ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΘΛΙΟΤΗΤΑ Ή ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΜΙΚΡΟΝΟΙΑ; (Γιάννη Σ. Κωτσαδάμ)

 Από τη στιγμή της ερμαφρόδιτης κοινωνικής (οπισθοδρομικής;) προόδου, φάνηκε στον ορίζοντα, για όσους διατηρούσαν ίχνος σκέψης διαλεχτικής, ο σωρός των σκοτεινών νεφών που οι μετεωρολόγοι ονομάζουν σωρείτες και μελανίες. Παρακολουθώ με περιέργεια – και μόνον από περιέργεια – όσα λέγονται, με όλους τους πρόσφορους τρόπους και με όλα τα μέσα (που παρέχονται αφειδώλευτα στον άνθρωπο, γιατί δεν του προσφέρουν, ουσιαστικά, τίποτα. Μόνον συντελούν στην αποβλάκωσή του!) και θλίβομαι. Δεν είμαι ο σοφός. Δεν είμαι παντογνώστης. Ούτε καν γνώστης πολλών πραγμάτων. Θυμούμαι, όμως, τον Δημόκριτο που έλεγε: πολυμαθίη νόον έχειν ου διδάσκει. Ο σημερινός άνθρωπος βάλθηκε (έτσι τον κουλαντρίζουν!) να πραγματώσει την πολυμάθεια. Και λησμόνησε νόον έχειν. Ο τωρινός άνθρωπος θυμίζει άδειο βαρέλι. Βροντάει, ακριβώς γιατί είναι άδειο. Υπάρχουν, βέβαια, και οι εκμεταλλευτές της έλλειψης του νόον έχειν. Υπάρχουν οι στρατευμένοι στη δημιουργία ανθρώπινης αθλιότητας, με «εργαλείο» την ανθρώπινη απαιδευσία-ημιγνωσία. Δεν είναι οι πολλοί. Είναι, όμως, οπλισμένοι σαν αστακοί από το δόλιο και δόλια απεργαζόμενο Σύστημα. Και παγιδεύουν τους πολλούς οι οποίοι ενασμενίζονται σε εύκολες συγκομιδές από το «περιβόλι» του Ιντερνέτ. Για να καταστήσω σαφή και κατηγορηματικό αυτόν τον αφορισμό που φαίνεται αυθαίρετος, αρκεί να διατυπώσω αποφθεγματικά την αποτίμησή μου σε ό,τι σχετίζεται με το Ιντερνέτ.. Ισχυρίζομαι κατηγορηματικά ότι το πεδίο του Ιντερνέτ είναι ανάλογο με μια χωματερή, όπου είναι πιθανό να βρει κανείς λίγα ή και πολλά τιμαλφή αλλά, σίγουρα, θα βρει και πλήθος ανθράκων. Η αναλογία είναι συνάρτηση του πνευματικού επιπέδου του αναζητητή. Άρα, οι μη νόον έχοντες (λόγω ηλικίας ή οκνηρίας) είναι βέβαιο ότι θα αλιεύσουν άνθρακες. Και, αγνοόντες, θα επιχαίρουν. Πρώτα και πολυάριθμα θύματα, οι νέοι. Τα μέχρι τώρα μηνύματα είναι ευανάγνωστα και θυμοφθόρα. Και είμαστε στην αφετηρία της αποσυνθετικής διαδικασίας. Αναμένεται – εάν αυτή την πορεία ακολουθήσουμε – η δημιουργία της ανεγκέφαλης κοινωνίας που θα έχει βασικό χαρακτηριστικό την μήσκεψη. (Επειδή εισάγω αυθαίρετα τον νεολογισμό, αποσαφηνίζω: μήσκεψη σημαίνει απουσία σκέψης, ανενεργός νους). Τους αρχιτέκτονες της απαιδευσίας και της αθλιότητας της κοινωνίας τους εχθρεύομαι. Αν είχα τη δυνατότητα, θα τους εξόντωνα, χωρίς ίχνος τύψης (βάρβαρο! Αναγκαίο, όμως). Τα θύματά τους (ων ουκ έστιν αριθμός!) τα λυπάμαι. Θα ήθελα να τα λυτρώσω. Αλλά στέκουν αρνητικά σε κάθε προσπάθεια για λύτρωσή τους. Αρνούνται να κινήσουν το χέρι τους, ζητώντας απαλλαγή από το σκότος που τους περιβάλλει. Μια άλλη κατηγορία είναι οι άνθρωποι που έχουν αγαθή προαίρεση αλλά τελούν σε πλάνη. Κρίμα. Έχουν καλές προθέσεις, μα εγκλωβίζονται. Δεν έχουν διαχωρίσει βασικές έννοιες και απλές αλήθειες. Θητεύουν στα πλαστά παραμύθια ενός κόσμου αδιέξοδου κι αποστρέφονται πραγματικότητες αδιαφιλονίκητες. Και μ’ αυτούς, πέρα από το να τους ελεεινολογήσεις, κουβέντα δε γίνεται. Μόλις ακούσουν πως η κοινωνία δε διορθώνεται, όσο θα υπάρχει εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, κοιτάζουν ύπουλα και αμέσως φτιάχνουν «φάκελο» για τον διασπορέα καινών δαιμονίων. Αμέσως καταγράφουν στη χορεία των κομμουνιστών τον αιρετικό και επίβουλο που επαγγέλλεται ανατροπή όλων των κακώς εχόντων και οικοδόμηση ενός κόσμου με ευκοσμία, με δικαιοσύνη, με ζωή για κάθε επί γης ζωή. Αυτές οι απλές επισημάνσεις μπορούν να επικυρωθούν κάθε στιγμή. Το φαινόμενο είναι ευεξήγητο. Χιλιάδες χρόνια το κακό και το καλό αντιπαλεύουν. Το κακό θεωρείται νόμιμο. Άρα, έχει κάθε δικαίωμα να παλεύει και η πάλη του λογαριάζεται θεμιτή. Το καλό λογαριάζεται παράνομο (δηλ. η παράνοια σε όλο το μεγαλείο της!) και στερείται κάθε δικαιώματος αγώνα και προσπάθειας για επιβολή και επικράτηση. Τώρα, εσύ που διαβάζεις αυτές τις σκέψεις υπάγεσαι σε κάποια κατηγορία, ασφαλώς. Και, αναγκαία, η τύχη των σκέψεών μου εξαρτάται από το πού είσαι ενταγμένος. Εάν η τύχη είναι ευνοϊκή, εάν έχεις διαβεί τον Ρουβίκωνα της απαιδευσίας και μπήκες στη χώρα της διαλεχτικής σκέψης, θα αρθρώσεις κουβέντα συνετή ή θα κάνεις σκέψη θετική και δημιουργική. Αν όχι, το σημείωμα θα καταλήξει στον κάλαθο των αχρήστων και επιβλαβών και στο «φάκελό» μου θα σημειώσεις αυτάρεσκα: αμετανόητος! Όπως κι αν έχει, αισθάνομαι ικανοποίηση. Αν υπήρξα τυχερός, γι’ αυτό καθαυτό το γεγονός της ευτυχούς συγκυρίας. Αν όχι, από απλή μεγαθυμία απέναντί σου, όσο κι αν αμφιβάλλεις για το τελευταίο. Γιατί μόνο ν’ αμφιβάλλεις είναι φυσικό…