Αφορμή να γράψω το παρόν είναι το πρόγραμμα που δημοσιεύτηκε για τις εκδηλώσεις των Φανών, στο οποίο αναγράφεται ότι την Παρασκευή 24 Φεβρουαρίου θα χορέψει στην κεντρική πλατεία ο Φανός «Κόζιανη». Ο Φανός όμως ανήκει σε γειτονιά και όχι σε κάποιον σύλλογο. Είναι λάθος και αγνοείται η παράδοση μας. Δεν έχει κανείς το δικαίωμα να αυθαιρετεί. Είχα κάνει προ ετών κάποιες προτάσεις στον δραστήριο σύλλογο «Κόζιανη», που έχει στέκι στη πλατεία Ζωγραφίδου, και είναι γειτονιά με τον χώρο όπου γινότανε ο Φανός «Στ’ Λάτσκσ’ τ’πηγαδ’». Ο Φανός γινότανε στην οδό Παύλου Χαρίση, γειτονιά μου, και μαζεύαμε οι μικροί με τα «μπακαρένια» πιάτα
παράδες. Ο Φανός ήταν ο καλύτερος την παλιά εποχή. Στην επιτροπή ήταν και ο Γρηγόρης Κρικόρης, παππούς του προέδρου του συλλόγου «Κόζιανη». Πρότεινα λοιπόν να αναλάβουν την αναβίωση του φανού, δημοσιεύοντας και την ιστορία του Φανού, πράγμα που έκαναν.
Συνεπώς, πρέπει να είναι ταυτισμένοι με τον Φανό «Στ’ Λάτσακ’ τ’ πηγάδ’». Και ως Αντιδήμαρχος Πολιτισμού ο πρόεδρος του συλλόγου «Κόζιανης» οφείλει να προβάλλει τον Φανό που είναι συνδεδεμένος με τη τοπική ιστορία. Την πρωτοβουλία για την ανάδειξη του Φανού καθώς και τη χρηματοδότηση είχε ο πατέρας του Γ. Λασσάνη, Ιωάννης Λάτσκος.
Επανέρχομαι με νέα πρόταση προς τον Αντιδήμαρχο πολιτισμού: Στην πλατεία Ζωγραφίδου, όπου και το στέκι της «Κόζιανη», βρίσκεται ο παλιός αλευρόμυλος του Χασάπη. Να τον κηρύξουν διατηρητέο και να τον μεταβάλουν σε Μουσείο, όπως έχει κάνει και ο Δήμαρχος τον Τρικάλων (που είναι πολύ μπροστά). Αυτός μετέβαλε τους μύλους «Όμιλος Ματσοπούλου-Κυλινδρόμυλοι» σε Μουσείο, το οποίο ανέδειξε μάλιστα η Κοζανίτισσα Βάλια Αμοιρίδου, αρχαιολόγος-ιστορικός με μεταπτυχιακό στη Μουσειολογία, κόρη του δικηγόρου Γεωργίου Αμοιρίδη. Η ίδια, επίσης, έχει σχεδιάσει και τη μετατροπή του εργοστασίου «Κλωστουφαντουργία Λαναρά» της Νάουσας σε Μουσείο. Άρα έχουμε και τον κατάλληλο επιστήμονα δικό μας για τον σχεδιασμό του Μουσείου.
Καλό θα ήταν επίσης να ενδιαφερθεί ο Αντιδήμαρχος πολιτισμού να μεταβάλουν τα δυο εναπομείναντα Ταμπακαριά (Βυρσοδεψεία) σε Μουσεία, όπως έχω προτείνει πολλές φορές, γιατί είναι συνδεμένα με την τοπική ιστορία. Τους προηγούμενους αιώνες υπήρχαν 60 Ταμπακαριά στην πόλη, στα οποία εργάζονταν 1.200 Κοζανίτες, ενώ γινόταν και εξαγωγή δερμάτων και υποδημάτων στο εξωτερικό.
Τέτοιου είδους έργα είναι απαραίτητα για την Πολιτιστική προβολή της πόλης μας αλλά αποτελούν και ιστορική παρακαταθήκη. Αναμένουμε λοιπόν πρωτοβουλίες.
