Κύµα αυτοκτονιών από πολίτες σε απόγνωση. Η ευθύνη των σατανικών διαχειριστών της υγειονοµικής κρίσης σε φόντο Αποκάλυψης. Toυ Κωνσταντίνου Βαθιώτη, Αναπλ. Καθηγητή Νοµικής Σχολής ∆.Π.Θ.

Υποτίθεται ότι βρισκόµαστε στην καρδιά του “δεύτερου κύµατος” του
κορωνοϊού που –ω του θαύµατος– χτυπά ταυτοχρόνως όλη την Ευρώπη, λες
και είναι τηλεκατευθυνόµενος! Κάποιοι “ειδικοί”-προφήτες το είχαν
προσδιορίσει µε χρονική ακρίβεια ήδη από τον Μάρτιο, ενώ κάποιοι άλλοι
προφήτευσαν ήδη την έλευση και “τρίτου κύµατος” κορωνοϊού µέσα στους
επόµενους µήνες.
Πέρα από το γεγονός ότι η χρήση του όρου “πρώτο, δεύτερο, τρίτο κ.ο.κ.
κύµα” (σε συνδυασµό µε το υπερφυσικό χάρισµα που εµφανίζονται να
διαθέτουν οι διαχειριστές της υγειονοµικής κρίσης, ώστε να µπορούν να
µαντεύουν την έλευσή τους) θυµίζει περισσότερο προγραµµατισµένη
επιδροµή αεροσκαφών à la Pearl Harbor (nota bene: το τρίτο κύµα
επιδροµής από τα ιαπωνικά αεροσκάφη µαταιώθηκε τελικώς) και λιγότερο
κλιµακωτή εξάπλωση ενός ιού, ουδεµία αµφιβολία υπάρχει ότι ένα άλλο
κύµα, ιδιαιτέρως ανησυχητικό, αρχίζει να σαρώνει την χώρα µας: το κύµα
των αυτοκτονιών.
Σύµφωνα µε τα δηµοσιεύµατα της 14ης ∆εκεµβρίου 2020, µία ακόµη
αυτοκτονία εξαιτίας της εφαρµογής του απάνθρωπου “lockdown” µέσα σε
κλίµα εδραιωµένης τροµοκρατίας ήρθε να προστεθεί στην ολοένα και
περισσότερο διογκούµενη λίστα των αυτοχείρων, τους οποίους οι
υποτεταγµένες στον διαβολικό “αόρατο µαριονετίστα” κυβερνήσεις
σχεδόν όλων των κρατών αντιµετωπίζουν στυγνά ως αµελητέες
“παράπλευρες απώλειες”.
Οι κυβερνήσεις αυτές φαίνεται ότι ασπάζονται τις θέσεις του David Hume (βλ.
την πραγµατεία του “On suicide”, 1783, 18), ο οποίος πρέσβευε ότι «ένας
άνθρωπος που αποσύρεται από τη ζωή δεν προκαλεί βλάβη στην
κοινωνία: παύει απλώς να την ωφελεί» (“A man who retires from life does
no harm to society: He only ceases to do good”). Η αυτοκτονία, κατέληγε ο
Hume, είναι «ο µόνος τρόπος µε τον οποίο µπορούµε να είµαστε χρήσιµοι
στην κοινωνία, δίνοντας ένα παράδειγµα που, αν το µιµηθούν κι άλλοι, θα
διατηρούσε για τον καθένα τη δυνατότητα ευτυχίας στη ζωή του και θα τον
απάλλασσε αποτελεσµατικά από κάθε κίνδυνο δυστυχίας» (επ’ αυτών βλ.
Simon Critchley, Σηµειώσεις περί αυτοκτονίας, µτφ.: Μυρσίνη Γκανά, εκδ.
Ποταµός, Αθήνα 2018, σελ. 32-33).
∆εν πρέπει, λοιπόν, να ξαφνιαστούµε αν, σε αυτήν την ανάποδη εποχή που
ζούµε, η προκλητική αναλγησία των πολιτικών και των “ειδικών” για τις
πληθαίνουσες αυτοκτονίες διολισθήσει κάποια στιγµή σε προτροπή για την
τέλεσή τους! Αυτό ακριβώς συµβαίνει στο µυθιστόρηµα επιστηµονικής
φαντασίας του Π. Ντ. Τζέηµς “Τα παιδιά των ανθρώπων” (“Children of
men”· µτφ.: Σώτη Τριανταφύλλου, εκδ. Πατάκη, Αθήνα 2006), γραµµένο το
1992, αλλά πραγµατευόµενο µια δυστοπία που τοποθετείται χρονικά στο έτος
2021 (η κινηµατογραφική εκδοχή της εκτυλίσσεται το 2027): Ο πλανήτης
µαστίζεται από στειρότητα κι έτσι το ανθρώπινο είδος απειλείται µε
εξαφάνιση. Όλος ο κόσµος κυβερνάται από αυταρχικά καθεστώτα που έχουν
ψύχωση µε την εσωτερική ασφάλεια, απειλούµενη από ανεξέλεγκτες ροές
παράνοµων µεταναστών. Σε αυτό, λοιπόν, το δυστοπικό φόντο, οι υπέργηροι
πολίτες ενθαρρύνονται να αυτοκτονήσουν για το ευρύτερο καλό,
κάνοντας χρήση ενός ναρκωτικού που ονοµάζεται “Γαλήνη” (βλ. και Critchley,
ό.π., σελ. 51-52).
Παρόµοιο φαινόµενο καταγράφεται και στην πραγµατεία του Sir Thomas More
µε τίτλο “Ουτοπία”, η οποία κυκλοφόρησε για πρώτη φορά το 1516 στα
λατινικά µε τον τίτλο “Για την άριστη κατάσταση της πολιτείας και για το
καινούργιο νησί Ουτοπία” [“De optimo statu reipublicae deque nova insula
Utopia”]. To κρίσιµο χωρίο που αφορά την αυτοκτονία είναι το ακόλουθο:
«Εάν, εκτός που είναι αθεράπευτη, η ασθένεια προκαλεί και ασταµάτητο
βασανιστικο πόνο, µερικοί ιερείς και κυβερνητικοί αξιωµατούχοι
επισκέπτονται το πρόσωπο που ανέφερα και του λένε τα εξής περίπου: Ας
δούµε τα πράγµατα όπως είναι. Ποτέ δεν θα µπορέσεις να ζήσεις
φυσιολογικά. Φέρνεις µονάχα ενόχληση στους άλλους και βάρος στον εαυτό
σου – στην πραγµατικότητα ζεις µια µεταθανάτια ζωή. Γι’ αυτό, γιατί να
συνεχίσεις να τρέφεις τα µικρόβια; Εφ’ όσον η ζωή σού είναι βάρος, γιατί
διστάζεις να πεθάνεις; Είσαι φυλακισµένος σε µια αίθουσα
βασανιστηρίων – γιατί δεν δραπετεύεις να γλυτώσεις σ’ έναν καλύτερο
κόσµο;» (More, Η Ουτοπία, µτφ.: Γ. Καραγιάννης, εκδ. Κάλβος, Αθήνα 1984,
σελ. 105· πρβλ. την αναφορά του John Donne, Biathanatos, Περί
αυτοκτονίας, µτφ.: Μαρία Γιούνη, εκδ. Βάνιας, 1994, σελ. 27: «στην Κέα οι
ασύµφοροι γέροντες έπαιρναν µόνοι τους δηλητήριο, κι αυτό το έκαναν
στεφανωµένοι µε γιρλάντες, σαν θριαµβευτές επί της ανθρώπινης
αθλιότητας»).

