφατα ψηφίστηκε από την πλειοψηφία του Ελληνικού Κοινοβουλίου, ότι ακόμη και πρώτου βαθμού συγκινείς των πολιτικών ηγητορίσκων θα μπορούν να συμμετέχουν σε offshore εταιρείες…)
Και στα υπόγεια ζάρια στους αιώνες
Παιχνίδι παίζουν οι αργυραμοιβοί.
Σε ανήλιαγα υπόγεια, εκεί όπου όζει η πονηριά, η κλοπή και ο δόλος, το ψέμα και η αθλιότητα, η εκμετάλλευση και η αναλγησία, εκεί παίζουν τις ανίδρωτες μετοχές τους στα ζάρια, όχι της τύχης, αλλά του λιπαρού σίγουρου κέρδους, οι αργυραμοιβοί. Πάντα κερδισμένοι οι θεριεμένοι του νεοφιλελευθερισμού, και πάντα χαμένοι οι άνθρωποι του κάματου και του μόχθου.
Εσαεί το κτήνος του ιδιωτικού πλουτισμού και με τη σημερινή του εκδοχή το κτήνος του άκρατου και ασυγκράτητου νεοφιλελευθερισμού δεν λογάριασε και δεν λογαριάζει την ανθρώπινη ψυχή, τις έχει για άλεσμα για να αποκτήσει ενέργεια η αδίστακτη, κερδοφόρα του μηχανή.
Α! όταν έκτιζαν τα τείχη
πώς να μην προσέξω.
Αλλά δεν άκουσα ποτέ
κρότον κτιστών ή ήχον.
Ανεπαισθήτως μ’ έκλεισαν
από τον κόσμον έξω…
θα αναφέρει ο Καβάφης, προς δόξαν των κτιστάδων των αόρατων τειχών.
Κτιστάδες άριστοι!
Που ξαναέφεραν τον λαό μας στην προτεραία του κατάσταση. Να μην έχει στέγη στεγανή και ζεστή και να μην του φτάνει το ψωμί!… Να μην χτίζει την δική του πολιτεία, να καταστρατηγεί την ίδια του την κοινωνία και να υποθηκεύει χωρίς αντίκρισμα την ίδια του τη ζωή!…
Μαλαματένια λόγια στο μαντήλι
Τα βρήκα στο σεργιάνι μου προχθές
Τ’ αλφαβητάρι πάνω στο τριφύλλι
Σου μάθαινε το αύριο και το χθες
Μα εγώ περνούσα τη στερνή την πύλη
Με του καιρού δεμένος τις κλωστές.
Λόγια αποσταγμένα, πιο πολύτιμα και από το χρυσάφι τα βρήκα, έστω και αργά, από την κατάθεση του ποιητή, και ξέρω, ότι θα πρέπει να τα ενστερνιστούν οι πολλοί για να αλλάξει προς το καλύτερο η ζωή!
Ζαγκανίκας Σίμος
