Κύμα φυγής από τη Βιολογική παραγωγή από φόβο ελέγχων. Μέλισσες πνιγμένες στο μέλι: Όταν η κοινωνία μας σαπίζει σιωπηλά.

«Κύμα αποχωρήσεων από την βιολογική μελισσοκομία και κτηνοτροφία», αναφέρει το ΥΠΑΑΤ σε πρόσφατη ανακοίνωση. Και γιατί θα πρέπει να μας ενδιαφέρει αυτό; Ή καλύτερα γιατί θα έπρεπε να μας ανησυχεί και αυτό; Από ότι επισημαίνει ο υπουργός, αυτό συμβαίνει προκειμένου να αποφύγουν τους αυστηρούς ελέγχους που πρόκειται να ξεκινήσουν, οσονούπω. Επομένως, αυτό λέει η απλή λογική, πρόκειται για δικαιούχους του προγράμματος, που επιδοτούνται ενώ δεν θα έπρεπε. Οπότε, το πιθανότερο, από αυτούς ούτε μέλι, ούτε γάλα και κρέας πρόκειται να δούμε! Αν …τρόμαξαν και φεύγουν μόνοι τους, ακόμη καλύτερα. Δεν θα λείψουν ούτε σε μελίσσια, ούτε σε κοπάδια και ίσως περισσέψει κανένα φράγκο και για κάποιον πραγματικό παραγωγό.

Όμως, ξέρουμε, πως το κουβάρι έχει δύο άκρες. Από κάπου ξεκινάει και κάπου φτάνει. Ελπίζουμε αυτό το κύμα αποχωρήσεων να συμβεί και στις δύο άκρες. Να ξεχωρίσει επί τέλους η ήρα απ’ το στάρι, να δούμε τι μας απομένει… Να ξαναμετρηθούμε και να ξανασυστηθούμε, που λέει και ο ποιητής. Να ξετυλιχθεί όλο το κουβάρι και να το πιάσουμε απ την αρχή.

Είναι η τελευταία ευκαιρία του πολιτικού συστήματος και τραγικά επιτακτική, όχι μόνο για την παραγωγή και την οικονομία μας. Οχι μόνο για το κύρος και τις διεκδικήσεις μας ως χώρα. Για να σταματήσει η διάβρωση ολόκληρης της κοινωνίας μας.

Για όσους δεν το έχουν αντιληφθεί, απειλείται η ελευθερία και η επιβίωση μας.

Το κακό πότισε σαν μούχλα τον τρόπο που σκεφτόμαστε, κρίνουμε, αποφασίζουμε και ενεργούμε. Πρέπει να επαναφέρουμε το ήθος στην κοινωνία μας και να επαναπροσδιορίσουμε την ερμηνεία της αξιοπρέπειας. Η ανηθικότητα, η αναξιοκρατία και η διαφθορά θα μας αφανίσουν. Ας αφήσουμε την πλακίτσα. Ολοι είμαστε κομμάτι αυτής της κατάντιας.

Όση ώρα έγραφα τα παραπάνω, ερχόταν και ξαναρχόταν στο μυαλό μου, ένας ιερέας που είχε έρθει να μου ζητήσει μια χάρη για τον γιο του. Είχα τότε την διεύθυνση ενός υποκαταστήματος μιας ΑΕΒΕ, ίσως να ήταν η μεγαλύτερη στον χώρο της.

Άφησε λοιπόν πάνω στο γραφείο μου ένα καλάθι με αυγά, δύο πρόσφορα τυλιγμένα σε μια καρό πετσέτα, την θυμάμαι σαν να την έχω μπροστά μου τώρα και κάτι κολοκύθια. «Αυτά μπορώ να σου δώσω» μου είπε. «Ο γιος μου είναι καλό παιδί, αλλά άνεργος. Αν μπορούσες να τον πάρεις να δουλέψει στην αποθήκη. Εγώ του δίνω χαρτζιλίκι, αλλά είμαι σε ένα μικρό χωριό, δεν φτάνουν τα λεφτά που παίρνω. Σπουδάζω και την κόρη μου δασκάλα. Έχουμε κι ένα χωραφάκι που βοηθάει στα προς το ζην. Αλλά με το παιδί δυσκολεύομαι πολύ.»

