Μετεγκατάσταση Ακρινής. Σχόλιο του Κώστα Πουτακίδη.

Χρειάστηκαν, δέκα και πλέον χρόνια για να κατανοήσουμε τα αδιέξοδα μιας μονόπλευρης στρατηγικής, (του μετεγκατάσταση ή τίποτα) που οδήγησε το χωριό και τους κατοίκους σε ισχυρά αδιέξοδα και έναν διχασμό, που μας οδηγεί στον τελευταίο γύρο των χαμένων ευκαιριών.
Ας δούμε την πραγματικότητα κατάματα, αλλιώς θα μιλάμε για το οριστικό τελείωμα του χωριού. Είναι ενδεικτικός ο αριθμούς των κατοίκων στην τελευταία απογραφή του 2011, που αριθμούσε 938 κατοίκους και σήμερα δεν ξεπερνούν τους 420.
Οφείλουν οι υπεύθυνοι των θεσμών του χωριού, να δημιουργήσουν ένα σοβαρό πλαίσιο διεκδίκησης.
Η θέση του χωριού βρίσκεται στο τραπέζι των επιτροπών, του δήμου και της περιφέρειας, που αυτήν την στιγμή αποφασίζουν το μοίρασμα των έργων και των εκατοντάδων δράσεων, από τα ευρωπαϊκά ταμεία, που εμείς απουσιάζουμε, διεκδικώντας ένα όνειρο που τελείωσε οριστικά και αμετάκλητα, όχι τώρα, αλλά προ πολλού, απλά εμείς αιθεροβατώντας τόσα χρόνια αφήσαμε όλες τις κυβερνήσεις να μας δουλεύουν.
Φίλοι χωριανοί. Πρέπει να μάθουμε να κοιτάμε ο ένας τον άλλο και να λέμε αλήθειες, που θα δώσουν προσθετική αξία στο χωριό και τους κατοίκους.
Πρέπει να καταλάβουμε, το χωριό και οι κάτοικοι έχουν να κερδίσουν πολλαπλάσια από την παραμονή μας εδώ, πάρα από μια μετεγκατάσταση, με την βίαιη αστικοποίηση των κατοίκων και το σημαντικότερο, χωρίς το προηγούμενο καθεστώς των προσλήψεων.
Τέλος, η ΔΕΗ μπορεί να κλείσει προς το παρόν, αλλά θα ανοίξουν εκατοντάδες θέσεις εργασίας, με την αποκατάσταση των εδαφών, με την τήρηση των περιβαλλοντικών όρων, το προσωπικό συντήρησης των κλάδων, των μηχανημάτων και των εγκαταστάσεων, γεγονός που όλα αυτά μπορούμε να τα διεκδικήσουμε εμεις και όχι να τα μοιραστούμε, με όλους τους άλλους , δίνοντας την δυνατότητα στους κατοίκους του χωριού να επαναπατριστούν, άρα να συνεχίσουμε να υπάρχουμε ως χωριό.