Η Λάρανδα ήταν πόλη της περιοχής της Λυκαονίας στο νότιο μέρος της κεντρικής Μ. Ασίας . Μετά την εισβολή των Οθωμανών πήρε την ονομασία Καραμαν και η γύρω περιοχή την ονομασία Καραμανία
ΘΕΣΗ
Η Καραμανία ήταν περιοχή της Μικράς Ασίας που περιλαμβάνει τη Λυκαονία, την Πισιδία, την Παμφυλία, την Τραχεία Κιλικία και τμήματα της Καππαδοκίας και της Μεγάλης Φρυγίας.
Η πόλη βρίσκεται βόρεια των βουνών του Ταύρου, περίπου 100 χλμ. νότια του Ικονίου .
ΟΝΟΜΑ
Τα διαχρονικά ονόματα της Λαραντα ηταν Λαραβάντα ,Λάντα , ,Λάραντα, Λαρέντε, Larede , Καραμάν , Karaman, )
–Λαραβάντα
Λαραβάντα ήταν στην Λουβική γλώσσα
–΄Λάντα
Λάντα λεγόταν η πόλη την εποχή των Χετταίων
–Λαραβάντα
Λαραβαντα λεγόταν την εποχή που άνηκε στο βασίλειο της Λυδίας το οποίο σήμαίνε “αμμώδης, ένα αμμώδες μέρος”
—- Λάρανδα,
Λάρανδα ήταν η Ελληνική ονομασία
— Λαρεντέ – Larede
Το Λαρεντέ λεγόταν την εποχή των Ρωμαίων σαν συνέχεια του Ελληνικό ονόματος Λάρανδα,
— Καραμάν , Karaman,
Η πόλη χρωστάει το σημερινό όνομά της στον Καραμάν Μπέη, ο οποίος ήταν ένας από τους κυβερνήτες των Καραμανίδων.
ΠΛΗΘΥΣΜΟΣ
Η Λαράντα στις αρχές του 20ου αιώνα είχε περίπου 15.000 κατοίκους, η πλειοψηφία των οποίων είναι Μουσουλμάνοι, και ήταν μία από τις κύριες πόλεις του βιλαετίου του Ικονίου.
Στην απογραφή του 1914 κατοικούσαν στην Λάρανδα 1245 Ελληνορθόδοξοι Χριστιανοί,
Οι Έλληνες αυτής της περιοχής ονομάζονταν, από τους λοιπούς Έλληνες,
<< Καραμανλήδες>>
Αρκετοί μάλιστα ονόμαζαν έτσι όλους τους Έλληνες που ζούσαν στα ενδότερα της Μικράς Ασίας το το κριτήριο της διάκρισης τους βρισκόταν κυρίως η χρήση στην γραφή των Ελληνικών γραμμάτων στην Τουρκική γλωσσά κυρίως στα θρησκευτικά Χριστιανικά βιβλία ,αποτέλεσμα καταπίεση αιώνων.
( Περισσότερες πληροφορίες για την Καραμανία και τους Καραμανλήδες υπήρχαν στην προηγηθείσα δημοσίευση )
*Η γειτονιά Ταπουτζάκ,
Η γειτονιά Ταπουτζάκ, Tapucak στο κέντρο του Karaman. μια από τις παλαιότερες γειτονιές ζούσαν παλιότερα Αρμένιοι και Έλληνες, μέχρι την την ανταλλαγή πληθυσμών.
ΙΣΤΟΡΙΑ
Η πόλη Καραμάν είναι μια τυπική κεντρική πόλη που συνδυάζει νέες οικιστικές περιοχές με καφετέριες και καταστήματα γύρω από έναν ιστορικό πυρήνα παλιών ξύλινων κτιρίων που έχουν απομείνει από την οθωμανική περίοδο, ιστορικά τζαμιά, ψηλούς τάφους και περιστασιακά χαμάμ.
Στην καρδιά της υπάρχουν ερείπια ενός μεσαιωνικού συγκροτήματος κάστρων χτισμένου πάνω σε έναν λόφο που σχηματίστηκε από χιλιετίες ανθρώπινης εγκατάστασης, που χρονολογείται από την προϊστορική εποχή.
Το ιστορικό Καραμάν επικεντρώνεται στον λόφο κάτω από το κάστρο Καραμάν.
