Είχιν απιράσ’ του τρανό τ’ αντάριασμα απ’ του σεισμό κι μια βραδά, πααίνουντας σπίτ’, βρήκα τ’ν Ιβδουξία τ’ Γκούντα.
– Καλησπέρα μαρ’, πώς απ’ τ’ ιδώ;
– Ια, ήρθα να σας προυσκαλέσου σι μιαν ικδρουμή, π’ τα φκιάσουμι μι τ’ς ουρειβάτις στ’ Άγραφα κι είμι ιγώ αρχηγός. Ξέρ’ς Γιάνν’ τι καλά που είνι, του μόνου π’ τα πάρ’ς τουν καθαρό σ’ τουν αέρα, φτάν’.
– Άσι μαρ’ Ιβδουξία, μη μι λιές ιμένα. Πήγα κ’ ιπέρσ’ μι τουν Κυριάκου τουν Κουρού στου Μπούρινου. Ανέφκαν πουλύ ψηλά αυτοί κι έκατσα ιγώ μ’ έναν Σιατσνό κι μέτσα κι ήμαν μια βδουμάδα ανταριασμένους. Κι ύστιρα, άμα θέλ’ς να μάθ’ς, όλ’ αυτοί κάμ’ν ξικούραστις κι καθούμ’νις δ’λειές και χαλέβ’ν ύστιρας να πιρπατήσ’ν, για να ξιμουδιάσ’ν.
– Όχ(ι) Γιάνν’, μη λιές έτσ’. Η ουρειβασία είνι καλό πράμα.
– Ναι μαρ’, καλό είνι, αλλά θέλ’ να ’σι κι μαθ’μένους κι ξικούραστους. Ιγώ όλ’ μέρα είμι στου πουδάρ’.
Δεν πρόφτασα να πω καντίπουτας άλλου κι πιτάθκιν η Κατίγκου.
– Άιντι μπρε, χαλέβου να πααίνου. Δε μι πήγις καμπουθινά φέτους, ούτι στ’ θάλασσα, ούτι σ’ν έκθισ’. Τα πααίνουμι, χαλέβου ψίχα να ξικρούξου.
– Μάρ’ πού χαλέβ’ς να ξικρούξ’ς; Στα β’νά;
– Έτσ’, ικεί χαλέβου.
– Ξέρ’ς μαρ’; Αυτοί ανιβαίν’ ψηλά, στ’ς κουρφές κι φουνάζ’ν αούα, αούα.
– Ας! Είπα τα πααίνουμι κι τα πααίνουμι.
– Το ’δισιν κόμπουν η Κατίγκου, δεν μπουρούσα να φκιάσου αλλιώς.
– Τι χράζ’τι μαρ’ Ιβδουξία να πάρουμι ιμείς;
– Καντίπουτα. Όλα ιγώ. Ια ισείς καμιά κιφτέδα κι κανα κιχί κι κανα σιντόν’. Τ’ άλλα άστα σι μένα.
Ξισ’κώνου κι τουν Γιώρ’ τ’ Πλιάκ’ μι ν’ κυρά τ’ κι τουν λιέου κι γω αυτά π’ είπιν η Ιβδουξία.
Όταν μι ρώτ’σιν τι να πάρ’ τουν είπα «καντίπουτα, άφκιέτα όλα σι μένα».
Κίντσαμι κατά τ’ς τρεις Όλ’ μας δέ(χ)θ’καν μι χαρά. Ου πρόϊδρους ου Ντιόντιους τ’ Λάκκα έφκιασιν τ’ς γνουριμίις. Αλλά ίλιγιν κιόλνας «απού τρία χιλιάρ’κα ου ένας, να σώνουμι».
– Ώϊ, λιέου μι του νου μ’. Λιουφουρείου, ξινουδουχείου, τα τ’ βγάλουμι φ’νά. Τι πλιαρών’ς σήμιρας μι τρία χιλιάρ’κα;
Χίρσιν ύστιρας ου Ντιόντιους να μας ουμιλάει για του β’νό π’ χα να πάμι. Οτ’ ήταν τ’ Άγραφα, ότ’ η κουρφή λέγιτι «Καράβα» κι έχ’ ύψους 2.100 μέτρα, ήλιγιν ου Ντιόντιους πουλλά, μα ιγώ συλλουϊούμαν τι είχα να πάθου. Πώς να βρω καμιά κατσ’κέλα να φκιάσου κι να μην ανιβώ σ’ν κουρφή.
Του λιουφουρείου απέρασιν του Μουζάκ’ στα Τρίκαλα κι χίρσιν τ’ς τρανές τ’ς ανιφόρις. Έγλιπις κάτ’ τ’ς γκρεμουρέοι κι θαρρούσις ότ’ ήταν κριμασμέν’ απ’ τουν ουρανό!
Έφτασάμι στου Πιφκόφυτου. Κάτ’ ψητά σ’ν πλατεία κι κάτ’ κουκουρέτσια, σα να ’ταν πασκαλιά.
– Ώϊ, σταμάτα ρα ψίχα, είπιν ου Γιώρ’ς τ’ Πλιάκ’, να πάρουμι καμιά ανάσα κι καμιά μουκουσιά.