Άραγε, είναι τυχαίο ότι αυτοκτονίες ως “παράπλευρες απώλειες” δεν
προκάλεσε µόνο ο “αόρατος εχθρός” της 11ης Μαρτίου 2020 (ηµέρα
κήρυξης της πανδηµίας από τον Π.Ο.Υ.) αλλά και ο συνωνόµατος “αόρατος
εχθρός” της 11η Σεπτεµβρίου 2001 (ηµέρα τροµοκρατικής επίθεσης στους
∆ίδυµους Πύργους από την Αλ Κάιντα);
Το 2001 αναγκάζονταν να πηδήξουν στο κενό οι εγκλωβισµένοι στα
φλεγόµενα κτήρια αθώοι πολίτες, µην αντέχοντας άλλο να εισπνέουν
τους καπνούς. Αξίζει να θυµηθούµε την φωτογραφία που είχε τραβήξει την
ηµέρα εκείνη ο φωτογράφος Richard Drew την στιγµή της κάθετης-ανάποδης
πτώσης ενός εργαζοµένου στον έναν από τους δύο Πύργους του Παγκόσµιου
Κέντρου Εµπορίου και η οποία είναι γνωστή µέχρι σήµερα µε τον τίτλο “The
Falling Man”. Ο άνθρωπος αυτός ήταν ένας από τους 200 παγιδευµένους
στους πάνω ορόφους των ουρανοξυστών, οι οποίοι, όντας σε απόγνωση
λόγω της αποπνικτικής ατµόσφαιρας, αναγκάστηκαν να βουτήξουν στο
κενό. Αυτές ήταν οι “παράπλευρες απώλειες” της 11ης Σεπτεµβρίου.
Το 2020 αναγκάζονται να πηδήξουν στο κενό ή να τερµατίσουν µε άλλον
τρόπο την ζωή τους οι λόγω “lockdown” εγκλωβισµένοι στα σπίτια τους
αθώοι πολίτες, µην αντέχοντας άλλο να έρχονται αντιµέτωποι µε τον
διαφαινόµενο εφιάλτη της οικονοµικής τους καταστροφής. Αυτές είναι οι
παράπλευρες απώλειες της 11ης Μαρτίου (αυτοκτονίες, βεβαίως, είχαν
σηµειωθεί και επί εποχής µνηµονίων, αλλά και πάλι “δεν καιγόταν καρφάκι”
σε κανέναν πολιτικό).
Η τελευταία δηµόσια καταγραφή αυτοκτονίας αφορούσε έναν 64χρονο
κάτοικο Βόλου, ο οποίος βρέθηκε απαγχονισµένος µέσα στην καφετέριά
του. Σηµειώνεται, µάλιστα, ότι στην τελευταία ανάρτησή του στο facebook είχε
γράψει τα ακόλουθα λόγια, δηλωτικά της απόγνωσής του: «Τελικά δεν ξέρω
πόσοι θα επιβιώσουν µετά από τα τραγικά και ελλιπή µέτρα που παίρνουν µε
δικτατορικό τρόπο οι κυβερνώντες που αυτοί δεν έχουν να χάσουν τίποτα…
από τον µισθό τους, πόσες επιχειρήσεις θα αφανιστούν. Εκείνο που είναι
επικίνδυνο θα το πω µε τα λόγια του Αϊνστάιν: Ο κόσµος θα υποφέρει όχι
από εκείνους που κάνουν το κακό, αλλά από εκείνους που τους
βλέπουν και δεν µιλάνε !!!!!! Καληνύχτα».
Θα ήταν πολύ σηµαντικό να υπάρξει στατιστική καταγραφή των
αυτοκτονιών που έχουν τελεσθεί στην χώρα µας από τον Μάρτιο 2020
µέχρι σήµερα, ώστε να γίνει αντιληπτή η επικίνδυνη δυναµική του
κύµατος των αυτοκτονιών. Σηµειωτέον ότι, σύµφωνα µε γερµανικό
δηµοσίευµα της 7ης Σεπτεµβρίου 2020, σε συνέδριο που διοργανώθηκε από
το Πανεπιστήµιο La Sapienza της Ρώµης µε αντικείµενο την αυτοκτονία και
την δηµόσια υγεία, ανακοινώθηκε ότι στην Ιταλία από τον Μάρτιο έχουν
καταγραφεί συνολικά 71 αυτοκτονίες και 46 απόπειρες, συνδεόµενες άµεσα
ή έµµεσα µε τον κορωνοϊό. Ειδικότερα, έγινε λόγος για τρεις κατηγορίες
προσώπων (ιδίως ανδρών) που απειλούνται από το κύµα των αυτοκτονιών:
Στην πρώτη κατηγορία ανήκει το προσωπικό υγείας που δίνει την µάχη του
ενάντια στον κορωνοϊό προσφέροντας υπηρεσίες στην πρώτη γραµµή. Στην
δεύτερη κατηγορία ανήκουν όσοι διαγιγνώσκονται θετικοί στον κορωνοϊό.
Τέλος, στην τρίτη κατηγορία, που είναι και η πολυπληθέστερη, ανήκουν όσοι
υποφέρουν από τις οικονοµικές επιπτώσεις των δρακόντειων µέτρων
υγειονοµικής διαχείρισης (βλ. την ανάρτηση εις:
https://kurier.at/chronik/welt/corona-krise-psychiater-beklagen-suizidwelle-initalien/401023949).
