Για ότ’ καλό γένιτι στ’ φαμπλιά, αμπρουστά είνι η μάνα.
Πααίν’ καλά του πιδί στου σκουλειό κι απιρνάει τ’ς τάξεις, α!! η μάνα του διάβαζιν, του πρόσιχιν, τ’ ουρμίνιβιν κι του τάιζιν!
– Μμ, τι ουραίου πιδί! Λιέει ου άλλους.
– Ε! έμοιασιν τ’ μάνα τ’.
Για όλα τα στραβά κι τ’ ανάπουδα, φταίγ’ ου μπαμπάκας.
Δεν του δίν’ς τ’ αυτουκίνητου, σι λιέει:
– Μ’ τι πισουδρουμ’κός είσι; Όλ’ του δίν’ τ’ αυτουκίνητου στα πιδιά. Τι να του κάμ’ς; Να κάθιτι;
Του δίν’ς τ’ αυτουκίνητου, βαραίν’, λιανίζιτι.
– Ισύ φταίγ’ς απ’ το ’δουκις.
Έρχιτι αργά του βράδ’ του πιδί, «ισύ φταίγ’ς, π’ δεν τ’ άγριψις».
Ένα Σαββάτου κίντσιν ου θ’κός μ’ ου τρανός ου Νάτσιους μι κάτ’ φίλ’ να πααίν’ ψίχα στ’ Σαλουνίκ, να ξικρούξ΄ν, γιατί ήταν κουρασμέν’ απ’ του κάτσιμου τ’ς Πασκαλιάς.
Του βράδ’ μι παίρν’ στου τηλιέφουνου κι μι λιέει:
– Ξέρ’ς μπάκα, του βάρ’σα ψίχα τ’ αυτουκίνητου.
– Ε ρα πιδί μ’, στα σίδηρα να είνι. Ισύ βάρ’σις πουθινά;
– Μπα. Ια ψίχα ου λιμός μ’.
– Ι, άιντι μη σκανιάειζ’ς. Γκουργκυλάει α ρα ή τα του φέρ’ς μι του EXRESS;
– Γκουργκυλάει . Ια, τα φκιάσου μούγκι ψίχα τ’ν ιξάτμισ’ απόψι κι ταχιά τ’ χαραή τα ρθω.
Όλ’ τ’ νύχτα δε σφάλτσα μάτ’. Συλλουϊούμαν πόσου ουλίγου ήταν του βάρ’μα.
Τ’ χαραή, η Κατίγκου μ’ μι χούϊαξιν.
– Τι μπρε, σκ’λήκια είχις στουν κώλου κι όλ’ τ’ νύχτα τριουρνούσις σα ζβούρα;
– Ια μαρ, ξέρ’ς… ου άλλους του ζύασιν ψίχα στου πλατάρ’ τ’ αυτουκίνητου, αλλά δεν είνι καντίπουτα κι έρχιτι σήμιρα. Δε χάλιψα να σι πω ιχτές, για να μη σειιστείς.
Τ’ ουρλιαχτό πο βγαλιν, ξύπνησιν του μ’κρό τ’ς γειτόντσας.
– Ισύ φταίγ’ς, ισύ π’ τουν έδουκις τ’ αυτουκίνητου. Τώρα τα είδαμι κι αυτά, μ’κρά πιδιά να κινούν μι τ’ αυτουκίνητου κι να σκουτώνουντι. Να πααίν’ μι του λιουφουρείου ή μι του τραίνου. Ισύ, ισύ φταίγ’ς.
– Καλά μαρ’ Κατίγκου, ισύ π’ τουν έδουκις του δικάρ’κο κρυφά, δε φταίγ’ς;
– Όχι φέβγα απ’ τι δω να μη σι γλέπου.
