Πόσο παράδοξη και μεγαλειώδης η ελληνική ψυχή! Ειδικά όταν αποτυπώνεται σε στίχους από έναν Ελύτη, σε μια περίοδο ανατριχιαστικά ίδια με τη σημερινή.
Από το 1943, οπότε και δημοσιεύτηκε το «Τρελοβάπορο», έτσι εξακολουθεί να πορεύεται η Ελλάδα. Σαν ένα τρελοβάπορο που προτιμά το παράδοξο ταξίδι της να το ξεκινά από τα βουνά και να αγκυροβολεί στις κουκουναριές.
Ένα «τρελοβάπορο» που το σκαρί του (ο λαός) είναι γερό κι αντέχει στις κακοτράχαλες πλαγιές που διάλεξαν οι «καπεταναίοι» (ηγέτες) να σεργιανήσει.
Ωστόσο, η πορεία αν και δύσκολη σημειώνει επιτυχίες στα «λιμάνια» που πιάνει. Στο λιμάνι της ανθρωπιάς, της αλληλεγγύης, της πίστης, της αδερφοσύνης.
Κι έτσι θα συνεχίσει, γιατί μέσα από τους ναύτες του το τρελοβάπορο θα διαλέξει τον νέο καπετάνιο που θα ρίξει και πάλι το καράβι στα γαλανά νερά με θέληση και τη βοήθεια του Θεού, του Ήλιου του Ηλιάτορα.
«Το τρελοβάπορο», Οδυσσέας Ελύτης, Ο Ήλιος ο Ηλιάτορας
Βαπόρι στολισμένο βγαίνει στα βουνά
κι αρχίζει τις μανούβρες «βίρα-μάινα»
Την άγκυρα φουντάρει στις κουκουναριές
φορτώνει φρέσκο αέρα κι απ’ τις δυο μεριές
Είναι από μαύρη πέτρα κι είναι απ’ όνειρο
κι έχει λοστρόμο αθώο ναύτη πονηρό
Από τα βάθη φτάνει τους παλιούς καιρούς
βάσανα ξεφορτώνει κι αναστεναγμούς
Έλα Χριστέ και Κύριε λέω κι απορώ
τέτοιο τρελό βαπόρι τρελοβάπορο
Χρόνους μας ταξιδεύει δε βουλιάξαμε
χίλιους καπεταναίους τούς αλλάξαμε
Κατακλυσμούς ποτέ δε λογαριάσαμε
μπήκαμε μέσ’ στα όλα και περάσαμε
Κι έχουμε στο κατάρτι μας βιγλάτορα
παντοτινό τον Ήλιο τον Ηλιάτορα!
