Μαρία Ρουκά: Δυο λόγια για την ποίηση της Δυτικό Μακεδόνισσας ποιήτριας από τη Δεσκάτη
Σκαλίζοντας το προσωπικό μου αρχείο, ανακάλυψα εκεί, στο στοίβαγμα των τελευταίων χρόνων, τις σημειώσεις μου για την ποίηση της Δυτικό Μακεδόνισσας, από τη Δεσκάτη, ποιήτριας, Μαρίας Ρουκά, που ζει στην Αθήνα και εργάζεται στο Μαιευτήριο ΗΡΑ-ΙΑΣΩ GENERAL, για τις δύο (2) Ποιητικές της Συλλογές, με τους τίτλους: 1) «Μυρωδιά από γιασεμί και άγριο χορτάρι», 2) «Άνευ». Αφού τις καθαρόγραψα, σας καταθέτω τη συγκίνηση μου.
Ξεφυλλίζοντας τις ποιητικές της συλλογές , από το πρώτο πεντάστιχο της Πρώτης Συλλογής, αγκιστρώνεσαι από τη νοηματική δύναμη των λέξεων. Λέξεις, καλοβαλμένες, που με τη συρραφή τους βγάζουν έναν συναισθηματικό συγχρωτισμό. Οξυμένες, σχίζουν τις ομίχλες της συντηρητικής Δεσκάτης και τις ομίχλες των προβλημάτων, οι οποίες κρατούν κάτω από τον σκιερό καθωσπρεπισμό τους, και κάτω από τις μουντές και πένθιμες αποχρώσεις τους, τα πετάγματα της εφηβείας, και τον άκαμπτο ορθολογισμό των χρόνων της αμφισβήτησης . Φορτισμένες μ’ έναν μοναδικό ψυχισμό, που ρουφά στάλα- στάλα τις χρονοστιγμές, ασμένως, από τους μαστούς της ζωής, διεκδικώντας την ικανοποίηση της πληρότητας η οποία δεν φωσφορίζει αλλά δίνει φως και λάμψη στη ζωή.
Δεν μπαίνει στην αιχμαλωσία του πένθιμου ανασασμού και της απώλειας. Την δένουν με τον Τόπο, οι ανεξίτηλες παραστάσεις του εκτατικού χρόνου της παιδικής ηλικίας, οι ανομολόγητες εφηβικές συγκινήσεις, το μοιρολόγι της απώλειας. Είναι όλα εκφάνσεις της ζωής , που την τροφοδοτούν για το ταξίδι της.
Με άτι την βαθειά επιθυμία της, και το δισάκι της γεμάτο από θέληση, σέρνει τη γραφίδα της στο δρόμο της δημιουργικής έμπνευσης. Μια δημιουργική έμπνευση, η οποία βγαίνει από τα σπάργανα της ιδιαίτερης πατρίδας, ως ο Ανταίος, για να παίρνει περισσότερη δύναμη στο γεμάτο από όνειρα ταξίδι της!…
Ποίηση βιωματική, αφυπνιστική, με πλούσιο λυρισμό, όπου πλάθονται συνειρμικά χιλιάδες νοήματα. Νοήματα, με την πλοκή του ελεύθερου στίχου, που ο θρυμματισμός του εισβάλλει και διεγείρει τον ψυχισμό. Και οι απολήξεις του σε ρίμες, στην επωδό κάποιων στίχων, πολλαπλασιάζουν τη φωνή του ποιητικού λόγου, σαν να φωνάζουν στεντόρεια ανείπωτες επιθυμίες και αυτονόητες αλήθειες .
Η ανάγνωση αυτής της ποίησης, μου έδωσε τα συναισθήματα και τις λέξεις, χωρίς να έχω καμιά ειδίκευση, να καταθέσω την προσωπική μου συναισθηματική συγκίνηση.
Ευχόμαστε στην ποιήτρια υγεία και σθεναρό, σε αναπαραγωγή, τον οίστρο της ποιητικής δημιουργίας!…
Σίμος Ζαγκανίκας