Υπάρχουν ίχνη ανθρώπινης εγκατάστασης που χρονολογούνται από τη Νεολιθική εποχή, την εποχή του Χαλκού και την Ελληνιστική και Ρωμαϊκή περίοδο.
Κατά την εποχή του Χαλκού η πόλη ήταν γνωστή ως Λαραβάντα, η οποία αργότερα μετονομάστηκε σε Λαράντα (Λαράντε, Λαρέντα).
— Πέρσες
Τον 6ο αιώνα π.Χ. τέθηκε υπό την κυριαρχία των Αχαιμενιδών μέχρι το 322 π.Χ.,
–Μακεδόνες του Περδίκα.
Καταστράφηκε από τον Περδίκκα,] πρώην στρατηγό του Μεγάλου Αλεξάνδρου,στους Ελληνιστικούς χρόνους οταν νίκησε τον Αριαράθη Α’, βασιλιά της Καππαδοκίας.
Η πόλη καταλήφθηκε από έφοδο και καταστράφηκε από τον Περδίκκα (Διόδωρος ο Σικελιώτης, XVIII, 22), και στη συνέχεια ξαναχτίστηκε.
Κατά την Ελληνιστική και Ρωμαϊκή Περίοδο, η Λάραντα αναφέρεται από τον Στράβωνα, πατέρα της Γεωγραφίας, και πάλι ως η πατρίδα δύο επικών ποιητών της ύστερης Ρωμαϊκής Περιόδου. Κατά τη διάρκεια αυτών των εποχών και μέχρι τον Μεσαίωνα, η πόλη παρέμεινε σχετικά ασήμαντη.
— Έδρα πειρατών
Αργότερα έγινε έδρα Ισαύρων πειρατών.
Λόγω της αλλα και ένα από τα κύρια κέντρα των πειρατών της Ισαυρίας
–Αντίπατρος της Δέρβης
Κάποια στιγμή κατελήφθη από τον Αντίπατρο της Δέρβης.
O Στράβων (XII, 569) μας πληροφορεί ότι η Λάραντα ανήκε στον τύραννο Αντίπατρο της Δέρβης, από όπου μπορούμε να συμπεράνουμε ότι κυβερνιόταν από ιθαγενείς πρίγκιπες.
–Ρωμαίοι και Βυζαντινοί.
Ανήκε στη Ρωμαϊκή και αργότερα στη Βυζαντινή Αυτοκρατορία
Από Αντωνίνου του Πίου μέχρι το τέλος του 3ο αι. μ.Χ. υπήρχε το “Κοινόν Λυκαονίας” του οποίου μέλη ήταν οι εξής πόλεις: το Ικόνιο, τα Λύστρα, τα Λάρανδα και η Δέρβη
Καταλήφθηκε από τους Σελτζούκους στις αρχές του 12ου αιώνα.
–Βαρβαρόσσα & Αρμένιοι
Το Καραμάν καταλήφθηκε από τον Φρειδερίκο Βαρβαρόσσα το 1190 και από το Αρμενικό Βασίλειο της Κιλικίας μεταξύ 1211 και 1216.
Κατά τον Μεσαίωνα, οι Βυζαντινοί κληρονόμοι της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας κυβέρνησαν την πόλη μέχρι τα μέσα του 12ου αιώνα, όταν οι Σελτζούκοι, που εξαπλώνονταν δυτικά σε όλη την Ανατολία, κατέλαβαν την πόλη. Η κυριαρχία των Σελτζούκων διακόπηκε για λίγο από την άφιξη των Σταυροφόρων, οι οποίοι, υπό τον Φρειδερίκο Μπαρμπαρόσα, κατέλαβαν την πόλη. Η κυριαρχία των Σταυροφόρων (και των Αρμενίων συμμάχων τους) ήταν σύντομη, με τους Σελτζούκους να ανακτούν την πόλη μετά από μόλις 25 χρόνια.
–Υστεροβυζαντινή εποχή
* Κατά την Υστεροβυζαντινή εποχή η Καραμανιά αποτελούσε ανεξάρτητο κράτος, το εμιράτο Καραμάν (Karaman benlik) που ιδρύθηκε στα μέσα του 13ου αιώνα και σύντομα έγινε ένα από τα ισχυρότερα μεταξύ των ανεξαρτήτων κρατιδίων της Μικράς Ασίας.
