Μέ’τσαν μ’ ένα κατουστάρ’κου. Γιάνν’ς Λέγκους απ’ τα Κατσκάθ’κα

Δυο φίλ’ αν’ξαν μια νταβέρνα αντάμα. Μα οι δ’λειές χίρσαν να μην πααίν’ τόσου καλά. Όπ’ φτώχεια κι γκρίνια του λοιπόν.

Μια μέρα, γλέπουντας ου Κώτιας του Μήκα να πίν’, τουν λιέει:

–          Ώι, δεν πααίν’ άλλου. Σι γλέπου πίν’ς αράδα ρα!

–          Μαν ισύ τι φκιάν’ς α ρα Κώτια; τουν λιέει.

–          Ναι, για τ’ αυτό να μην κακουφανεί σι καγκάνα, απ’ τ’ ιδώ κι πέρα, τα πλιαρώνουμι ου καθένας τα θ’κάτ’. Ξικαθαρ’σμένα πράματα.

–          Ιντάξ’ α ρα, τουν λιέει ου Μήκας. Ια να φκιάσουμι αρχή απού τωραϊά.. Τσάκου ένα κατουστάρ’κου κι φέρι μια ρακή.

Του παίρν’ ου Κώτιας, του βάν’ ουπάν στου τραπέζ’, τουν βάν’ μια ρακή, του τηράει κι τουν λιέει:

–          Τι ρα, πιο έξυπνους είσι ισύ απ’ τ’ ιμένα; Ια τσάκου του κατουστάρ’κου κι βάλι κι μένα μια ρακή.

Βάλι ου ένας, βάλι ου άλλους, με’τσαν.

Είπαν πουλλά. Ποιος φταίγ’ π’ δεν πααίν’ καλά οι δ’λειές, φταίγ’ η κρίσ’, φταίγ’ς ισύ, φταίγου ιγώ, σταμάτσαν κι οι δυο για λίγου κι λιέει ου Κώτσιους:

–          Ώι, Μήκα, μι τό δουκις κι στό δουκα ίσια μι δέκα φουρές. Τίνους είνι ρα του κατουστάρ’κου;

–          Ια για τ’ αυτό σ’ είπα ρα τα πλιαρώνουμι, τουν λιέει ου Μήκας. Του κατουστάρ’κου είνι απ’ του μαγαζί ρα!

Να ιδείς απ’ τ’ ιδώ κι πέρα τι προυκουπή τα φκιάσουμι!