Πίνει τον καφέ του σε μια άκρη του παραδοσιακού καφενείου, στο οποίο κάποτε δεν έβρισκες καρέκλα για να καθίσεις. Τώρα είναι σχεδόν άδειο και προπαντός παγωμένο. Η μεγάλη ξυλόσομπα στη μέση δεν ανάβει όλες τις ώρες, γιατί και τα ξύλα λιγοστά είναι και πρέπει να φτάσουν τουλάχιστον μέχρι το Πάσχα. Κάθε ρουφηξιά απ΄το χοντρό φλιτζάνι, με χέρι τρεμάμενο, κι ένας αναστεναγμός. Κοιτάζει απ’ τη τζαμαρία προς την πλατεία και προσπαθεί μάταια να βάλλει σε τάξη τις σκέψεις του. Έζησε στο πετσί του πολλές εμπειρίες από δύσκολους καιρούς και καταστάσεις, αλλά τα σημερινά είναι πολύ διαφορετικά. Στα πέτρινα εκείνα χρόνια του παρελθόντος υπήρχε πόλεμος, εσωτερικοί και εξωτερικοί εχθροί, αντίπαλοι και εισβολείς, αλλά υπήρχε και μια φλόγα που πύρωνε τις καρδιές όλων όσων αγωνίζονταν. Υπήρχε πείνα, ανέχεια και δυστυχία, αλλά και ανεξάντλητες αντοχές, όπως και προσδοκίες, πως όλα θα τελειώσουν μια μέρα, ο ουρανός θα ξαστερώσει και η φύση θα γαληνέψει. Και πράγματι ήρθε εκείνη η μέρα και όλα τελείωσαν.
Ο κόσμος άρχισε ξανά να κάνει όνειρα και να χαμογελά πάλι στο αύριο.
Ένα αύριο, όμως, που δυστυχώς δεν είχε διάρκεια!
Ήρθαν τα τωρινά, τα αλλιώτικα και ανυπόφορα. Περπατάς στους δρόμους της πόλης και συναντάς μόνον ανθρώπους που παραμιλούν…. Κι αυτό δεν συμβαίνει στη δική του μόνο πόλη, συμβαίνει και στη δική σου και στην άλλη, συμβαίνει παντού! Παντού στην ελληνική επικράτεια, σε όλους τους δρόμους, σε όλα τα σοκάκια και του τελευταίου απόμακρου ελληνικού χωριού, κατήφεια, αγωνία και ανασφάλεια.
Ο εχθρός τώρα μοιάζει αόρατος, αλλά σκορπάει περισσότερο πόνο. Οι αντοχές λύγισαν, αφού δεν υπάρχει καμιά ελπίδα για να τις στηρίξει. Ως πότε;
Μονολογούν όλοι μέσα τους και απάντηση καμία και από πουθενά..
Ο καφές στο φλιτζάνι τελείωσε εδώ και ώρα, αλλά έμεινε παχύ το κατακάθι. Ρίχνει μια γουλιά νερό, το ανακατεύει και το πίνει μονορούφι. Η σόμπα εξακολουθεί να στέκει όρθια και παγερή, ενώ η πλατεία σχεδόν άδεια.
Σηκώνεται να φύγει με τις σκέψεις ανάκατες και πάλι, αφού δεν μπαίνουν σε σειρά. Τόση ώρα δεν κατάφερε να τις τακτοποιήσει, ούτε και σήμερα. Κατηφορίζει για το σπίτι σκυθρωπός, αμίλητος και σκεπτικός. Στο δρόμο μια απορία σκαλώνει στο μυαλό του και δε λέει να απομακρυνθεί. Ποιοί άραγε ευθύνονται περισσότερο, αυτοί που εμπιστεύονται τα λάθος πρόσωπα ή αυτοί που σκεπάζουν τα πραγματικά τους πρόσωπα με προσωπεία για να ξεγελάσουν τον κόσμο; Και πριν περάσει το κατώφλι του σπιτιού του να ’σου και το συμπλήρωμα της απορίας που σκαλώνει κι αυτή στο μυαλό του. Ποιοι έχουν μεγαλύτερη ευθύνη, αυτοί που έχουν λάθος προσμονές, ή αυτοί που το γνωρίζει και το εκμεταλλεύονται;
Ηλίας Κ Μάρκου