Θυμάμαι πόσο είχα ντραπεί, βλέποντας εκείνο τον παππούλη όρθιο μπροστά στο γραφείο μου και τα καλούδια του αραδιασμένα μπροστά μου. Με αιφνιδίασε. «Βάλτον στην αποθήκη να δουλέψει και δεν θα σου λείψουν ποτέ τα φρέσκα αυγά και ότι βγάζει ο κήπος μας». Δεν ξέρω αν έχετε βρεθεί ποτέ σε ανάλογη θέση. Δεν ξέρω τι θα κάνατε στην θέση μου.

Εκείνο που ξέρω όμως, είναι πως δεν έφταιγε ο παππούλης που φορτώθηκε αυγά, κολοκύθια και πρόσφορα και ήρθε απ το χωριό για να «ταπεινώσει» τον εαυτό του και να «εξαγοράσει» εμένα. Ούτε ο γιος έφταιγε που ήταν άνεργος. Ούτε και εγώ έφταιξα που πήρα τα δώρα του(κράτησα θυμάμαι ένα πρόσφορο και έδωσα στα παιδιά της αποθήκης τα υπόλοιπα. Τα πήρα όμως!) και έβαλα τον γιο στην αποθήκη για δουλειά. Για να μην μακρηγορώ, ο γιος αποδείχθηκε λωποδύτης, μέγας λουφαδόρος και κλέφτης.

Ήρθε μια μέρα ο υπεύθυνος αποθήκης και μου μετέφερε ότι λείπουν μικροεργαλεία. Το άνεργο, καλό παπαδοπαίδι είχε συλληφθεί στο παρελθόν για μικροκλοπές. Κάλεσα τον πατέρα του. «Πάτερ δεν μου τα είπατε όλα. Ο γιος σας είναι κλέφτης». «Μην κάνετε καταγγελία, θα τον κλείσουν μέσα και θα χαλάσει το μητρώο του. Τι θα τον κάνω μετά!» Τον λυπήθηκα τότε. Ο γιος απλά απολύθηκε. Σήμερα ξέρω ότι πήρα λάθος απόφαση τότε. Μετέθεσα το πρόβλημα στο μελλοντικό θύμα. Δεν βοήθησα. Δεν επέμενα. Δεν διόρθωσα ούτε απέτρεψα κάτι. Βεβαία πλέον, ότι με τον ένα ή άλλο τρόπο, όλοι φταίμε για την κοινωνία που έχουμε. Για όσα ανεχθήκαμε, για όσα κάναμε και για όσα θα μπορούσαμε αλλά διστάσαμε να κάνουμε.

Ετσι καταλήξαμε να υφάνουμε έναν κοινωνικό ιστό σάπιο, επιρρεπή στην διάβρωση, ανεκτικό στην διαφθορά, συμμετέχοντας ή αδιαφορώντας, χωρίς κανένα ίχνος ουσιαστικής αντίδρασης και διάθεσης να αλλάξουμε κάτι.

Το ίδιο βλέπω να συμβαίνει και τώρα. Την ύστατη στιγμή για την κοινωνία μας, αν και η δυσωδία έχει απλωθεί παντού. Οι πολιτικές παρατάξεις ρίχνουν η κάθε μία την ευθύνη στην άλλη. Όλοι αναζητούν τις κατάλληλες λέξεις για να στήσουν τα πιο αληθοφανή αφηγήματα, ώστε να βλάψουν τους πολιτικούς αντιπάλους, να διαφύγουν των δικών τους ευθυνών και να κερδίσουν πόντους για πάρτι τους και για το πάρτι τους.

Και οι πολίτες, απλά, άνευροι και ανίδεοι, συνειδητά ή και όχι, επιλέγουν πλευρά, κατά το δοκούν και με την ελπίδα ότι ίσως τους δοθεί η ευκαιρία να γλύψουν κι αυτοί λίγο απ το μέλι. Θανατηφόρα στάση.

… «είδα κάποτε μια μέλισσα πνιγμένη μέσα στο μέλι και κατάλαβα»

Έλενα Νάμινι