Ως ιδρυτής του, και ιδρυτής της δυναστείας των Καραμανιδών, θεωρείται ο Τουρκομάνος φύλαρχος Καραμάν ιμπν Μουσά Σούφι που ηγήθηκε προσφύγων οπαδών της επανάστασης των «Μπαμπαϊδών» (Babai) οι οποίοι είχαν επιχειρήσει (1239 – 1241) ν’ ανατρέψουν τον Σελτζούκο σουλτάνο του Ρουμ (=Ικονίου) Καϊχοσρόη Β’.
Το 1256, η πόλη καταλήφθηκε από τον Καραμάν Μπέη και μετονομάστηκε σε Καραμάν προς τιμήν του. Από το 1275, το Καραμάν ήταν η πρωτεύουσα του μπεϊκιού των Καραμανιδών.
Το 1468 οι Καραμανιδές κατακτήθηκαν από τους Οθωμανούς και το 1483 η πρωτεύουσα της επαρχίας μεταφέρθηκε στο Ικόνιο.
Κατά του Ικονίου επιτέθηκαν επανειλημμένα οι Καραμάνοι και το κατέλαβαν το 1276/77. Εκδιώχθηκαν απ’ εκεί το 1289/90, αλλά κατόρθωσαν να το καταλάβουν και πάλι το 1307/8
Το 1468 οι Καραμανιδές κατακτήθηκαν από τους Οθωμανούς και το 1483 η πρωτεύουσα της επαρχίας μεταφέρθηκε στο Ικόνιο
Οι Καραμανίδες ήταν Καππαδόκες Τουρκομάνοι που πολέμησαν τους Οθωμανούς. Αργότερα ενσωματώθηκαν στην Οθωμανική αυτοκρατορία.
ΕΥΡΗΜΑΤΑ
Η Λαράντα έχει διατηρήσει ερείπια ενός κάστρου και μερικά τείχη,
Τα εξωτερικά και μεσαία τείχη του κάστρου έχουν καταστραφεί και σήμερα σώζεται μόνο το εσωτερικό τμήμα του .
Το κάστρο, του οποίου η ακριβής ημερομηνία κατασκευής και ο κατασκευαστής είναι άγνωστοι, αποτελούνταν από εξωτερικά, μεσαία και εσωτερικά τείχη που περιέβαλλαν το ένα το άλλο σε κυκλικό σχήμα.
Σήμερα, ολόκληρο το εσωτερικό κάστρο και μέρος του μεσαίου τείχους παραμένουν σε ερείπια , ενώ σε ορισμένες περιοχές έχουν βρεθεί ερείπια και θραύσματα του εξωτερικού τείχους
Στο εσωτερικό του κάστρου υπήρχε κάποτε θέατρο .
Κατά την περίοδο των Καραμανιδών, το εσωτερικό κάστρο έγινε ο τόπος όπου ζούσαν οι άρχοντες.
Όταν η πόλη τέθηκε υπό οθωμανική κυριαρχία, το ερειπωμένο κάστρο ξαναχτίστηκε με υλικά που είχαν απομείνει μετά την κατεδάφιση ορισμένων κτιρίων στην πόλη και το εσωτερικό κάστρο χρησιμοποιούνταν από τους κυβερνήτες
–Τι έγραψε για το κάστρο ο Εβλιγιά Τσελεμπί τον 17ο αιώνα που το επισκέφθηκε ,
Ο Εβλιγιά Τσελεμπί , ο οποίος έγραψε ότι η πόλη αποτελούνταν από τρία επίπεδα τειχών , ανέφερε ότι υπήρχε ένα τζαμί και σαράντα έξι σπίτια εντός των μεσαίων τειχών.
Αναφέρεται ότι τα μεσαία τείχη είχαν σαράντα πύργους και δύο πύλες, και τα εξωτερικά τείχη είχαν εκατόν σαράντα πύργους και εννέα πύλες.
Σε μεταγενέστερες περιόδους, ο αριθμός των πυλών στα εξωτερικά τείχη αυξήθηκε σε δεκαεννέα
Η προηγουμένως υπάρχουσα τάφρος του εσωτερικού κάστρου επιχωματώθηκε αργότερα.
ΝΟΜΙΣΜΑΤΑ
Βρεθήκαν λίγα νομίσματα του 4ου αιώνα π.Χ. με την αναγραφή του ονόματος της Λαράντας με την κεφάλι του Ηρακλή στραμμένη προς τα εμπρός, με ρόπαλο πάνω από τον ώμο και το γραμμα Υ προς τα αριστερά
Από την άλλη πλευρά υπάρχει η εικόνα λύκου και αστεριού.
