ΜΕΤΡΗΣΑ ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΜΟΥ… (Του Διαμαντή Θ. Βαχτσιαβάνου).

Στην λεωφόρο της ζωής συναντάμε ανθρώπους διαφόρων “αποχρώσεων”! Χαρακτήρες που μοιάζουν σαν ανθισμένη αμυγδαλιά, αλλά και άλλους σαν τους κάκτους, με μεγάλα φαρμακερά αγκάθια!

Ανθρώπους έντιμους, σοβαρούς και χαρούμενους από την μία και από την άλλη παράλογους, κακόψυχους, πονηρούς, συμφεροντολόγους και στρυφνούς!

Κάνοντας μια “συνεδρία” με τον εαυτό μας και ψάχνοντας αυτό που τελικά θέλουμε, κάπου βρίσκουμε απάνεμο λιμάνι και αράζουμε…

Είναι κάτι σαν την ιστοριούλα που ακολουθεί και την οποία “σημειώνει” με βαθύτατα νοήματα ο Βραζιλιάνος Mario de Andrade – ποιητής, συγγραφέας, δοκιμιογράφος, μουσικολόγος και νομίζουμε πως δίνει την απάντηση στους στριφογυριστούς και επικίνδυνους δρόμους της ζωής…!

ΜΕΤΡΗΣΑ ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΜΟΥ λοιπόν…

“Μέτρησα τα χρόνια μου και συνειδητοποίησα, ότι μου υπολείπεται λιγότερος χρόνος ζωής απ’ ό,τι έχω ζήσει έως τώρα.

Αισθάνομαι όπως αυτό το παιδάκι που κέρδισε μια σακούλα καραμέλες. Τις πρώτες καταβρόχθισε με λαιμαργία, αλλά όταν παρατήρησε ότι του απέμειναν λίγες, άρχισε να τις γεύεται αργά και με βαθιά απόλαυση!

Δεν έχω πια χρόνο για ατέρμονες συγκεντρώσεις όπου συζητούνται καταστατικά, νόρμες, διαδικασίες και εσωτερικοί κανονισμοί, γνωρίζοντας ότι δεν θα καταλήξει κανείς πουθενά…

Δεν έχω πια χρόνο για να ανέχομαι παράλογους ανθρώπους που παρά την χρονολογική τους ηλικία, δεν έχουν μεγαλώσει!

Δεν έχω πια χρόνο να λογομαχώ με μετριότητες. Δεν θέλω να βρίσκομαι σε συγκεντρώσεις όπου παρελαύνουν φουσκωμένοι εγωισμοί. Δεν ανέχομαι τους χειριστικούς και τους καιροσκόπους!

Με ενοχλεί η ζήλια και όσοι προσπαθούν να υποτιμήσουν τους ικανότερους για να οικειοποιηθούν την θέση τους, το ταλέντο τους και τα επιτεύγματά τους!

Μισώ, να είμαι μάρτυρας των ελαττωμάτων που γεννά η μάχη για ένα μεγαλοπρεπές αξίωμα! Ο άνθρωποι δεν συζητούν πια για το περιεχόμενο…μετά βίας για την επικεφαλίδα!

Ο χρόνος μου είναι λίγος για να συζητώ για τους τίτλους, τις επικεφαλίδες. Θέλω την ουσία, η ψυχή μου βιάζεται…Μου μένουν λίγες καραμέλες στην σακούλα!

Θέλω να ζήσω δίπλα σε πρόσωπα με ανθρώπινη υπόσταση! Που μπορούν να γελούν με τα λάθη τους. Που δεν επαίρονται για τον θρίαμβό τους. Που δεν θεωρούν τον εαυτό τους εκλεκτό, πριν από την ώρα τους. Που δεν αποφεύγουν τις ευθύνες τους. Που υπερασπίζονται την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και που το μόνο που επιθυμούν, είναι να βαδίζουν μαζί με την αλήθεια & την ειλικρίνεια!

Το ουσιώδες είναι αυτό που αξίζει τον κόπο στην ζωή!

Θέλω να περιτριγυρίζομαι από πρόσωπα που ξέρουν να αγγίζουν την καρδιά των ανθρώπων…

Άνθρωποι τους οποίους τα σκληρά χτυπήματα της ζωής τους δίδαξαν πως μεγαλώνει κανείς με απαλά αγγίγματα στην ψυχή!

Ναι, βιάζομαι, αλλά μόνον για να ζήσω με την ένταση που μόνον η ωριμότητα μπορεί να σου χαρίσει!

Σκοπεύω να μην πάει χαμένη καμιά από τις καραμέλες που μου απομένουν…

Είμαι σίγουρος ότι ορισμένες θα είναι πιο νόστιμες απ’ όσες έχω ήδη φάει!

Σκοπός είναι να φτάσω ως το τέλος ικανοποιημένος και σε ειρήνη με την συνείδησή μου και τους αγαπημένους μου…”!