Αν η ∆ικαιοσύνη λειτουργούσε υποδειγµατικά, εκπληρώνοντας την
αποστολή που της έχει ανατεθεί στο πλαίσιο ενός κράτους ∆ικαίου, θα
έπρεπε να είχε αναδείξει κάποια γενναία εισαγγελική φωνή, η οποία,
υπηρετώντας το Φως, την Αλήθεια και τον Άνθρωπο, θα είχε θέσει επί
τάπητος το ζήτηµα της ποινικής ευθύνης όλων αυτών των µισάνθρωπων
διαχειριστών της υγειονοµικής κρίσης που εδώ και δέκα µήνες κρατούν
στα χέρια τους έναν φρικτό βούρδουλα µε τον οποίο µαστιγώνουν
ανηλεώς τους πολίτες, χύνοντας ανείπωτο δηλητήριο στις ανθρώπινες ψυχές
και δίνοντας την εντύπωση ότι όλος αυτός ο αξιοθρήνητος θίασος που
παρελαύνει καθηµερινά από την πασαρέλα των Μέσων Μαζικής
Επιδροµής έχει ξεπηδήσει µέσα από κάποιο µυστικό εωσφορικό τάγµα
που επί πολλά χρόνια εκπαίδευε τα µέλη του στο ρούφηγµα του αίµατός
µας κατ’ αποµίµησιν σατανιστικών τελετών ευρείας κλίµακας.
Αν υπήρχε τέτοιο πρόσωπο την σήµερον ηµέραν, θα µπορούσε να είχε
αξιοποιήσει την πρόταση ενός Μεσολογγίτη εισαγγελέως, προτύπου
ανθρωπιάς, ευγένειας, ευρύτερης παιδείας, µε αγάπη και για την λογοτεχνία:
του Σπύρου Κανίνια. Μάλιστα, στην δίκη κατά των συνταγµαταρχών, είχε
κάνει αναφορά στον παλαµικό “∆ωδεκάλογο του γύφτου”, χαρακτηρίζοντας
την 21η Απριλίου 1967 «Τέρας για να φοβηθής και µαζί για να γελάσης».
Πόσο επίκαιρη η φράση του αυτή για το σηµερινό καθεστώς της Νέας
Αντίχριστης ∆ικτατορίας που υλοποιείται από έναν εκ των χειρότερων και
πιο επικίνδυνων πρωθυπουργών που είχε ποτέ η χώρα µας!

∆ική του ήταν η εισαγγελική πρόταση που είχε γίνει δεκτή από το Συµβούλιο
Πληµµελειοδικών Θεσπρωτίας το 1963 (Ποινικά Χρονικά 1963, 179), όταν
ενώπιόν του είχε αχθεί προς κρίσιν ένα για την εποχή εκείνη σπάνιο
περιστατικό: Ο κατηγορούµενος είχε παραπεµφθεί να δικασθεί για
συµµετοχή σε αυτοκτονία (άρ. 301 ΠΚ) της γυναίκας του, η οποία στις 26
Οκτωβρίου 1962 µην αντέχοντας άλλο τα µαρτύρια που υφίστατο από τον
τυραννικό σύζυγό της (την «κατατυραννούσε παντοιοτρόπως») έπεσε στον
ποταµό Θύαµη, απ’ όπου «παρατυχόντες ποιµένες την ανέσυραν ηµιθανή»
(εφεξής: “υπόθεση του ποταµού Θύαµη”).
Το εκδοθέν βούλευµα, που, σύµφωνα µε την επισήµανση του Ιακώβου
Ζαγκαρόλα (στο σηµείωµα που έγραψε παρά τον πόδα του βουλεύµατος),
συνιστά το πρώτο νοµολογιακό δεδοµένο για το εν θέµατι έγκληµα,
τροφοδοτεί τον θεωρητικό προβληµατισµό κατά πόσον για την στοιχειοθέτηση
του εγκλήµατος της συµµετοχής σε αυτοκτονία αρκεί το κλίµα τροµοκρατίας
που ο δράστης καλλιεργεί συστηµατικώς µε την συµπεριφορά του σε
βάρος του θύµατος ή, αντιθέτως, αν απαιτείται γλωσσική επικοινωνία
µέσω της οποίας ο δράστης εξαίρει την ιδέα της αυτοκτονίας. Σηµειωτέον
ότι η αυτοκτονία (ή η απόπειρα αυτοκτονίας) της κακοποιηµένης γυναίκας
είναι το ανάστροφο φαινόµενο της θανάτωσης του τυραννικού συζύγου:
στην µεν πρώτη περίπτωση το µαρτύριο τερµατίζεται µε αυτοπροσβολή,
στην δε δεύτερη µε ετεροπροσβολή.
Βάσει των όσων κατέθεσαν οι µάρτυρες στην “υπόθεση του ποταµού Θύαµη”,
ο κατηγορούµενος ήταν µοχθηρός και την βασάνιζε, ήταν «πανούργος και την
έκανε να θέλη τον θάνατό της», «την έριξε σε µελαγχολία… την έδερνε» και
την άφηνε νηστική. Από την άλλη πλευρά, η παθούσα «ήταν καλή γυναίκα,
αγαπούσε τον άνδρα της και τα παιδιά της… δεν άνθεξε στα µαρτύρια που
τραβούσε… συχνά έφευγε και πήγαινε στη µητέρα της…».
∆εδοµένου ότι στα εγκλήµατα που βασίζονται σε µια επικοινωνιακήδιαδραστική σχέση ανάµεσα στον δράστη και το θύµα, όπως π.χ. στην
απάτη και την εκβίαση, για την κατάφαση της ποινικής ευθύνης του δράστη
δεν απαιτείται οπωσδήποτε κάποια ρητή δήλωση που εξωθεί το θύµα
στην αυτοπροσβολή αλλ’ ως τρόπος τέλεσης του εγκλήµατος γίνεται δεκτή και
η συµπερασµατικά συναγόµενη (σιωπηρή) δήλωση, όµοιας
αντιµετώπισης χρήζει και η ερµηνεία της κατάπεισης ως τρόπου τελέσεως
της συµµετοχής σε αυτοκτονία· άλλωστε, η κατάπειση ως µια διακεκριµένη
περίπτωση πρόκλησης αποφάσεως (στο πλαίσιο της ηθικής αυτουργίας) είναι
αυτονόητο ότι αποτελεί µορφή επικοινωνίας µεταξύ πείθοντος και
πειθοµένου. Συνεπώς, όταν το κλίµα που έχει διαµορφωθεί από τον δράστη
σε βάρος του θύµατος δεν είναι απλώς δυσάρεστο, αλλά εγγίζει τα όρια µιας
σχεδόν καθηµερινής απάνθρωπης τυραννίας, τότε ουδεµία αµφιβολία
υπάρχει ότι µέσω ακριβώς ενός τέτοιου κλίµατος ο δράστης προσπαθεί να
πετύχει εµπράκτως ό,τι δεν µπορεί ή δεν θέλει να πετύχει µε τα λόγια.