ΘΡΗΣΚΕΙΑ
Η Λάραντα υπαγόταν στην Μητρόπολη Ικονίου . μέχρι περίπου τον δωδέκατο και δέκατο τρίτο αιώνα.
Υπάρχουν ερείπια χριστιανικού ναού στην Λαράντα της Λυκαονίας
Μόνο τέσσερις από τους επισκόπους της είναι γνωστοί:
Ο Νέος, που αναφέρεται από τον Ευσέβιο (Hist. Exxl., VI, xix)·
Ο Παύλος, που ήταν παρών στη Σύνοδο της Νίκαιας, το 325·
Ο Ασχόλιος, στη Χαλκηδόνα, το 451·
Ο Σάββας, στην Κωνσταντινούπολη, το 879.
Στα Λάρανδα γεννήθηκε σύμφωνα με τα μαρτυρολόγια ο άγιος Πάπας, που μαρτύρησε στο διωγμό κατά των χριστιανών που εξαπέλυσε ο Μαξιμιανός Γαλέριος και ο τοπικός ηγεμόνας Μάγνος
–Χριστιανική Εκκλησία στη γειτονιά Tapucak
Χτισμένη ως αρμενική ορθόδοξη εκκλησία το 1727, η εκκλησία αργότερα εγκαταλείφθηκε και χρησιμοποιήθηκε ως φυλακή μέχρι τη δεκαετία του 1980. Παρά τη δεύτερη ζωή της ως φυλακή, η εκκλησία κατάφερε να επιβιώσει σχετικά αλώβητη.
Οι τοιχογραφίες είναι ακόμα άμεσα εμφανείς στον τριπλό θόλο του εσωτερικού της εκκλησίας και σταυροί εξακολουθούν να κοσμούν το εξωτερικό.
Το όνομα Ασβαντζατζίν (πιο συχνά γράφεται Ασντβατζαντζίν) είναι αρμενικό, αναφερόμενο στην Παναγία, Μητέρα του Θεού, αν και το τουρκικό όνομα, Τσεσμελί, που σημαίνει «με σιντριβάνι» προέρχεται από το σιντριβάνι που κάποτε ήταν ενσωματωμένο στον τοίχο της εκκλησίας. Το σιντριβάνι από το οποίο η εκκλησία παίρνει το τουρκικό της όνομα, ωστόσο, έχει μεταφερθεί στους χώρους του Μουσείου Καραμάν, καθιστώντας το όνομα Τσεσμελί κάπως λιγότερο κατάλληλο
Η Χριστιανική Εκκλησία βρίσκεται στη γειτονιά Tapucak στο κέντρο του Karaman
— Εκκλησία Garin Miyapan Surp Asdvadzadzin
Παρεκκλήσι δίπλα στον καθεδρικό ναό (
Ο Καθεδρικός Ναός Γκαρίν/Ερζουρούμ Σουρπ Ασντβατζαντζίν χτίστηκε μεταξύ 1838 και 1844 στα βόρεια της πόλης, στη θέση δύο εκκλησιών γνωστών ως Βέρι Τζαμ (Άνω Εκκλησία) και Βάρι Τζαμ (Κάτω Εκκλησία), οι οποίες ήταν στα πρόθυρα της κατάρρευσης εκείνη την εποχή.
Αυτή η βασιλική, η οποία έχει μήκος 47 μέτρα και πλάτος 27 μέτρα, συμπεριλαμβανομένου του καμπαναριού, είναι μία από τις δύο μεγαλύτερες αρμενικές εκκλησίες στις ανατολικές επαρχίες της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, μαζί με την εκκλησία Surp Giragos στην Αμίδα/Ντικραναγκέρντ [Ντιγιάρμπακιρ], η οποία ανακαινίστηκε και άνοιξε ξανά για λατρεία το 2011.
Η εκκλησία της Παναγίας ήταν μια βασιλική με πέντε κλίτη και έξι ανοίγματα, χτισμένη σε θεμέλια από λαξευτούς λίθους και καλυμμένη με σταυροθόλια, στηριζόμενη σε δέκα εντοιχισμένους πεσσούς και είκοσι μονολιθικούς κίονες, ύψους 4,5 μέτρων (χωρίς τα κιονόκρανα και τις βάσεις).
