Λόγος ή άλλως πως, παρακαταθήκη στη μέλλουσα γενιά της Αιανής.

Του αείμνηστου Δημητρίου Τσίγκανα

Αντί για μνημόσυνο.

Φίλε Τάκη

Πέρασαν χρόνια πολλά, κάπου τρεις δεκαετίες, όπου ο αείμνηστος Τσίγκανας Δημήτριος του Μανώλη, μου παρέδωσε ένα γραπτό του.

Τούτες τις μέρες, συγυρίζοντας τα συρτάρια της βιβλιοθήκης, το μάτι μου έπεσε στο άρθρο του.

( δαχτυλογραφημένο μάλιστα σε γραφομηχανή )

Αναφέρεται στους Αιανίτες τους κατοίκους της Αιανής, της περιόδου εκείνης, των τελευταίων δεκαετιών του 20ου αιώνα, που με την παρουσία και συμμετοχή τους στη ζήση της κωμόπολης μας, έπαιξαν σπουδαίο ρόλο.

Γράφει κι απευθύνεται λοιπόν, στους νέους και μεταξύ άλλων, τονίζει τα παρακάτω:

Αγαπητές/οι Φίλες/οι

«…το μέρος (τόπος), που δουλεύεις, πίνεις, τρως και γλύφεις τα δάχτυλά σου, να το αγαπάς και να το σέβεσαι »

Καλοφαγάδες οι Αιανίτες, γλεντζέδες, μερακλήδες και δουλευταράδες.

Αν, πεις για κουβέντα, όλοι ρήτορες.

Χειμώνα, καλοκαίρι αραδιασμένοι γύρω στο πεζούλι της πλατείας, το κουβεντολόι πάει ρολόι.

Θες πολιτικά, θες θρησκευτικά, θες κοινωνικά, θες αρχαιολογικά σε όλα μέσα ο Αιανίτης.

Η συζήτηση αρχίζει όπως ένα ρυάκι σε ρεματιά, ήσυχα, καθάρια, τεμπέλικα. Άντε και μπαίνει άλλος ένας στην κουβέντα, άντε και το ρυάκι αυγαταίνει, γίνεται ρέμα, ποταμός, θάλασσα, ωκεανός κι όλο αυγαταίνει, όλο αυγαταίνει. Φουσκώνουν, τα νερά αφρίζουν, γίνονται κύματα, έρχεται καταιγίδα, μάνα μου θα σκοτωθούν οι άνθρωποι, βάλτε ένα χεράκι παιδιά να καταπραΰνουμε τα πνεύματα.

Ξαφνικά σταματούν όλα.

Ξαφνικά αυτοί οι μανιασμένοι, Ωκεανοί γίνονται ρυάκια του βουνού ακίνδυνα.

Αυτό δεν γίνεται γιατί είναι θρασύδειλοι.

Όχι.

Ο Αιανίτης το απόδειξε ότι είναι αντράκι τολμηρό.

Και στον Μακεδονικό αγώνα είχε ήρωες και στην κατοχή πολέμησε και στον εμφύλιο πολέμησε, για τις ιδέες του.

Φυλακίστηκαν συμπολίτες μας, για τις ιδέες τους, τους τιμούμε ασχέτως αν συμφωνούμε ή όχι.

Ρώτησα κάποτε τον δάσκαλο Κώστα Σιαμπανόπουλο ( ζούσε τότε ).

Κώστα « γιατί στην Αιανή οι άνθρωποι, παρ’ όλες τις κάθετες αντιθέσεις τους, τα καυγαδάκια, δεν καταλήγουν σε ξυλοδαρμούς;

Γιατί στο τέλος της συζήτησης, όλα μέλι-γάλα; ».

Ο σοφός δάσκαλος που βόσκησε τον Αιανίτη, όσο κανείς άλλος, απάντησε:

« Η συμπεριφορά του έχει να κάνει με την μακροχρόνια ζήση του σ’ αυτόν τον τόπο.

Οι ίδιοι άνθρωποι ζουν εδώ στην Αιανή χιλιάδες χρόνια. Η ευγένεια, η ευφυΐα, η τόλμη, είναι αρετές που δεν διδάσκονται εύκολα, αλλά καλλιεργούνται λίγο – λίγο μέσα στον άνθρωπο και κληρονομούνται από πατέρα σε υγιό, από μάνα σε κόρη, μαζί με τα άλλα γενετικά χαρακτηριστικά ».

Όπως το μαργαριτάρι πλάθεται στα σωθικά του όστρακου ( στρείδι ) σιγά – σιγά και μακροχρόνια, έτσι και ο Αιανίτης μεταλλάχτηκε από πρωτόγονο σε πολιτισμένο άνθρωπο, χάρη της αιωνιότητάς του.

Εσένα το λέω καημένε ξένε άνθρωπε. Άνθρωπος κι εγώ, μα άσε με να πω την Αλήθεια.

Άλλο το μαργαριτάρι του όστρακου κι άλλο το imitation.

Kαι να θέλω να σωπάσω δεν μπορώ, έδωσα το λόγο μου στους παππούδες μου.

Αιανή, 13/8/1992

Δημήτρης Τσίγκανας

Συντηρητής αρχαιοτήτων

Εικόνων – Αγιογραφιών

Υ.Γ.

{ Σ’ ευχαριστούμε Δημήτρη, που έγινες άγγελος καλός σε μας και τη νεολαία μας.

Τυχεροί εμείς που διαβάσαμε με τα μάτια μας, τα γλυκά σου λόγια.

Προνομιούχα και τα παιδιά μας να διαβάζουν, τέτοια λόγια και να φέρουν την βαριά ευθύνη, να μην τα ξεχάσουν. }

Για την αντιγραφή