Κατά την αποφθεγµατική ρήση του εισαγγελέως Κανίνια: «Πειθούς
δηµιουργός καθίσταται τις ου µόνον διά των λόγων, αλλά και διά των
έργων (ου µόνον οµιλών, αλλά και πράττων)».
Ταυτοχρόνως, όµως, η “υπόθεση του ποταµού Θύαµη” δίδει µια εξαιρετική
αφορµή να στρέψουµε την προσοχή µας στο εξής λεπτό σηµείο: Συµµετοχή
σε αυτοκτονία µπορεί να υφίσταται µόνο όταν ο αυτόχειρας είναι σε θέση να
λάβει και να υλοποιήσει αυτόνοµα-αυτοπροαίρετα την αυτοκτονική
απόφαση, η οποία κατά τούτο πρέπει να είναι προϊόν ελεύθερης,
συνειδητής και υπεύθυνης στάθµισης όλων των pro et contra παραµέτρων
(για την εύλογη απορία πώς µπορεί η αυτονοµία να είναι συνεπής µε την
οριστική απόφαση του ανθρώπου να εγκαταλείψει την αυτονοµία του βλ. τις
αναφορές του Critchley, ό.π., σελ. 54, ο οποίος εξετάζει την αυτοκτονία ως
“ανορθολογικό άλµα”).
Αν, όµως, η απόφαση του αυτόχειρα είναι προϊόν ελαττωµατικής βούλησης,
π.χ. επειδή στηρίχθηκε σε πλάνη ως προς τη βλαπτικότητα της πράξης του ή
σε ψυχική πίεση λόγω απειλών ή σωµατικής βίας, τότε συµµετοχή τρίτου
σε αυτοκτονία δεν είναι νοητή (για την αντίθετη άποψη που αρνείται το
αυτοπροαίρετο της αυτοκτονικής αποφάσεως µόνο όταν ο αυτόχειρας είναι
ανίκανος προς καταλογισµόν ή ενεργεί υπό την πίεση µιας καταστάσεως
ανάγκης που αποκλείει τον καταλογισµό βλ. την αναφορά του γράφοντος στο
σχόλιό του υπό την υπ’ αριθµ. 1088/2013 αρεοπαγιτική απόφαση, Ποινικά
Χρονικά 2015, σελ. 134). Αντιθέτως, στο προσκήνιο έρχεται το έγκληµα της
ανθρωποκτονίας εκ προθέσεως την οποία διαπράττει αφανώς και ύπουλα
όποιος έχει προκαλέσει την πλάνη (οπότε αποκτά γνωστική κυριαρχία επί
του θύµατος) ή, αντιστοίχως, την ψυχική πίεση που οδήγησε στην
υλοποίηση της αυτοκτονικής απόφασης εκ µέρους του θύµατος (οπότε
αποκτά βουλητική κυριαρχία επί του θύµατος). Με την ίδια λογική, ο
καλλιεργητής του καθηµερινού κλίµατος κατατροµοκράτησης του
µετέπειτα αυτόχειρα δεν συµµετέχει απλώς σε αυτοκτονία, αλλά πολύ
περισσότερο είναι ο υποκρυπτόµενος µαριονετίστας που δι’ αυτού του
σατανικού τρόπου στρέφει το θύµα εναντίον του εαυτού του,
χειραγωγώντας το σαν µια άβουλη µαριονέτα.
Για τους εξοικειωµένους µε την τεχνική ορολογία του ουσιαστικού
Ποινικού ∆ικαίου, ανακύπτει εδώ ένα ποινικό φαινόµενο που δεν είναι
πάντοτε ευχερώς αναγνωρίσιµο ούτε από τους φοιτητές της Νοµικής ούτε από
τον ερµηνευτή ή εφαρµοστή του Ποινικού ∆ικαίου: ο λόγος για την έµµεση
αυτουργία. Περί αυτής πρόκειται, µεταξύ άλλων, όταν το επελθόν
αποτέλεσµα δεν δύναται να χρεωθεί στο ίδιο το αυτοπροσβαλλόµενο
θύµα, επειδή η πράξη του δεν συνιστά “ποινικώς αξιόποινη αδικοπραγία”
– στο “ποινικό ευαγγέλιο”, δηλ. στον Ποινικό Κώδικα, δεν τυποποιείται
έγκληµα αυτοπροσβολής. Εν τούτοις, το επίµαχο αποτέλεσµα δύναται και
επιβάλλεται να χρεωθεί στον αφανή Σατανά που ως “αόρατος εχθρός” του
θύµατος το εξωθεί στην αυτοπροσβολή µε χρήση απατηλών ή
εξαναγκαστικών µέσων. Πρόκειται, λοιπόν, για έµµεσο αυτουργό, ακριβώς
επειδή η δράση του δεν είναι άµεσα ορατή!
Υπό αυτό το πρίσµα, στην “υπόθεση του ποταµού Θύαµη” θα ήταν
ορθότερο να είχε κριθεί ότι ο τυραννικός σύζυγος ευθυνόταν ως δράστης
απόπειρας ανθρωποκτονίας κατ’ έµµεση αυτουργία και όχι απλώς ως
συµµέτοχος σε αυτοκτονία. Αντίστοιχη ήταν η αξιολόγηση που είχε γίνει προ
85 ετών από το Μικτό Ορκωτό Εφετείο της Φρανκφούρτης στην γερµανική
“υπόθεση Hildegard Höfeld”, η οποία εµφανίζει µεγάλη οµοιότητα µε την
ελληνική “υπόθεση του ποταµού Θύαµη”: Την νύχτα της 4ης προς 5η
∆εκεµβρίου 1934 η δεκαπεντάχρονη παθούσα, υπό την επίδραση της
ψυχοσωµατικής βίας που της ασκούσαν συστηµατικώς οι γονείς της,
πήδησε από γέφυρα στον ποταµό Μάιν της Φρανκφούρτης, τελικώς όµως
γλύτωσε τον θάνατο. Όπως χαρακτηριστικά είχε καταθέσει η παθούσα στην
δίκη που διεξήχθη σε βάρος των γονέων της για απόπειρα φόνου κατ’ έµµεση
αυτουργία (τους επεβλήθη ποινή καθείρξεως 15 ετών), «φοβόταν τον
πατέρα της περισσότερο απ’ ό,τι το κρύο νερό του ποταµού στον οποίο
έπεσε» (για την υπόθεση αυτή βλ. Rosenau, εις: StGB, Leipziger Kommentar,
2018, § 211, αριθµ. περ. 99, όπου περαιτέρω παραποµπές). Αν
προσαρµόσουµε την φράση αυτή στην εποχή του κορωνοϊού, δεν θα ήταν
άστοχο να ισχυριστούµε ότι κάθε υποψήφιος αυτόχειρας φοβάται το
διαρκώς παρατεινόµενο “lockdown” και τις ζοφερές του οικονοµικές
συνέπειες περισσότερο από τον ίδιο τον θάνατο!