Όλες οι καμάρες της κατασκευής ενισχύθηκαν με σιδερένιες ράβδους τοποθετημένες στο εσωτερικό τους και οι πέτρες επένδυσης των τοίχων ενισχύθηκαν με σφιγκτήρες.
Στην αψίδα υπάρχουν τρεις βωμοί και δύο πλευρικά παρεκκλήσια. Ακριβώς απέναντί τους, στη δυτική πλευρά, υπήρχε μια φαρδιά στοά με μπαλκόνια που εκτείνονταν πάνω από το πρώτο άνοιγμα, καλύπτοντας και τα δύο άκρα του δεύτερου ανοίγματος.
Οι τοίχοι έχουν ψηλά παράθυρα με θαλάμους από πάνω τους.
Υπήρχαν τρεις σιδερένιες πόρτες, όλες στραμμένες προς το πρώτο άνοιγμα, αλλά μία άνοιγε προς τα δυτικά, μία προς τα βόρεια και μία προς τα νότια.
Πριν από το ξύλινο δάπεδο, υπήρχε ένα τμήμα κάτω από το μπαλκόνι καλυμμένο με πέτρα.
Το εσωτερικό της εκκλησίας ήταν καλυμμένο με σοβά, οι κίονες ήταν από γυψομάρμαρο.
Δίπλα στον νότιο τοίχο υπήρχε μια ζωγραφισμένη, επιχρυσωμένη ξύλινη εξέδρα. Πίνακες ζωγραφικής και εικόνες ήταν κρεμασμένες στα τοιχώματα του ιερού, στις αψίδες και στον βόρειο τοίχο.
Ένα από αυτά ήταν ο πίνακας ARMENİCESİ (Παναγία με τις Επτά Πληγές), που φιλοτεχνήθηκε τη δεκαετία του 1820 και βρίσκεται στο νοτιοανατολικό παρεκκλήσι.
Στον σεισμό του 1859, η εκκλησία παρέμεινε όρθια. μόνο η θολωτή στοά που ήταν χτισμένη μπροστά από τη δυτική πόρτα και το καμπαναριό από πάνω της καταστράφηκαν.
Ο πύργος ξαναχτίστηκε το 1869. Το 1879, προστέθηκε ένα ξύλινο τμήμα στο πάνω μέρος του κτιρίου, χτισμένο στο κλασικό στυλ που συναντάται στην αρμενική εκκλησιαστική αρχιτεκτονική, με τριώροφα και θολωτά καμπαναριά. Η εκκλησία υπέστη μικρές ζημιές στον σεισμό του 1901, αλλά επισκευάστηκε σε σύντομο χρονικό διάστημα.
–Παρεκκλήσι δίπλα στον καθεδρικό ναό
Υπάρχει ένα πολύ παλιό παρεκκλήσι, που πιστεύεται ότι χρονολογείται από τον 7ο αιώνα, χτισμένο δίπλα στο νότιο τοίχο του καθεδρικού ναού Γκαρίν/Ερζερούμ.
Το όνομα «Miyapan Surp Asdvadzadzin» αναφέρεται συγκεκριμένα σε αυτή τη μικρή εκκλησία και το αρχικό της βοηθητικό κτίριο.
Το παρεκκλήσι, το οποίο αποτελεί σεβαστό τόπο προσκυνήματος από την αρχαιότητα, αναστηλώθηκε μεταξύ 1895 και 1897.
Το παρεκκλήσι περιείχε πίνακες ζωγραφικής και ασημικά.
Τα παλιά χειρόγραφα μεταφέρθηκαν στο μουσείο της Σχολής Αρτζινιάν, η οποία ιδρύθηκε το 1864 και βρίσκεται απέναντι από την εκκλησία.
Αυτό το σχολείο μεταφέρθηκε σε ένα νέο κτίριο που χτίστηκε νότια του αρμενικού νεκροταφείου το 1913.
Είναι κατανοητό ότι 62 παλιά χειρόγραφα βιβλία της συλλογής του σχολείου καταστράφηκαν το 1915. Τμήμα
Ο Καθεδρικός Ναός Γκαρίν/Ερζουρούμ Σουρπ Ασντβατζαντζίν,
Υπήρχε ένα νεκροταφείο που ήταν ανοιχτό σε μέλη άλλων χριστιανικών δογμάτων και φύτεψε δέντρα το 1882 από τον Αρχιερέα Μαγκάκια Ορμανιάν, ο οποίος αργότερα έγινε ο Αρμένιος Πατριάρχης της Κωνσταντινούπολης (1896-1908).
