Είναι σαν ψέμα να βλέπεις το προσωπικό κάδρο του Ρούλη καρφιτσωμένο απέναντί σου στην κολώνα της ΔΕΗ. Όπως εξ άλλου και η ίδια η ζωή μας, ένας προσωπικός μύθος το ταξίδι του καθενός.
Διακόπηκε ξαφνικά η επίγεια διαδρομή του αγαπητού μας Ρούλη, συνεχίζει όμως το μεγάλο ταξίδι του στην αγκαλιά του πατέρα του Νικόλαου και κάτω από την προστασία του παππού του Βελισάριου, σε μια γειτονιά όλο «φως»!
Ευτύχησε να αποκτήσει μια όμορφη και αγαπημένη οικογένεια, με παιδιά, εγγόνια και ρίζες βαθιές στα πιστεύω του, που με βεβαιότητα θα ακολουθήσουν τη σπουδαία διαδρομή του.
Η έννοια της λέξης «πρόοδος» και «προοδευτικός» αποκτά νόημα μέσα από την οικογενειακή πορεία από την δεκαετία 1920. Ο παππούς Βελισάριος Μυλωνάς έστησε στην Αναρράχη ένα νερόμυλο, ο πατέρας Νίκος τον αναβάθμισε σε κυλινδρόμυλο, όπου άλεθαν τα σιτηρά τους και ζύμωναν το ψωμί τους οικογένειες από τα γύρο χωριά και την περιοχή. Ο νεότερος Βελισάριος, ο Ρούλης, προβλέποντας τις εξελίξεις στη αλευροβιομηχανία, στράφηκε στις ζωοτροφές. Με ενασχόληση μιας ζωής και την άριστη τεχνογνωσία που απέκτησε στις μηχανές, γνωρίζοντας τη θέση κάθε «βίδας» έστησε ένα υπέρ σύγχρονο εργοστάσιο, ανταγωνιστικό σε ευρωπαϊκό επίπεδο.
Όμως οι επαγγελματικές και συντεχνιακές του ανησυχίες τον οδήγησαν και στη θέση του εκλεγμένου προέδρου του Συνδέσμου Βιομηχάνων Δυτικής Μακεδονίας, θέση που με μεγάλη επιτυχία υπηρέτησε.
Η καθημερινή του φροντίδα και παρουσία στο εργοστάσιο ζωοτροφών δεν τον αποθάρρυνε ούτε τον απέτρεψε, να ασχοληθεί με την μεγάλη του αγάπη τις μηχανές. Το όνειρό του για τη δημιουργία Μουσείου παλαιών Μηχανών στην Αναρράχη-Εορδαίας. Με επίμονες έρευνες από κάθε γωνιά της γης συγκέντρωσε μηχανές εσωτερικής καύσης, σπάνια μηχανήματα μιας προηγούμενης εποχής. Μια συλλογή ιδιαίτερα δαπανηρή, με ατέλειωτες ώρες προσωπικής εργασίας, για να ξαναγίνουν λειτουργικές οι ανενεργές και σκουριασμένες μηχανές. Το Μουσείο εγκαινιάστηκε το 2017 και εκθέτει στο κοινό, κυρίως όμως σε σπουδαστές και φοιτητές, σπάνια κομμάτια μηχανών εσωτερικής καύσης και την εξέλιξη της τεχνολογίας.
Ο δικός μας Ρούλης αγαπούσε και επεδίωκε την καλή παρέα και ήταν ευχάριστος και πάντα στο κέντρο της προσοχής. Άνθρωπος με μεγάλες ευαισθησίες, στις αγαθοεργίες προς αναξιοπαθούντες-φανερά και κυρίως κρυφά, με μεγάλη κοινωνική προσφορά!
Ανάψαμε το κεράκι σου φίλε Ρούλη για να αναπαύσει ο παντοδύναμος την ψυχούλα σου και να δώσει κουράγιο στους οικείους σου, σε άλλες εκκλησιές. Ο φιλόξενος Αγιώργης της Αναρράχης δεν μας «χωρούσε» λόγω πανδημίας. Αιώνια αλησμόνητος και καλό κατευόδιο!