Ο παραλληλισµός του έµµεσου αυτουργού µε τον Σατανά όχι µόνο δεν είναι
αυθαίρετος, αλλά µπορεί να συνδυασθεί περίφηµα και µε τον τρόπο δράσης
του ίδιου του Σατανά σε βάρος του Ιησού Χριστού κατά τον χρόνο
παραµονής του στην έρηµο, όπου ενήστευσε επί 40 ηµέρες. Όπως µας
πληροφορεί ο Ευαγγελιστής Ματθαίος (4, 2) «παραλαµβάνει αὐτὸν ὁ
διάβολος εἰς τὴν ἁγίαν πόλιν, καὶ ἵστησιν αὐτὸν ἐπὶ τὸ πτερύγιον τοῦ ἱεροῦ καὶ
λέγει αὐτῷ· εἰ υἱὸς εἶ τοῦ Θεοῦ, βάλε σεαυτόν κάτω· γέγραπται γὰρ ὅτι τοῖς
ἀγγέλοις αὐτοῦ ἐντελεῖται περὶ σοῦ, καὶ ἐπὶ χειρῶν ἀροῦσί σε, µήποτε
προσκόψῃς πρὸς λίθον τὸν πόδα σου».
Αλλ’ ο Ιησούς απέκρουσε τον πειρασµό της αυτοκτονίας στον οποίο
επεχείρησε ο διάβολος να τον εµβάλει, αποστοµώνοντάς τον µε την εξής
φράση: «πάλιν γέγραπται, οὐκ ἐκπειράσεις Κύριον τὸν Θεόν σου» (για
τον συσχετισµό αυτοκτονίας και σατανικής επίδρασης βλ. την πράξη του
Ιούδα, ο οποίος «ῥίψας τὰ ἀργύρια ἐν τῷ ναῷ ἀνεχώρησε, καὶ ἀπελθὼν
ἀπήγξατο»· στο Κατά Ιωάννην Ευαγγέλιο [13, 2] διαβάζουµε: «δείπνου
γενοµένου, τοῦ διαβόλου ἤδη βεβληκότος εἰς τὴν καρδίαν Ἰούδα Σίµωνος
Ἰσκαριώτου ἵνα αὐτὸν παραδῷ […]»). Ως εκ τούτου, κάθε αυτοκτονία είτε εν
αποπείρα είτε τετελεσµένη, είναι ερµηνεύσιµη ως πειρασµικό έργο του
διαβόλου που δρα –όπως πάντοτε– ύπουλα (και συνήθως
παρασκηνιακά), µε ποινικούς δηλαδή όρους: ως έµµεσος αυτουργός!
∆υστυχώς, όµως, το παράδειγµα του Χριστού δεν έχουν την δύναµη να
το ακολουθήσουν άπαντες. Κι έτσι µέλη της ευρύτερης οικογενείας µας,
όπως ο ιδιοκτήτης της βολιώτικης καφετέριας, ενδίδουν στον πειρασµό της
αυτοκτονίας αποφασίζοντας να τερµατίσουν την ζωή τους υπό την
αφανή επιρροή του διαβόλου, ο οποίος ως αόρατος εχθρός εκδηλώνει σε
βάρος τους µια αιµοσταγή επίθεση που για τον ίδιο είναι αναίµακτη, αφού
συµπεριφέρεται κατά τρόπον επαληθεύοντα το όνοµά του: διαβάλλει
εµµέσως το µυαλό του θύµατος που αυτοκτονεί, χωρίς ο ίδιος να
χρησιµοποιεί άµεσα τα χέρια του.
Όπως, λοιπόν, για κάθε τέτοια αυτοκτονία σεναριογράφος και άρα
πρωταίτιος-φταίχτης είναι ο υποκρυπτόµενος Σατανάς, συνυπεύθυνοι
για την αυτοβλαπτική πράξη του θύµατος πρέπει να θεωρούνται και όλοι
εκείνοι οι υφιστάµενοί του-υποτεταγµένοι τυφλά σε αυτόν Αντίχριστοι,
δηλ. οι διαχειριστές της υγειονοµικής κρίσης, που σαν τυραννικοί
πατέρες παρατείνουν διαρκώς τον εγκλεισµό των τέκνων τους, δηλ. των
αθώων πολιτών, καλλιεργώντας καθηµερινά ένα ασύλληπτο κλίµα
κατατροµοκράτησής τους, συνεπικουρούµενοι µάλιστα από όλα τα εξίσου
αντίχριστα βδελύγµατα που υπηρετούν τον τηλεοπτικό µηχανισµό
διάδοσης του κορωνοϊκού τρόµου (ο παραλληλισµός του κράτους µε
τυραννικό πατέρα αποτελεί µια πρώτης τάξεως αφορµή να συζητηθεί υπό
ποινικό πρίσµα και ο ανάστροφος τρόπος υποθετικής δράσης του
τυραννισµένου τέκνου, δηλ. η θανάτωση του τυραννικού πατέρα, περίπτωση
γνωστή ως parricidium).
Με όσα αναλύθηκαν παραπάνω, γνωρίζουµε πλέον γιατί θα έπρεπε
επειγόντως να κινητοποιηθεί κάποιος εισαγγελέας και να ανοίξει τον φάκελο
του “Lockdown” διερευνώντας τις ποινικές ευθύνες που βαραίνουν τους
πάσης φύσεως Αντιχρίστους, δηλ. κυρίως τους πολιτικούς, τους
“ειδικούς” (προεχόντως τον ανεκδιήγητο µισάνθρωπο κ. Νικόλαο Σύψα –
nomen est omen!), τους καναλάρχες και τους τηλεπαρουσιαστές
(προεχόντως τον πλαστογράφο της καθηµερινότητας Νικόλαο
Ευαγγελάτο), φυσικά όχι µόνο για τις υλοποιηθείσες αυτοκτονίες υπό
συνθήκες απόγνωσης του εκάστοτε αυτόχειρα ενώπιον της µυθώδους
οικονοµικής καταστροφής που διαγράφεται στο εγγύς µέλλον, αλλά και για
κάθε άλλη αξιόποινη πράξη που έχει τελεσθεί εκ µέρους όλων αυτών
των Σατανάδων κατά την διάρκεια της πανδηµίας (βλ. ιδίως τα εγκλήµατα
της οµηρείας, της έκθεσης, της παράνοµης βίας, των σωµατικών βλαβών, των
ψευδών βεβαιώσεων). ∆υστυχώς, όµως, το ανάστηµα του αείµνηστου Κανίνια
φαίνεται ότι δεν ενδηµεί πλέον σε τούτην την χώρα: όπως η Εκκλησία, έτσι
και η ∆ικαιοσύνη, µε ελάχιστες φωτεινές εξαιρέσεις, έχει εγκλωβισθεί κατά το
µεγαλύτερο µέρος της στον ιστό της σατανικής αράχνης.
