Το τελευταίο από τα πέντε χωριά που κατάπιαν τα ορυχεία της ΔΕΗ (Δημόσια Επιχείρηση Ηλεκτρισμού) είναι η Μαυροπηγή. Το κράτος απαλλοτριώνει τη γη για να εκμεταλλευτεί το πλούσιο υπέδαφος σε κοιτάσματα λιγνίτη και οι κάτοικοι των οικισμών είναι υποχρεωμένοι να τους εγκαταλείψουν μέσα σε ένα εύλογο χρονικό διάστημα. Αυτό συνέβη και στη Μαυροπηγή. Σιγά – σιγά το χωριό ερήμωσε, τα σπίτια διαλύθηκαν και ο τόπος στοίχειωσε. Οι περισσότεροι από τους κατοίκους προτίμησαν να μετακομίσουν σε μια κοντινή πόλη. Τα σκυλιά τους παρέμειναν και ξεχάστηκαν στο χωριό. Δημιούργησαν αγέλες που λιμοκτονούσαν. Κάποιοι από τη γύρω περιοχή θεώρησαν φυσικό να φέρουν και άλλα σκυλιά, που δεν ήθελαν κοντά τους. Έτσι το χωριό αυτό κατέληξε μια χωματερή ψυχών. Όταν πήγα να φωτογραφίσω στην Μαυροπηγή τυχαία, συνάντησα μια κοπέλα που τάιζε τα σκυλιά. Μου έκανε εντύπωση η στοργή και η τρυφερότητα με την οποία τα φερόταν. Μοιραζόταν το ίδιο σε όλα. Είχε μια μόνιμη ανησυχία για τα μικρά και τα άρρωστα. Τότε γνώρισα την Αλεξία και αμέσως αποφάσισα να φωτογραφίσω και να γνωρίσω ένα άλλο κομμάτι της Μαυροπηγής, διαφορετικό από αυτό που γνώριζα μέχρι τότε.
Πραγματικά, ταιριαστό το όνομα για αυτόν τον τόπο. Μαύρη πηγή. Η λέξη «μαύρο» παραπέμπει στο σκοτεινό, στο καταραμένο, στον θάνατο και η λέξη «πηγή» στο φως, την ζωή, την ελπίδα. Η Αλεξία καθημερινά επισκέπτεται το χωριό για να ταΐσει, να μεταφέρει τα σκυλιά στον γιατρό, όταν υπάρχει ανάγκη, να φροντίσει για τα καταλύματά τους, να τους δώσει τα φάρμακά τους και να τα χωρίζει με τα χάδια της, όταν μαλώνουν. Και όλα αυτά σε καθημερινή βάση. Ευτυχώς υπάρχουν μερικοί φίλοι της που τη στηρίζουν σε αυτή της την προσπάθεια. Η Μαυροπηγή δεν έχει απλά κάποια σκυλιά. Έχει επτά πολυπληθείς αγέλες σε επτά διαφορετικές γειτονιές. Κάθε φορά πρέπει να φροντίζει να φέρνει μαζί της την τροφή (είκοσι κιλά κροκέτες) και πενήντα λίτρα νερό. Τους τελευταίους τρεις μήνες η ΔΕΗ γκρέμισε το ένα μετά το άλλο σχεδόν όλα τα σπίτια του χωριού. Η Αλεξία έπρεπε να μεταφέρει τα σκυλιά κάθε τόσο σε άλλα σπίτια. Τελικά, μετά από συνεννοήσεις με κάποιους ευαίσθητους των εργοταξίων, της άφησαν επτά καταλύματα όσα και οι αγέλες των σκυλιών. Δεν υπάρχει πλέον χωριό, δεν υπάρχουν δρόμοι να προσεγγίσεις τον χώρο και όταν βρέχει τα πάντα βουλιάζουν στη λάσπη. Η ιστορία δεν τελειώνει για μένα εδώ. Θα συνεχίσω να παρακολουθώ, να στηρίζω, να διδάσκομαι.
Η Μαυροπηγή έχει εγκαταλειφθεί από τους κατοίκους της πριν πέντε χρόνια εξαιτίας ενός μεγάλου ρήγματος που δημιουργήθηκε στο χωριό από τις ανατινάξεις που γινόταν στο διπλανό ορυχείο της ΔΕΗ.
Στο τέλος της ημέρας όλοι είναι ευχαριστημένοι και απολαμβάνουν το τελευταίο φως της Μαυροπηγής.
Αυτό που μένει είναι μια δυνατή σχέση που παρηγορεί και τις δύο πλευρές.
Η κάθε αγέλη σκύλων έχει την δική της περιοχή, το δικό της σπίτι, το δικό της κώδικα συμβίωσης.
Οι ανάγκες για τροφή είναι μεγάλες και ασταμάτητες.
α σπίτια καταρρέουν και η γη τα καταπίνει.
Η πρώτη αγέλη την περιμένει στην είσοδο του χωριού.
Τα σκυλιά αυτά έγιναν η δεύτερη οικογένειά της. Η καθημερινή επαφή μαζί τους δημιουργεί σχεδόν συγγενικές σχέσεις.
Οι προμήθειες για την Μαυροπηγή ετοιμάστηκαν. Η Αλεξία περιμένει έξω από το σπίτι της στην Κοζάνη να την παραλάβει το όχημα που θα την μεταφέρει 20 χλμ. μέσα στα ορυχεία του λιγνίτη.
Η μελαγχολία της αναχώρησης. Σε λίγο όλα θα βυθιστούν στο σκοτάδι.
Αλέξανδρος Βρεττάκος (fb)