– Όχ(ι), όχ(ι), ου Ντιόντιους, δεν κάμ’. Τα μας νυχτώσ’ κι δεν τα προυφτάσουμι να τιριαστούμι.
– Τι ταίριασμα να φκιάσουμι ρα Ντιόντιου;
Κι ’κει μας ήρθιν του πρώτου κρύουμα.
– Ια, να στήσουμι τ’ς σκηνές, να φκιάσουμι απ’ αλόιρα αυλάκια για τ’ βρουχή, ν’ ανοίξουμι τα σλίπ-μπαγκ, να φάμι.
Μ’ ήρθιν αντράλα.
– Έλα ιδώ μαρ’ Ιβδουξία. Τι είπις, όλα ισύ;
– Ε ναι σας πήρα σκηνή.
– Τι σκηνή μαρ’; Ιμείς θάρσάμι ότ’ τα πααίνουμι στου ξινουδουχείου.
– Μα δεν έχ’ ξινουδουχείου. Ικεί π’ τα πααίνουμι είνι μούγκι μια ικκλησιά, ου Αϊ Νικόλας.
– Ώϊ, σταμάτατι ρα ψίχα, μήπους έχ’ τίπουτας ιδώ στου Πιφκόφυτου.
– Όχ(ι), πιτάχνητι ου Ντιόντιους. Αντάμα ήρθαμι κι αντάμα τα γυρίσουμι. Έχουμι πρόγραμμα ιμείς. Άμα ου καθένας έφκιανιν ότ’ χάλιβιν, τι χα να γένουμι;
Έφτασάμι στουν Αϊ Νικόλα. Κατέφκαμι απ’ του λιουφουρείου κι χίρσαν να στην’ τ’ς σκηνές. Ιγώ μι τουν Γιώρ’ τ’ Πλιάκ’ κι τ’ς κυρές κοιτιούμασταν.
– Άϊντι ρα, μας λιέει ου Ντιόντους. Τι στέκιστι; Τα σας νυχτώσ’.
– Τι να φκιάσουμι ρα Ντιόντιου;
– Να στήστι τ’ς σκηνές κι να ιτοιμαστήτι.
– Δεν έχουμι καντίπουτας. Μούγκι ένα σιντόν ίφιράμι. Η Ιβδουξία μας είπιν «όλα ιγώ».
– Άϊντι ρα μια νύχτα είνι, τα πιράσ’. Τα κοιμ’θήτι σ’ν ικκλησιά. Ξέρ’τι τι καλά είνι; Σαν να ’στι σ’ν Αϊ Ανάργυρ’.
– Ω ρα, δεν έχ’ κάνα χουριό ιδώϊα σ’μά να πααίνουμι; Δεν μπουρώ να κοιμ’θώ καταής.
– Δικάξ’ χιλιόμιτρα είνι απ’ τ’ ιδώ κι ου δρόμους δεν είνι καλός. Πού τα πααίντι; Τα σκ’λιά σουντούν ιδώ.
– Άϊντι ρα Γιώρ’, τουν λιέει τουν Πλιάκ’. Ίσια μι τ’ς Αλβανοί δεν είμιστι; Τα κοιμ’θούμι μια βραδά. Ιδώ οι Αλβανοί κοιμούντι στα χαντάκια.
Βρήκαμι μια κουβέρτα, ν’ έβαλάμι απ’ απχάτ’, έρξάμι κι δυο χαρτόνια για μαξιλάρ’ κι σκιπάσκάμι μι του σιντόν’.
Μα πού να κοιμ’θείς στου τσιμέντου κι στου κρύου! Χίρσαν να πουνούν τα κόκκαλα. Ίσια μι ιφτά φουρές σκώθκα για κατούρ’μα.
Ξιμέρουσιν. Ου Πλιάκ’ς σκώθκιν κι ου λιμός τ’ ήταν γυρισμένους δέξα, χουρίς να γυρνάει στα ίσια. Η Κατίγκου είχιν κάτ’ μούτρα, σα να ’ταν καρναβάλ’. Είχαν φύβγ’ οι μπουϊές απ’ τα μάτια κι είχαν πααίν’ στα μάλουγα τ’ς.
Αλλά κατά τ’ άλλα, καθαρός αέρας. Τα π’λιά να λαλούν κι να θαρρείς ότ’ είσι στουν Παράδεισου.
Κίντσάμι για του β’νό. Πιρπάτσαμι καμιάν ώρα. Μα τα πουδάρια χίρσαν να μην ακούν. Τηριούντας απού μακρά ν’ κουρφή, μας κόβουνταν τα γόνατα. Απρουπόνητ’ γλέπ’ς.
– Ντιόντιου, ιμείς τα κάτσουμι ψίχα ιδώϊα. Τα σας καρτιρούμι. Ξέρ’ς, είμιστι άμαθ’ κι η Κατίγκου μ’ βαριάζιτι ψίχα.
– Ιντάξ’, ιντάξ, κάτστι, γιατί για ν’ ανιβείς Νιάκου σ’ν κουρφή, θέλ’ να τ’ς ρίξ’ς. Δεν είνι γκιβέτσ’ μι κιφτέδις κι κούπα να πιείς.