Συµπερασµατικώς, για κάθε αυτοκτονία που τελεί ένας επί τόσον καιρό
έγκλειστος και καθηµερινά τροµοκρατούµενος πολίτης, ο οποίος
αναλογίζεται τον επί θύραις εφιάλτη της οικονοµικής συµφοράς του,
θέτουν υποψηφιότητα για να κριθούν υπεύθυνοι ως έµµεσοι αυτουργοί
ανθρωποκτονίας όλοι οι κυβερνητικοί, ιατρικοί και τηλεοπτικοί υπηρέτες
του Σατανά που εν είδει διαβολικής συµµορίας καλλιεργούν το κατάλληλο
κλίµα ενός salto mortale. Εφόσον η αυτοκαταστροφική διαχείριση του
οικονοµικού αδιεξόδου του πολίτη (προκληθέντος από τις κυβερνητικές
επιλογές) είναι πέρα ως πέρα γνωστή στα µέλη της διαβολικής
συµµορίας όχι µόνο λόγω της σηµερινής έξαρσης των αυτοκτονιών αλλά και
λόγω της αντίστοιχης αντίδρασης κάποιων απελπισµένων πολιτών από την
εποχή των µνηµονίων, δεν µένει κανένα περιθώριο για προβολή ενστάσεων
προς αµφισβήτηση του ανθρωποκτόνου δόλου και εκτροπής της
συζήτησης προς το πεδίο της αµέλειας, µε δεδοµένο ότι οι προαναφερθέντες
“αρχιτέκτονες του τρόµου” τηρούν στάση παγερά αδιάφορη απέναντι
στις πληθαίνουσες αυτοκτονίες, τείνουσες να λάβουν διαστάσεις
επιδηµίας (πρβλ. το οµότιτλο σατιρικό διήγηµα του Μενέλαου Λουντέµη “Οι
αρχιτέκτονες του τρόµου [Άστρα και ρόπαλα]”, έκδ. ∆ωρικός, Αθήνα 1976,
σελ. 68, όπου και η σκωπτική φράση: «οι δυνατοί ποτέ δεν είναι
φονιάδες»). Ποιος, όµως, θα είχε τα κότσια να τους (κατα)δικάσει, δεδοµένου
ότι το πρωτοφανές στην Ιστορία της ανθρωπότητας σύστηµα της
παγκόσµιας δικτατορίας που βιώνουµε από τον Μάρτιο είναι άριστα
δοµηµένο µε απόλυτο έλεγχο όλων των κέντρων και παράκεντρων της
εξουσίας;
Σε κάθε περίπτωση, συνιστάται η καθηµερινή πολλαπλή απαγγελία του
“Πάτερ-ηµών”, στην ακροτελεύτια φράση του οποίου υπάρχει η σχετική
παράκληση προς αποφυγήν του αυτοκτονικού πειρασµού: «καὶ
µὴ εἰσενέγκῃς ἡµᾶς εἰς πειρασµόν, ἀλλὰ ῥῦσαι ἡµᾶς ἀπὸ τοῦ πονηροῦ».
Μέσω αυτής της προσευχής µπορούµε να θωρακιστούµε έναντι του
πειρασµού της αυτοκτονίας από τον οποίο ουδείς άλλος έχει την δύναµη να
µας προφυλάξει τόσο αποτελεσµατικά όσο ο Πατήρ Ηµών – αντιθέτως, οι
“επίγειοι κρατικοί πατέρες” κάνουν ό,τι περνά από το χέρι τους για να µας
σπρώχνουν προς το χείλος του γκρεµού στον οποίο αδηµονούν να
πέσουµε µαζικά, ώστε να επιλύσουν, µεταξύ άλλων, τον γρίφο του
υπερπληθυσµού του πλανήτη. Άραγε, πόσο τυχαίο είναι ότι τον Μάιο του
2019 ο Πάπας Φραγκίσκος έθεσε θέµα µεταφραστικής ακρίβειας και
ενδεχόµενης φραστικής βελτίωσης της κρίσιµης φράσης «καὶ
µὴ εἰσενέγκῃς ἡµᾶς εἰς πειρασµόν»;

Η τελευταία ανάρτηση του αυτόχειρα συµπολίτη µας από τον Βόλο µε
παραποµπή στην ρήση του Albert Einstein ας µας προβληµατίσει και για κάτι
άλλο: Για την τεράστια ευθύνη (ηθική τε και νοµική) των αδρανούντων:
Σε αυτούς συµπεριλαµβάνονται όλοι οι εισαγγελείς και δικαστές οι οποίοι,
ενώ γνωρίζουν άριστα τα εγκλήµατα που είναι πολύ πιθανό να έχουν τελεσθεί
εκ µέρους των ανάλγητων διαχειριστών, επιλέγουν την οδό της
εκκωφαντικής σιωπής. Το φαινόµενο αυτό αποτυπώνεται ιδανικά στην
Σωφρονιστική Αποικία του Κάφκα. ∆ιαβάστε την!
Και αφού ολοκληρώσετε την ανάγνωση αυτού του βιβλίου, διαβάστε το
Ένατο Κεφάλαιο της Αποκάλυψης του Ιωάννη (Θ΄, 6): «καὶ ἐν ταῖς
ἡµέραις ἐκείναις ζητήσουσιν οἱ ἄνθρωποι τὸν θάνατον καὶ οὐ µὴ
εὐρήσουσιν αὐτόν, καὶ ἐπιθυµήσουσιν ἀποθανεῖν, καὶ φεύξεται ἀπ᾿
αὐτῶν ὁ θάνατος». Ο Θεολόγος Παναγιώτης Τρεµπέλας (Η Καινή ∆ιαθήκη,
εκδ. Αδελφότης Θεολόγων «Ο Σωτήρ», 1987, σελ. 998) µεταφράζει
ερµηνευτικώς το συγκεκριµένο χωρίο ως εξής: «Και κατά τας ηµέρας εκείνας
θα ζητήσουν λόγω της ψυχικής των αγωνίας και απογνώσεως οι µακράν του
Θεού άνθρωποι τον θάνατον και δεν θα τον εύρουν και θα επιθυµήσουν να
αποθάνουν και θα φύγη από αυτούς ο θάνατος. Τούτο δεν αποκλείει, ότι θα
αυτοκτονήσουν αρκετοί».