Απέναντι από το νεκροταφείο, υπήρχε ένα πανδοχείο που χτίστηκε το 1913 στη θέση της Σχολής Αρτζινιάν.
Το 1915, οι αρχές ξερίζωσαν τα δέντρα και μετέφεραν τις ταφόπλακες από το νεκροταφείο, προκειμένου να χτίσουν μαζί τους ένα παράρτημα (λέσχη) στο κυβ
* Εκκλησία Τσεσμελι
. Στην ίδια περιοχή υπάρχουν ακόμα η εκκλησία Τσεσμελί Βυζαντινής αρχιτεκτονικής, καθώς και ιστορικά τουρκικά, αρμενικά και ελληνικά σπίτια μαζί.
Η Εκκλησία με την Κρήνη είναι ένα κτίριο χτισμένο από πελεκητή πέτρα με τρία διαμήκη κλίτη.
Μετά το 1924, χρησιμοποιήθηκε ως φυλακή μέχρι τη δεκαετία του 1980, και έγιναν κάποιες προσθήκες στο εσωτερικό του ώστε να μην αλλοιωθεί η εξωτερική του αρχιτεκτονική.
Το κτίριο, το οποίο αργότερα παραχωρήθηκε στο Υπουργείο Πολιτισμού και Τουρισμού, αναστηλώθηκε το 2007. Μετά την αναστήλωση, η εκκλησία χρησιμοποιήθηκε για καλλιτεχνικές εκδηλώσεις όπως εκθέσεις, αίθουσες
— Αρμενική εκκλησία
Στην ίδια γειτονιά βρίσκεται και η Αρμένικη εκκλησιά με το Σιντριβάνι ( Surp Asvadzadzin) του 11ου αιώνα,
Βρίσκεται εντός των ορίων της γειτονιάς Tapucak στο κέντρο της πόλης Karaman. Είναι ένα βυζαντινό κτίσμα. Χρησιμοποιήθηκε ως φυλακή μέχρι το 1980 και ανακαινίστηκε το 2007. Χρησιμοποιείται σήμερα για πολιτιστικές και καλλιτεχνικές δραστηριότητες.
ΠΑΙΔΕΙΑ
Δεν υπάρχουν πληροφορίες για την ύπαρξη Τλληνικού σχολείου μέχρι το 1924.
Ήταν η γενέτειρα των ποιητών Νέστορα και του γιου του Πίσανδρου (Σουίδας, ιερός)
ΠΡΟΣΩΠΑ
–Νέστωρ ο Λαρανδεύς (2ος αιώνας -3ος αιώνας ποιητής )
Έλληνας ποιητής, γεννημένος στα Λάραντα, μια πόλη της Λυκαονίας, στη Μικρά Ασία, και που έζησε κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Αλεξάνδρου Σεβήρου.
Συνέθεσε ένα μακροσκελές ποίημα, με τίτλο Ηρωικές Θεογαμίες, στο οποίο τραγούδησε για τους γάμους θεών και ηρώων.
Αναφέρεται το δέκατο έκτο βιβλίο αυτού του ποιήματος, και ο Σουίδας αποκαλεί ολόκληρη την παραγωγή μια ιστορία ποικίλη κατά τον επικό τρόπο. Ένας από τους συνομιλητές στα Σατουρνάλια του Μακρόβιου (στίχος 2) κατηγορεί τον Βεργίλιο ότι μετέφρασε από τον Πίσανδρο σχεδόν όλο το δεύτερο βιβλίο της Αινειάδας, και ιδιαίτερα την ιστορία του ξύλινου αλόγου.
— Πείσανδρος ο Λαρανδινός
Από τα Λάρανδα καταγόταν ο Έλληνας επικός ποιητής και συγγραφέας του 3ου αιώνα μ.Χ. Πείσανδρος ο επονομαζόμενος Λαρανδινός (από την πόλη καταγωγής του). Ήταν γιος του προηγούμενου υπήρξε ποιητής, συγγραφέας και μυθογράφος
Ο Πείσανδρος ο Λαρανδινός συνέγραψε το έργο Ποικίλη ιστορία δι’ επών, το οποίο ταυτιζόταν με το περίφημο έπος του Ηρωικαί θεογαμίαι, που το αποτελούσαν 26 ή, σύμφωνα με άλλους, 60 βιβλία. Σώζονται μικρά αποσπάσματα από το έργο αυτό, τα οποία τα εκδίδουν συνήθως μαζί με τα έργα του Ησιόδου.
