Με αφορμή το αυριανό δημοψήφισμα στη Μεσιανή για το δάσος Μάνα Νερού. Χαρίσιος Γκοβεδάρος

-Το συγκεκριμένο δάσος αποτελεί Δημόσια και όχι Δημοτική έκταση, κατά συνέπεια λόγο και άποψη έχουν εκτός της κοινότητας Μεσιανής, των όμορων κοινοτήτων και του Δήμου Σερβίων, όλοι οι πολίτες του νομού και όχι μόνο.
-Η ύπαρξη και η συνέχεια οποιουδήποτε δάσους δε διαπραγματεύεται, δε μπαίνει στη ζυγαριά με όποιαδήποτε ποσότητα ανταποδοτικών και ανταλλαγμάτων. Πάντα βαρύτερα θα ζυγίζει το δάσος.
-Τα δάση ανήκουν σε εκείνες τις ειδικές κατηγορίες αγαθών που οφείλεται να διαφυλάσσονται ως “κόρη οφθαλμού” από γενιά σε γενιά. Απαιτούν τον ανθρώπινο σεβασμό, δεν αποτελούν κτήμα κανενός για να αποφασίζει περί της συνέχειας και της μακροημέρευσης τους ή όχι.
-Η παράθεση των εικόνων προ και μετά κοπής θα είναι σοκαριστική για ολόκληρη την κοινωνία και η ευθύνη θα βαραίνει και θα συνοδεύει όσους συμμετείχαν στην απόφαση κοπής του, ή έμειναν αδρανείς ενώ μπορούσαν με τις ενέργειές τους βοηθήσουν στην κατεύθυνση διάσωσής του.
Ανεξαρτήτως αποτελέσματος δημοψηφίσματος, υπάρχει η ελπίδα ότι θα επικρατήσει η σύνεση και η λογική και θα διασωθεί τελικώς το σπάνιο δάσος δρυός Μάνα νερού, του οποίου η “ατυχία” είναι ότι διαθέτει τον ιδανικό- για την ανάπτυξη Φ/Β- Νότιο προσανατολισμό και την ιδανική κλίση εδάφους.