∆εδοµένου ότι το χωρίο αυτό της Αποκάλυψης περιγράφει το σάλπισµα του
πέµπτου αγγέλου µε το οποίο πέφτει ο σατανάς σαν άλλος αστέρας
από τον ουρανό στην γη (σύµφωνα µε την ερµηνευτική µετάφραση του
Τρεµπέλα: «Και ο πέµπτος άγγελος σάλπισε. Και είδα τον σατανάν σαν
άλλον αστέρα να έχει πέσει από τον ουρανόν εις την γην, και εδόθη εις
αυτόν το κλειδί και η άδεια να ανοίξη το πηγάδι του σκοτεινού τόπου, εις
το οποίο ήσαν κλειδωµένοι οι δαίµονες»), αξίζει να τεθεί το εξής ερώτηµα:
Μήπως η αλλόκοτη-ανάποδη εποχή που αρχίσαµε να ζούµε εδώ και δέκα
µήνες συνδέεται µε το πέµπτο σάλπισµα, άρα µήπως ο σατανάς που
έπεσε εξ ουρανού δεν ήταν άλλος από τον κορωνοϊό (άλλωστε ένας ιός εξ
ορισµού µέσω του αέρος διαδίδεται);
Είναι χαρακτηριστικό ότι ο Τρεµπέλας (ό.π., σελ. 997) µιλά εισαγωγικώς για
«αναστατώσεις εν ταις ανθρωπίναις κοινωνίαις, εις τας οποίας εισβάλλει
επιδηµία τις πνευµατική, προελεύσεως διαβολικής, εγγενώσα εις τα
ψυχάς των ασφραγίστων αγωνίαν και µίασµα µελαγχολίας αφορήτου,
ωθούσης εις αυτοκτονίαν». Μάλιστα, στο τέλος του αµέσως προηγούµενου
κεφαλαίου της Αποκάλυψης (Η΄, 13) ο Ιωάννης αναφέρεται σε τρία “ουαί”
που ακούγονται από αετό πετούµενο «ἐν µεσουρανήµατι».
Αυτά τα “ουαί” ερµηνεύονται ως τρεις πληγές για τους «κατοικοῦντας ἐπὶ τῆς
γῆς ἐκ τῶν λοιπῶν φωνῶν τῆς σάλπιγγος τῶν τριῶν ἀγγέλων τῶν µελλόντων
σαλπίζειν» (βλ. και Μαυρόπουλο, Σχόλια στην Αποκάλυψη του Ιωάννη εκδ.
∆όµος, Αθήνα 2020, σελ. 194: «Είναι φανερό ότι ο αετός εισάγεται στην
εικόνα και επειδή χαρακτηρίζεται από το υψιπετές και επειδή επίσης διαθέτει
οξύτατη όραση. Το µεσουράνηµα του αετού-αγγέλου υποδεικνύει
δυνατότητα καθολικής εποπτείας»).
Το πρώτο “ουαί”, δηλ. η πρώτη βασανιστική πληγή, έχει περιορισµένη
χρονική διάρκεια, δηλ. πέντε µήνες, χωρίς φυσικά να αποκλείεται να
πρόκειται για πέντε χρόνια –όση και η διάρκεια του Β΄ Παγκοσµίου Πολέµου
µε τον οποίο συγκρίνουν αρκετοί πολιτικοί τον “πόλεµο εναντίον του αόρατου
εχθρού” (sic)–, αφού ο αριθµός 5 είναι αλληγορικός (βλ. και Χαρ.
Βασιλόπουλο, Η Αποκάλυψις εξηγηµένη, Αι επτά σάλπιγγες, Τόµ. 3ος, εκδ.
Ορθόδοξου Τύπου, Αθήναι 1991, σελ. 66).
Ως αιτία της εν λόγω πληγής αναφέρονται δαιµονικά όντα, ειδικότερα
«ὁµοιώµατα ἀκρίδων ὅµοια ἵπποις ἡτοιµασµένοις εἰς πόλεµον καὶ ἐπὶ τὰς
κεφαλὰς αὐτῶν ὡς στέφανοι ὅµοιοι χρυσίῳ», έχουν δε «οὐρὰς ὁµοίας
σκορπίοις καὶ κέντρα, καὶ ἐν ταῖς οὐραῖς αὐτῶν ἐξουσίαν ἔχουσι τοῦ ἀδικῆσαι
τοὺς ἀνθρώπους». Ο βασιλέας αυτών ονοµάζεται στην µεν εβραϊκή γλώσσα
“Αβαδδών”, στην δε ελληνική “᾿Απολλύων”, ένα όνοµα που σηµαίνει
κυρίως τον θάνατο, τον άδη (Μαυρόπουλος, ό.π., σελ. 200), ενώ κατ’ άλλους
συµβολίζει τον Σατανά (Βασιλόπουλος, ό.π., σελ. 77). Αν, λοιπόν, η
επιδροµή του κορωνοϊού θυµίζει επιδροµή ακρίδων που διεξάγουν, έστω
µεταφορικώς, πόλεµο κατά του ανθρώπου, όπως και ο κορωνοϊός που
έλαβε το προσωνύµιο του “αόρατου εχθρού”, τότε δεν αποκλείεται να
βρισκόµαστε στο προπεριγραφέν πέµπτο σάλπισµα.
∆υστυχώς, η βραχεία διάρκεια της βασανιστικής πληγής που αντιστοιχεί στο
πρώτο “ουαί” δεν µπορεί να µας καθησυχάσει, αφού µετά το πέρας αυτής
επακολουθεί το έκτο σάλπισµα που προαναγγέλλει την δεύτερη πληγή, µια
σφοδρότερη καταστροφή, ήτοι τον θάνατο του ενός τρίτου των ανθρώπων,
ο οποίος θα εκπορεύεται από φωτιά, καπνό και θειάφι. Παρά, όµως, την
αυστηρή αυτή παιδαγωγική τιµωρία του Θεού, οι άνθρωποι «οὐ
µετενόησαν ἐκ τῶν φόνων αὐτῶν οὔτε ἐκ τῶν φαρµακειῶν αὐτῶν οὔτε
ἐκ τῆς πορνείας αὐτῶν οὔτε ἐκ τῶν κλεµµάτων αὐτῶν».