–Άγιος Πάπας
Ο Άγιος Πάπας καταγόταν από την πόλη Λαράνδα της Λυκαονίας και άντεξε τα φοβερότερα βασανιστήρια, χωρίς να πάψει στιγμή να δέεται προς τον Θεό.
Όταν ο Γαλέριος εξαπέλυσε άγριο διωγμό κατά των χριστιανών, ο Άγιος Πάπας υπέστη ένα από τα σκληρότερα μαρτύρια.
Στην αρχή τον κτύπησαν με πέτρες στα σαγόνια, μέχρι που του τα έσπασαν. Κατόπιν τον κρέμασαν ανάποδα και τον μαστίγωσαν ανελέητα. Έπειτα του ξέσχισαν τα πλευρά και τις πληγές.
Εορτάζει στις 14 Σεπτεμβρίου εκάστου έτους.
–Μητροπολίτης Γρεβενών Αιμιλιανός
Ο Μητροπολίτης Αιμιλιανός (κατά κόσμον Αιμιλιανός Λαζαρίδης, ) ήταν Έλληνας Μικρασιάτης θεολόγος και επίσκοπος του Οικουμενικού Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως.
Ανέπτυξε σημαντική δράση για τον Ελληνισμό της Μακεδονίας στη Θεσσαλονίκη κατά τον Μακεδονικό Αγώνα και αργότερα ως Μητροπολίτης Γρεβενών. Μαρτύρησε από κομιτατζήδες και ρουμανίζοντες το 1911, σε ηλικία 34 ετών στο χωριό Γκριντάδες, που μετονομάστηκε σε Αιμιλιανός Γρεβενών στην μνήμη του.
Ο Αιμιλιανός Λαζαρίδης γεννήθηκε το 1877 στα Πέρματα ή την Λαραντα (Καραμάν ) της επαρχίας Ικονίου της Μικράς Ασίας. Οι γονείς του ήταν Μικρασιάτες Έλληνες Ορθόδοξοι τουρκόφωνοι (Καραμανλήδες), όπως και όλοι οι Έλληνες της περιοχής.
Ο Μητροπολίτης Γρεβενών Αιμιλιανός αποτέλεσε στυλοβάτη του Μακεδονικού Ελληνισμού, προασπίζοντας την ταυτότητα των κατοίκων της ευρύτερης περιοχής των Γρεβενών
Ενίσχυε ουσιαστικά την προσπάθεια υποστήριξης και διαφύλαξης των Ελλήνων Ορθοδόξων που ήταν απαραίτητη παρά την τυπική λήξη του Μακεδονικού Αγώνα.
ΑΠΑΣΧΟΛΗΣΗ
Οι περιοχές όπου εξετάζουμε την αρχαία ιστορία και τα ερείπια είναι εξαιρετικά κατάλληλες για γεωργία και κτηνοτροφία .
Ακόμη και σήμερα οι 2 αυτοί κλάδοι αποτελούν αντικείμενο απασχόλησης .
Βρίσκεται σε σημαντικούς δρόμους και έχει κυρίαρχη θέση πάνω από τα περάσματα του Ταύρου
Εκεί κατασκευάζονται βαμβακερά και μεταξωτά υφάσματα,
Στην πόλη είχε γίνει σιδηροδρομικός σταθμός, μεταξύ Ικονίου και Ερεγκλί, στο δρόμο προς τη Βαγδάτη με αποτέλεσμα να τονώσει από τότε την οικονομία της
ΣΗΜΕΡΑ
Το Καραμάν σήμερα είναι η έδρα της επαρχίας Καραμάν και της περιοχής Καραμάν.
Ο πληθυσμός το 2022 είχε 175.390 κατοίκους .
Η πόλη βρίσκεται σε μέσο υψόμετρο 1.039 μέτρα.
Αυτή η ιστοσελίδα χρησιμοποιεί cookies για να βελτιώσει την εμπειρία σας. Θα υποθέσουμε ότι είστε εντάξει με αυτό, αλλά μπορείτε να εξαιρεθείτε αν το επιθυμείτε. ΑποδοχήΔιαβάστε περισσότερα
