Το θαύμα και η μαρτυρία.
Όταν θαύμα θεωρείται ένα γεγονός που συντελείται παραβιάζοντας τις παραδοχές της επιστήμης, παράδοξο ή αδιανόητο για τον ανθρώπινο νου, τότε η αφήγηση του θαύματος από κάποιον που το έζησε είναι η “Μαρτυρία”.
Μάρτυρας λοιπόν κι εγώ, ταπεινός μπροστά στο διαρκές θαύμα που κοινωνούσα για τρεις συνεχόμενες μέρες.
Ατυχές γεγονός με έφερε στο “Μαμάτσειο” Γενικό Νοσοκομείο Κοζάνης.
Γνωρίζοντας τις ελλείψεις προσωπικού στα περιφερειακά νοσοκομεία, όπου εφημερεύουν γιατροί από απομακρυσμένα Κέντρα Υγείας κι έχοντας στο παρελθόν αρνητική εμπειρία από το συγκεκριμένο νοσοκομείο έφτασα στο Τμήμα Επειγόντων Περιστατικών με πολλές επιφυλάξεις και μάλλον αρνητική διάθεση.
Η αναμονή μέχρι να έρθει η σειρά μου να με καλέσουν οι γιατροί πάλευα με τη σκέψη να να σηκωθώ να φύγω. Ο φίλος που με συνόδευε με απέτρεψε να το κάνω.
Σε λίγη ώρα βρέθηκα στην αίθουσα εξέτασης των ασθενών. Απαντώντας (στην αρχή απρόθυμα) στις ερωτήσεις μιας νεαρής γιατρού, η διάθεσή μου άρχισε να αλλάζει. Κοιτάζοντας γύρω μου ειδα νεαρά παιδιά και κορίτσια να σκύβουν με σοβαρότητα και ευσυνειδησία στα περιστατικά τους, να συνεργάζονται προθυμα, αρμονικά και να σε πείθουν ότι νοιάζονται πραγματικά για σένα κι ότι δεν είσαι ένα ακόμα περιστατικό.
Ευγενικές, καλοπροαίρετες, υπομονετικές παρουσίες, χαμογελαστά πρόσωπα παρά τον φόρτο δουλειάς.
Τα νεαρά αυτά παιδιά κέρδισαν την εμπιστοσύνη μου. Όλα τους ήταν τόσο μεθοδικά που στιγμή δεν πέρασε από το νου μου, λόγω της ηλικίας τους και της ενδεχόμενης απειρίας τους, να αμφισβητήσω την αποτελεσματικότητα τους.
Έπειτα η ολιγόλεπτη αναμονή για άγνωστο λόγο, μου έδωσε την ευκαιρία να ολοκληρώσω την εικόνα και να σχηματίσω άποψη για όσα συνέβαιναν στο εξεταστήριο.
Σκέφτηκα πόσα τέτοια παιδιά αναγκάστηκαν να φύγουν στο εξωτερικό κι εδώ μεσα είναι μερικά που έμειναν πίσω να παλέψουν τιμώντας τον όρκο τους.
Τις σκέψεις μου τις διέκοψε μία νεαρή καρδιολόγος, η οποία ζήτησε ευγενικά συγνώμη που περίμενα και με ενημέρωσε πως με πρόταση των παθολογων συναδέλφων της είμαι μάλλον δικό της περιστατικό.
Ερωτήσεις και πάλι αναλυτικές για λεπτομερή πληροφόρηση και λίγο μετά τις σχετικές ακτινογραφίες με ξάφνιασε η πρότασή της για εισαγωγή.
Η άρνησή μου αντιμετώπισε τη δική της επιμονή. Βγήκε μαζί μου στο διάδρομο και αφού κάθισε σε έναν πάγκο άρχισε να καταρρίπτει ένα – ένα τα επιχειρήματά μου και να μου παραθέτει ένα σωρό λόγους για τους οποίους έπρεπε να την ακούσω.
(Αν κρίνω από την ηλικία της πρέπει να είναι ειδικευόμενη κι είμαι σίγουρος ότι θα γίνει σπουδαία γιατρός).
Ευχάριστες εκπλήξεις συνεχίστηκαν και μετά την εισαγωγή μου στην κλινική. Όλοι, από τον διευθυντή, τους γιατρούς και το νοσηλευτικό προσωπικό, σε κάθε επίσκεψη και σε κάθε κουβέντα έβλεπες την διάθεση να κάνουν όσο το δυνατόν πιο ευχάριστη την νοσηλεία σου. (βλ. 2η φωτογραφία.
Ίσως αναρωτιέστε που είναι το θαύμα. Μα θαύμα δεν είναι μόνο το ανεξήγητο γεγονός, είναι και το απρόσμενο.
Θαύμα είναι οτι όλοι αυτοί οι άνθρωποι που σηκώνουν τόσο βάρος στον τομέα της υγείας, χαμηλά αμειβόμενοι, κουρασμένοι λόγω έλλειψης προσωπικού, μπορούν ακόμα και χαμογελούν.
Αυτό το θαύμα που λέγεται “Ελληνικό Φιλότιμο”, ας μη το εκμεταλλευόμαστε και το εξαντλούμε.
Θαύμα είναι αυτά τα χαμογελαστά παιδιά. Αυτά θα μας κάνουν καλύτερους.
Είναι ελπίδα μας.
Εξάλλου η ελπίδα κάνει και τις γιορτές χαρούμενες.
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ.
Βασίλης Σολιόπουλος
