Λυπάμαι που η ιστορία με εμποδίζει να λυπηθώ για την Αγγλίδα μονάρχη των 96 ετών..
Και μόνο για το θάνατο του δεκαοκτάχρονου Κύπριου Ευαγόρα Παλικαρίδη, που καταδικάστηκε σε θάνατο το 1955 γιατί ύψωσε την ελληνική σημαία στο σχολείο του προκαλώντας κύμα αντίστασης σε όλη την Κύπρο, και η Ελισσάβετ αρνήθηκε να του δώσει χάρη,
δεν ξεχνώ….
Αδυνατώ να ξεχάσω :
*Την αποικιοκρατική εκμετάλλευση εκατοντάδων χωρών,
*Την πρόκληση εμφυλίων,
*την ενίσχυση εθνικιστικών συγκρούσεων σε χώρες της Αφρικής και της Ασίας ώστε να έχει λόγο ανάμειξης,
*τη δημιουργία στρατοπέδων συγκέντρωσης με χιλιάδες θύματα σε χώρες που βρίσκονταν υπό την κατοχή της Αγγλίας,
* την αφαίμαξη του Εθνικού πλούτου των αποικιών( από διαμάντια μέχρι τρόφιμα) και τη μετατροπή των αποίκων σε δούλους,
* τον αναγκαστικό εκχριστιανισμό φυλών με τη βίαιη αρπαγή των παιδιών τους και τη μεταφορά τους σε οικοτροφεία αμφίβολων προθέσεων,
* τον εξαναγκασμό των αποίκων να μιλούν την αγγλική γλώσσα, εξαφανίζοντας εκατοντάδες σπάνιες διαλέκτους,
* τον υπερπλουτισμό της βασιλικής οικογένειας, που διαθέτει εισοδήματα ίσα με τον προϋπολογισμό ενός κράτους, την ίδια στιγμή που υπέγραφε την άγρια πολιτική της Θάτσερ εναντίον των φτωχών ανθρακωρύχων.
* την ύπουλη και σε πολλά ταμπλώ αγγλική διπλωματία,
που ευθύνεται μεταξύ άλλων και για την νομιμοποίηση της κλοπής αρχαιοτήτων από όλη τη Μεσόγειο, και κυρίως για τα 376 σπαράγματα των μαρμάρων του Παρθενώνα που έσπασε και έκλεψε ο Έλγιν και αποτελούν πηγή πλουτισμού του Βρετανικού μουσείου, για τα οποία δεν έχει λογοδοτήσει κανείς.
Όλα αυτά, και πολλά ακόμη, με θλίβουν πολύ περισσότερο από τον φυσικό, νομοτελειακά αναπότρεπτο, θάνατο μιας βασίλισσας που έφυγε πλήρης ημερών, χρημάτων και εμπειριών.
Αυτή η ιστοσελίδα χρησιμοποιεί cookies για να βελτιώσει την εμπειρία σας. Θα υποθέσουμε ότι είστε εντάξει με αυτό, αλλά μπορείτε να εξαιρεθείτε αν το επιθυμείτε. ΑποδοχήΔιαβάστε περισσότερα
