Πολλάκις, πολλοί αναφέρονται στην «κόκκινη γραμμή»,
αν πρέπει, να την ξεπερνάς, οιαδήποτε στιγμή!
Αλλά, ποια είναι αυτή η γραμμή και γιατί είναι το όριο,
που, αν την περνάς απερίσκεπτα, μπαίνεις στο περιθώριο;
Προφανώς, είναι η αλήθεια, που ισχύει στους αιώνες,
και γι αυτήν υπάρχουν νόμοι, που έχουν γίνει με αγώνες.
Και πολλοί είναι οι φίλοι, και οι νουνεχείς πολίτες,
που ομνύουν στο όνομά της και γι αυτό δεν είναι αγύρτες.
Μα, ποια είναι η αλήθεια, στη ζωή στην κοινωνία,
που, όλοι πρέπει να την ξέρουν, να ‘χουν και την αγωνία,
κι ισχύει απαράλλαχτα, για καλούς και για κακούς,
κι όχι μόνο στους «έχοντες» μα και στους «εδικούς»;
Μια τεράστια αλήθεια είναι ο γάμος σαν θεσμός,
που φτιάχνει τις οικογένειες και είναι ο κορμός,
της κοινωνίας, των εθνών, του ανθρωπίνου γένους,
και τους σιμώνει πιο κοντά, δεν τους αφήνει ξένους.
Αλλά, μια οικογένεια για να ‘ναι και σωστή,
τους νόμους πρέπει να τηρεί και να ‘ναι αποδεκτή.
Πρέπει γάμος να γίνεται με άνδρα και γυναίκα.
Κι όχι Γιάννης το Θόδωρο κι η Μαίρη την Αλέκα!
Κι αυτή είναι μια κόκκινη γραμμή, που αν την ξεπερνάς,
ζεις στο αφύσικο, στο ανώμαλο, δεν πρέπει να ξεχνάς.
Ξέρε το δε, πως κι η ζωή συνέχεια για να έχει,
θέλει ανδρόγυνα σωστά, οικογένεια που προσέχει.
Κι αυτή την κόκκινη γραμμή, ποτέ μην προσπερνάς
κι ούτε σου επιτρέπεται, να την υποτιμάς.
Γιατί, απ’ την αρχαιότητα, όποιος τα εσκαμμένα,
περνά, αφήνει φυσική ζωή και πάει στα … καμένα!
Αθ. Παπατριανταφύλλου