Το φαινόµενο της α(µετα)νοησίας είναι τυπικό γνώρισµα και της εποχής
που διανύουµε: Μολονότι αφθονούν τα σηµάδια που δείχνουν ότι
βρισκόµαστε σε ένα κοµβικό σηµείο για την ανθρωπότητα, η συντριπτική
πλειονότητα των πολιτών που συµπεριφέρονται µε “νηπιακή αφέλεια” (ο
όρος ανήκει στην Ζωή Μπέλλα-Αρµάου, εις: Don Delillo, Η σιωπή, εκδ.
Gutenberg, Αθήνα 2020, σελ. 12) προσαρµόζει τις συνήθειές τους στα νέα
δεδοµένα, βαυκαλιζόµενη ότι αργά ή γρήγορα θα υπάρξει επιστροφή
στην “παλιά κανονικότητα”. Αντιθέτως, όλα δείχνουν ότι, σύµφωνα µε τον
σχεδιασµό που έχει γίνει εκ µέρους της παγκόσµιας ελίτ, η παραδοσιακή
µορφή της κοινωνίας έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί.
Ευλόγως θα σκεφτόταν κάποιος µήπως τα τρία “ουαί” δεν έχουν αυτοτέλεια,
αλλ’ αποτελούν τρεις διαβαθµίσεις του ιδίου είδους συµφοράς. Υπό αυτό
το πρίσµα, τα τρία “ουαί” θα µπορούσαν να αντιστοιχηθούν προς τρία
“κύµατα εφόρµησης” του κορωνοϊού, εκ των οποίων το κάθε επόµενο είναι
πολύ χειρότερο του προηγούµενου. Ωστόσο, µια προσεκτικότερη µελέτη του
σχετικού χωρίου της Αποκάλυψης συνηγορεί υπέρ της εκδοχής ότι το
δεύτερο “ουαί” προερχόµενο εκ του έκτου σαλπίσµατος συνιστά aliud σε
σχέση µε το πέµπτο, αφού αυτό προαναγγέλλει µια βασανιστική πληγή
οφειλόµενη σε δράση ακρίδων µε εξουσία ανάλογη εκείνης που έχουν οι
σκορπιοί («ὁ βασανισµὸς αὐτῶν ὡς βασανισµὸς σκορπίου, ὅταν παίσῃ
ἄνθρωπον»), ενώ το έκτο σάλπισµα προαναγγέλλει αφανισµό ενός πολύ
µεγάλου τµήµατος της ανθρωπότητας.
Γι’ αυτήν την ανθρωπότητα, όµως, αµφότερα τα “κύµατα εφόρµησης” του
κορωνοϊού δεν είναι φονικά αλλά βασανιστικά, δεδοµένου ότι η
συντριπτική πλειονότητα των πολιτών υποφέρει πρωτίστως ψυχικά από τα
παρανοϊκά “lockdown” (πρβλ. και Βασιλόπουλο, ό.π., σελ. 67, µε επίκληση
της εξηγήσεως του ερµηνευτή Ανδρέα: «Τας οµοιωθείσας τοις σκορπίοις
ουράς αυτών τα των αµαρτιών τέλη αινίττεσθαι τίκτοντα ψυχικόν θάνατον»).
Ολοκληρώνω µε την εξής παρατήρηση: Η τηλεφωνική γραµµή παρέµβασης
για την αυτοκτονία είναι ο αριθµός 1018 (λειτουργεί από το 2007 σε 24ωρη
βάση). Ο αριθµός των εµβολιαστικών κέντρων που θα λειτουργήσουν το 2021
είναι επίσης 1018.
Πρόκειται απλώς για µια διαβολική σύµπτωση ή για µήνυµα που στοχεύει
στο υποσυνείδητο; Μας κυβερνά ο διάβολος ή κάποιοι ψυχοπαθείς που
έχουν πουλήσει την ψυχή τους στον διάβολο; Αφού ο εµβολιασµός και η
αυτοκτονία έχουν κοινό παρονοµαστή, τότε µήπως ο αριθµολάγνος
εµπνευστής φοβάται ότι κάποιοι µπορεί να επιχειρήσουν να
αυτοκτονήσουν αντί να εµβολιαστούν;
ΥΓ: Στον πρόλογο που έγραψε ο Φοίβος Οικονοµίδης για το βιβλίο του µε
τίτλο “Ποτέ δεν θ’ αυτοκτονήσω” (εκδ. Ορφέας, χ.χ.), σηµειώνει τα ακόλουθα:
«Ένας εκπρόσωπος της εξουσίας σάς δολοφονεί –για κάποιο λόγο– και στη
συνέχεια τοποθετεί ένα περίστροφο ή ένα µαχαίρι στο χέρι σας,
ισχυριζόµενος ότι σας σκότωσε “ευρισκόµενος εν αµύνη”. Σας πετούν από
ένα παράθυρο και δηλώνουν ότι πηδήξατε, σεις ο ίδιος, για ν’
αυτοκτονήσετε. Γνωρίζουµε πολύ καλά, ότι έχουν συµβεί παρόµοια
περιστατικά. Όσο πιο ολοκληρωτικά είναι τα καθεστώτα και όσο
λιγότερο δηµοκρατικά, τόσο µεγαλύτερες πιθανότητες υπάρχουν να
παρουσιαστούν τέτοια φαινόµενα. Το ιδιόγραφο σηµείωµα του Γερµανού
δικηγόρου Κλάους Κρουασάν [Σ.Σ.: Klaus Croissant: συνήγορος της BaaderMeinhof] λίγο πριν εκδοθεί, απ’ τη Γαλλία, στη ∆υτική Γερµανία, όπου τόνιζε
ότι “ποτέ δεν θ’ αυτοκτονήσει”, ήταν µια κραυγή απόγνωσης ενός πολίτη,
µε βάση τις υποψίες του ότι µπορεί να του συµβεί κάτι κακό. “Αν µάθετε ότι
αυτοκτόνησα –έγραφε ο Κρουασάν– µην το πιστέψετε”».
Συµπληρώνω: Στην εποχή της παγκόσµιας δικτατορίας που µας ξηµέρωσε
από τον Μάρτιο, όταν θα ακούτε ότι κάποιος αυτοκτόνησε, µην τον
πιστέψετε· τον σκότωσαν οι δικτάτορες (δηλ. οι έµµεσοι αυτουργοί) µε
τα δρακόντεια υγειονοµικά µέτρα που επέβαλαν σε όλη την ανθρωπότητα·
κορωνίδα αυτών των µέτρων η αιχµαλωσία του πολίτη µέσω των
“lockdown”. Αλλά και ως προς αυτό υπάρχει η σχετική πρόρρηση της
Αποκάλυψης (Κεφ. ΙΓ΄, 10): «εἴ τις εἰς αἰχµαλωσίαν ἀπάγει, εἰς
αἰχµαλωσίαν ὑπάγει»!

Αρχική σελίδα