Φέβγου σειισμένους, πααίνου σ’ν ικκλησιά, γυρνώ, δε γλέπου τ’ αυτουκίνητου. Πααίνου στου καφινείου, κάθουμι κανα δυο ώρις, γυρνώ στου σπίτ’, καντίπουτας.
Ου Νιανιάτσους ακόμα να φανεί.
Κάθουμι να φάου, κάμου να βάλου ν’ πρώτ’ τ’ μουκουσιά, χιρνάει του λανάρ’ τ’ς Κατίγκους.
Κάμου ψίχα να βαϊσου κι μι χιρνάει:
– Δε σι κ’νάει η γης μπρε ξισιλόϊαστι π’ κοιμάσι κι δε σκώνισι ν’ αραδίεις του γιο σ’; Σαν απόμ’νιν σ’ν Καστανιά μαναχός κι δεν απιρνάει κάνας να τουν πάρ’, τι τα φκιάσ’ του πιδί στ’ νύχτα; Άμα ξανατρακάρσιν κι ήταν σι κάνα μισουκουμείου; Σήκου αγλήγουρα.
Τι να φκιάσου κι γω, σκώθκα, πήρα του φουρτηγό κι κίν’τσα κατά τ’ Βέργια. Απέρασα ν’ Κοιλάδα, απέρασα ν’ Καστανιά, απέρασα κι τ’ Βέργια, τίπουτας. Στου δρόμου για τ’ Σαλουνίκ’ έβανα χίλια μι του νου μ’. Κι κει π’ συλλουϊούμαν χίλια δυο, τουν γλέπου αχνάτου-παχνάτου μι ν’ παρέα τ’ να ’ρχουντι απού πέρα κι να γιλούν μέσ’ τ’ αυτουκίνητου. Παίρνου τηλιέφουνου απ’ τ’ Βέργια ν’ Κατίγκου να τ’ν ησυχάσου κι μι λιέει:
– Τώρα τα ιδεί τι τα τουν φκιάσου άμα ρθει! Του παλιόπιδου. Τα του ρίξου τέτοια μπάτσα μόλις πατήσ’ του πουδάρι τ’ στου σπίτ’ π’ τα του θυμάτι για όλ’ τ’ ζουή τ’. Δεν αντέχου άλλου, τα ζουρλαθώ. Τα μη ξικάμ’ μ’ αυτά τ’ τα καμώματα.
Καθώς έρχουμαν σιγά-σιγά κατά ν’ Κόζιαν, λιέου απού μέσα μ’ «άμα πααίνου τώρα σπίτ’ κι αρχινίσ’ να τουν χουϊάζ’ η Κατίγκου, τα γέν’ ου χαμός. Δεν τριουρνώ κανα δυο ώρις όξου κι να πααίνου ύστιρας π’ τα πιράσ’ η μπόρα. Αυτό κι έκαμα.
Κατά τ’ς δέκα του βράδ’ δε μι χουρούσιν ου τόπους.
Πααίνου σπίτ’ να ιδώ τι γένιτι κι μι τι λόϊα τα τουν χουϊάξου κι γω.
Μόλις σιβαίνου μέσα, τι να ιδώ! Η Κατίγκου μ’ είχιν του γιο τ’ς αγκαλιασμένουν στουν καναπέ κι τουν τάϊζιν στου στόμα μήλου κι πουρτουκάλ’!
Όχ’ μούγκι δεν τουν χούϊαξιν ντιπ, όχ’ μπάτσουν δεν τουν έδουκιν μόλις τουν είιδιν, αλλά κνήθκιν σι μένα:
– Μη λιες καντίπουτα στου πιδί, γιατί έχ’ δίκιου. Είνι ταλιπουρημένου. Τράβα τώρα να κοιμ’θείς, γιατί είσι σειισμένους.
– Μαρ’ ισύ άλλα μ’ ήλιγις…
– Πάψι, μην ουμιλάς, ισύ φταίγ’ς για όλα…
…Μάνα κι πάλ’ μάνα!!!!
